FanFic.nl

Boy Toy

3.

Tom was bijzonder fanatiek, in alles. Hij voedde me op, niet als een zoon maar als een bijzonder huisdier dat op zijn achterpoten had leren lopen. Zonder veel warmte en liefde, maar met elk materieel plezier dat een opgroeiende jongen zich kon wensen, en meer. Het was hemel en aarde verschil met het weeshuis, en meer dan ik kon wensen. Maar een thuis kon ik zijn immense woning nooit noemen, zelfs niet in gedachten.
Maar dus, zijn fanatisme. Hij was vastbesloten om mij de best mogelijke scholing te geven. Hij stuurde me naar een dure privéschool voor internationale leerlingen, en al snel begreep ik dat ik maar beter snel mijn achterstand qua scholing inhaalde. In het weeshuis had niemand zich ooit op mijn studies bekommerd, nu verslond ik mijn tekstboeken alsof mijn leven ervan af hing.
En ergens was dat ook zo. Tom had nooit zijn hand tegen me opgeheven, maar de blik in zijn ogen wanneer ik naar huis kwam met slechte resultaten of een opmerking, was erger dan wat hij me met zijn vuisten had kunnen aandoen. Tom was mijn voogd, mijn familie, mijn enige veiligheid. Ik was hem alles verschuldigd. Dus al snel maakte ik me zijn mening eigen. Alleen winnaars overleven. Alleen de sterkste, slimste, snelste en beste mensen zijn de moeite waard. Alleen wie aan de top staat, heeft zijn eigen leven in hand.
Hij was de meest eenzame man die ik ooit heb ontmoet.
Ergens hield ik van hem, ondanks de afstand, de kilte, de druk. En ik dacht dat hij diep van binnen ook wel om mij gaf. Anders had hij zich nooit al die moeite getroost, toch? Had ik toen geweten wat ik nu weet, was ik waarschijnlijk vertrokken zonder omkijken.

‘Verdomme Ayumu, dat is nu al de tweede keer deze maand!’ Ik zat zwijgend naast Tom op de passagierszetel van de Porsche. Het gebeurt zelden dat hij me zelf van school komt halen, en het is nooit een goed teken.
Ik had het kunnen weten dat de directeur hem zou bellen, ondanks mijn smeekbedes. Takeshi is zo’n idioot, ik zei hem nog dat ik niet weer betrapt wilde worden. En hij maar zweren dat er niks fout kon gaan, dat iedereen achter de containers joints ging roken... En natuurlijk kwam er een leraar om de hoek net toen ik dat ding in mijn bek had. De definitie van ‘er gloeiend bij zijn’.
Tom parkeerde de auto in de garage, schakelde de motor uit en sloeg het portier met een dreun dicht.
‘En je rapport van vorige week ben ik ook nog niet vergeten. Een zes voor algebra en nu die strafstudie. Maak maar geen plannen voor de komende maand, je gaat niet buiten. Van huis naar school en van school naar huis, en ik regel bijlessen voor wiskunde.’
Dat was de druppel. Nijdig sloeg ik het portier aan mijn kant ook dicht en beende in de richting van de deur die de garage met het huis verbindt.
‘Tom, je bent mijn vader niet dus stop met je zo te gedragen!’ Het was eruit voor ik er erg in had, en toen ik eenmaal begonnen was, was er geen houden meer aan. ‘Ik ben het beu om jouw perfecte marionetje te zijn en te knikken en pootjes te geven wanneer jij aan de touwtjes trekt. Hou op met mij in een kleine versie van jezelf te proberen veranderen. Ik ben jou niet, ik wil jou niet zijn.’
Ik weet niet wat hij op dat moment in mijn gezicht zag, maar iets overtuigde hem ervan dat dit geen gewoon rebels pubermoment was. Hij zag dat ik het meende.
‘Ik ben niet jouw eigendom,’ zei ik arrogant. Ik was ergens halverwege tussen de deur en de Porsche blijven staan, hij stond nog steeds naast de auto. ‘Binnen een paar maand word ik achttien, Tom. Aan het eind van dit jaar studeer ik af en kan ik doen wat ik wil. Je kan me heus niet mijn hele leven aan de ketting leggen.’
Zijn ogen stonden ijskoud. Mijn mond werd plots kurkdroog en mijn hartslag versnelde. Ik wist dat ik teveel had gezegd om nu nog terug te krabbelen. Iets kalmer voegde ik eraan toe, ‘Ik apprecieer alles wat je voor mij gedaan hebt, Tom, echt waar. Maar je moet me ruimte geven.’ Hij antwoordde nog steeds niet en ik begon me stilaan te schamen voor mijn uitbarsting.
Zoals ik eerder zei, Tom is de meest eenzame man die ik ken. Alles waar hij van hield is hem afgenomen. Zijn muziek, zijn passie, zijn band, zijn vrienden en zijn broer. Vooral die laatste. Hij heeft zichzelf nooit vergeven voor het feit dat hij als enige overleefde, en tegelijk heeft hij hen nooit vergeven voor het feit dat ze hem alleen achterlieten. Sindsdien is hij altijd alleen geweest, op mijn gezelschap na, omdat hij zichzelf niet meer toestaat iemand lief te hebben. De pijn van afscheid, op welke manier dan ook, zou hem totaal vernietigen.
Ik herinnerde me dat ik de enige persoon ben die een vaste plaats in zijn leven heeft zonder ervoor te worden betaald. Ik ben zijn enige gezel, de enige voor wie hij misschien nog een schaduw van genegenheid, van liefde voelt. Ik ben degene die hem net in zoveel woorden heeft gezegd dat als ik wil vertrekken, hij me niet tegen kan houden.
Nog voor hij bewoog begon ik me al te verontschuldigen. ‘Tom, ik... Het...’ begon ik, maar de woorden droogden op toen hij met langzame, berekende passen op me af kwam.
Hoewel Tom onder normale omstandigheden een koele, ongenaakbare definitie is van het woord zelfbeheersing, als hij zijn controle verliest worden alle remmen finaal doorgesneden. Ik heb hem een paar keer letterlijk dingen zien breken met zijn blote handen, en ik weet dat hij tijdens zijn dagelijkse uurtjes in onze fitnesskamer al een paar bokszakken heeft versleten. Met één blik op zijn gezicht wist ik dat hij furieus was. Tijd om te kruipen, Ayumu.
Ik zette een schuldbewust gezicht op en hield mijn handen voor me uit, als om een wild dier te kalmeren. ‘Luister Tom, eh, kunnen we hier als volwassen mensen over praten?’ Hij antwoordde niet, dreef me gewoon verder in een hoek met een blik waar ik rillingen van kreeg. Onder zijn kleren, zwart zoals steeds, zag ik de spieren van zijn schouders en armen bewegen. Hij schudde zijn hoofd.
‘Te laat, Ayumu. Als je je gaat gedragen als een verwend kind zal ik je zo moeten behandelen.’
Ik vloekte in mijn achterhoofd, ik wist dat het gestoord was om terug te vechten maar ik kon het niet helpen. Misschien ben ik gewoon van nature geen onderdanig persoon.
‘Tom, kap ermee, ik heb hier geen zin in.’ Ik bleef achteruit van hem weg lopen tot mijn rug de muur van de garage raakte, en nog kwam hij dichterbij. Hij stopte niet tot hij me met zijn lijf tegen de ruwe steen perste. Mijn ogen verwijdden in absolute shock toen ik door de stof van zijn broek en de warmte van zijn lichaam iets hards tegen me aan voelde drukken.
Fuck. Tom werd hier opgewonden van.

Reacties: