FanFic.nl

A new day, a new dawn [Twilight]

ingeprent...ik ?

Een maand ging voorbij en er was nog steeds niets verandert. Mijn broer was nog niet gesignaleerd. Ergens hoopte ik dat hij binnenkort eens zou langskomen, dan zouden we hem kunnen helpen. Nu zwierf hij rond met een vreselijk dorst die hij op een vreselijke manier moest stillen.
Ik huiverde bij het idee alleen al. ‘Ik moet maar eens gaan, anders wordt m’n moeder ongerust.’
Ik knikte en liep met hem mee naar buiten. Het was een koele heldere nacht en het was stil buiten, alleen de wind floot en de blaadjes van de bomen ritselde.
Hij gaf me nog een knuffel en vertrok. Ik liep met een leeg gevoel naar binnen en ging direct naar m’n bed. Uitgeput viel ik in slaap.
De volgende morgen was ik pas laat wakker, zo rond elf uur. Normaal stond ik rond half negen op.
Het was gisteren echt super laat geweest en ik was nu nog moe.
Sam en Emily zaten buiten te praten toen ik, al helemaal aangekleed, naar beneden kwam.
‘Morgen slaapkop.’ Zei Sam grinnikend.
‘Mí´gen,’ Ik bromde maar wat, maar het leek er wel op.
Ik pakte wat cornflakes en een glas chocomelk en plantte me zelf voor de Tv. Mijn lichaam was er niet echt aan gewend om tot zo diep in de nacht wakker te blijven en me dan nog fatsoenlijk te kunnen voortbewegen.
Ik zapte maar wat, want iets interessant was er toch niet op Tv. Verveeld zuchtte ik en staarde naar een of ander kook programma. Ik keek niet echt, staarde eerder niets ziend voor me uit. Omdat ik niets te doen had kreeg ik weer een gevoel van heimwee over me heen, ik moest snel iets doen anders zou ik eronder bezwijken. Paul was bij Klara en voor de rest wist ik niet echt bij wie ik kon gaan. Misschien Seth. Ik belde hem en hij was super enthousiast, typisch Seth.
De goeie goedzak. Hij had nooit zo’n problemen gehad en hij was er altijd voor iedereen.
Hij zou over een uur hier zijn dus pakte ik nog maar een paar wafels met slagroom, want ik had echt superveel honger. Wolvengewoonte.
Seth belde net aan toen ik het laatste kruimeltje van mijn wafel van m’n mond afveegde en ik liet hem binnen. Eerst zaten we wat te praten op de bank, maar al snel transformeerden we en liepen we met z’n tweeën door het bos van La Push.
Het was heerlijk, om even alle gedachtes aan de kant te kunnen zetten en je alleen te focussen op het voortbewegen van je poten.
‘Waarom wou je net mij spreken?’
‘Omdat Paul bij Klara is en ik wilde hem niet storen.’
‘Je bent nog steeds een beetje jaloers he.’
Ik keek hem van opzij aan en zoals altijd had hij gelijk. Ik zuchtte en staarde voor me uit.
‘sorry.’
‘is niets, je bedoelde het vast niet lullig.’
‘Tuurlijk niet, ik wil je alleen maar helpen.’
‘Weet ik toch joh.’
We liepen weer in stilte verder en een tijd lang werd er niets gezegd. Ik dacht aan Emmett, die grote beer van de Cullens. Ik had me zo raar gevoeld toen ik naar hem keek, alsof ik opnieuw hoop had gekregen. Maar dat kon toch niet, hij was een vampier en ik een weerwolf.
‘Uhm, sorry hoor maar zei je net dat je iets voor Emmett voelde?’
‘Wat dat heb ik nooit gezegd, ik heb alleen maar gezegd dat ik me raar voelde en nieuwe hoop kreeg’
‘Wel ja dat komt op hetzelfde neer, ik denk dat je met hem bent ingeprent.’
Ik slikte moeilijk, alsof een mes zich in mijn keel had vastgezet. Zou het kunnen een weerwolf met een vampier. Maar het was toch onmogelijk, hij had Rosalie. Waarom nou, eerst bij Paul en nu bij Emmett. Ik voelde me licht in mijn hoofd als ik aan hem dacht, ik zou het nooit aan hem durven vertellen, maar waarschijnlijk moest ik dat ook niet, want Edward had het vast al gezien.
En zou hij het verteld hebben aan Emmett. Rosalie zou vast woedend op me zijn.
We liepen in stilte verder, ik lette niet op de omgeving, alleen maar aan m’n eigen gedachten.
‘Je hoeft je er niet voor te schamen.’
‘Dat doe ik ook niet, ik vind het alleen super frustrerend. Het kan niet, het mag niet.’
‘Wie zegt dat?’
‘Nou inprenten gebeurt toch zodat de jongens zeker weten dat ze het gen kunnen doorgeven en ik kan nooit het gen doorgeven aan een vampier, dat is eenvoudigweg tegen de natuur in.’
‘Maar wie zegt dat je je aan de regels moet houden, ik bedoel wij zijn weerwolven; dat is al tegen de natuur in.’
‘Daar heb je een punt.’
Een laag gegrom kwam uit m’n bek toen ik moest lachen, hij grinnikte maar dat kwam er nog vreemder uit.
We gingen terug naar huis, want het werd al laat en ik had nog geen middag gegeten, die wafels en dat kommetje cornflakes waren allang verteerd. Mijn maag knorde opnieuw.
We transformeerde net voor we bij mijn thuis aankwamen en ik kleedde me gauw om, ergens ver van Seth.
We gingen aan tafel zitten want Emily had lasagne gekookt en die van haar was de beste.
Ik durfde Sam niet aan te kijken, bang dat hij iets van m’n gezicht kon aflezen. Sebiet zou ik weer gaan rennen, het was gewoon een goed middel om de stress van je af te zweten.

Reacties: