FanFic.nl

..

River flows in you...

Ik kijk naar de lucht. Kleine wolken komen bij elkaar en vormen samen een grote donkere wolk. Het zal niet lang meer duren voordat het gaat regenen. Ik loop naar het grasveld. Er staan al een paar mensen. Ik kom dichterbij en zie dat tante Emmelie en ome Jacop er ook al staan. De rest komt me vaag bekent voor. Ik kijk naar hun gezichten. Allemaal dezelfde emotie; ‘’verdriet’’. Iedereen ziet er afschuwelijk uit. Alsof ze ieder moment instorten en in huilen uitbarsten. Ik zie er denk ik ook niet uit.. maar dat maakt mij niks uit. Niks maakt meer uit. Ik stond vanochtend met dat gevoel op. Gister ook. De hele week al. Een druppel op mijn neus verstoord mijn gedachten. Ik kijk omhoog en zie druppels uit de grote donkere wolk komen. Fijn.. dat kan er ook nog wel bij. Het lijkt wel alsof alles tegen zit. Of alsof iemand de hele wereld wil vertellen wat ik voel. Ik ga naast ome Jacop staan.´´Hey´´, zeg ik. Ik probeer naar hem te glimlachten, maar het lukt niet. Hij ziet het en slaat een arm om me heen. ´´Het komt allemaal wel goed Lynn..´´. Tuurlijk komt het niet goed!, dacht ik. Hoe kan alles nou goed komen als alles al helemaal verpest is?! Het begint harder te regenen. Mijn lange bruine haren plakken langs mijn gezicht. Dan gaat de muziek aan. Het is mijn vaders lievelingslied. River flows in you.. dat lied heb ik afgelopen week heel vaak geluisterd. Mannen in een zwart pak dragen een witte kist. Langzaam komen ze het kleine heuveltje opgelopen. Dan stopt de muziek en word mijn moeders lievelingslied opgezet en andere mannen in een zwart pak komen het heuveltje oplopen met een zwarte kist. De muziek stopt en de kisten worden neergelegd. De priester begint te praten.’’ Vandaag zijn wij bijeengekomen om Vivian en Mike van Ravel te herdenken. Deze lieve mensen zijn helaas omgekomen bij een verkeersongeluk..’’. Ik luister niet echt naar de toespraak van de priester. Ik kijk alleen naar de 2 kisten die ongeveer 4 meter bij me vandaan staan. Waarom? Waarom mijn ouders? ze hebben toch niks verkeerd gedaan? Ik heb toch niks verkeerd gedaan? Waarom word ik dan gestraft… Opeens komen de beelden weer voor me die ik de hele tijd probeer te vergeten. Ik, kijkend naar buiten. Mijn moeder leest een boek en mijn vader achter het stuur. Ineens een hele hoop getoeter voor ons. Ik kijk langs mijn vader op en zie een grote vrachtwagen op ons afkomen. Mijn moeder kijkt me met bange ogen aan.. en toen was het afgelopen. Die beelden dringen de hele tijd weer mijn hoofd binnen. Ome Jacob zegt dat ik misschien met een psychiater moet praten. Om er voor te zorgen dat ik niet psychisch gestoord word ofzo. Maart ik heb geen psychiater nodig. De regen zorgt ervoor dat er vieze modderspatjes op de witte kist terechtkomen. Ik zou ze er wel af willen vegen, maar dat is zinloos. Binnen een minuut zou de kist weer helemaal onder de spatjes zitten. De priester is gestopt met praten. Ik kijk op. Iedereen kijkt vol medelijden mijn kant op. Blijkbaar is het mijn beurt om iets te zeggen. Ik loop naar de kisten toe. Ik heb heel lang zitten nadenken voor een speech. Ik wilde bijvoorbeeld allemaal herinneringen ophalen en een paar grappen maken. Ik wilde net zo’n mooie speech maken die Micheal Jackson ook heeft gehad. Of het juist heel kort houden…Inmiddels sta ik voor de kisten. Ik kijk naar de mensen. Opeens ben ik zenuwachtig. Wat nou als niemand mijn speech mooi vind. Ze boos worden, of weglopen. Ik kijk ome Jacop aan. Hij knikt met zijn hoofd. Volgens mij is dat een’’Je kunt het wel’’ knikje. Ik hap naar adem om de woorden uit mijn mond te laten komen. ‘’ Ik had het niet aan zien komen. Niemand had het aan zien komen. Niemand had het verwacht. En als het dan toch gebeurt, probeer je jezelf of iemand anders de schuld te geven. Ik hield ongelofelijk veel van mijn ouder. En ik hou ongelofelijk veel van mijn ouders…’’ en toen was het stil. Na ongeveer 2 minuten pak ik de rode rozen die naast mij op de grond liggen, en gooi ze op de kisten. Ik ga weer naast ome Jacop staan. Tranen rollen over mijn wangen, maar dat valt niet zo op door de regen. De muziek gaat weer aan en de mannen in de zwarte pakken lopen naar de kisten. Ze pakken het touw en laten de kisten langzaam in de grote kuilen zakken. De muziek stopt. Ik blijf staan. Langzamerhand lopen mensen weg. Alleen ik, tante Emmelie en ome Jacop blijven over. De muziek stopt…

Reacties: