FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 12

Gespannen zat Gitte in de keuken op een barkruk voor een kom cornflakes met honing. Haar maag knorde, maar ze had het gevoel dat alles er weer uit zou komen als ze iets at.
Het was half elf. Binnen anderhalf uur moest ze in Antwerpen zijn. Ze had nog zo'n kwartiertje om te vertrekken, maar haar vader liep al op de tippen van zijn tenen. Hij haatte het om te laat te komen en stond altijd al minstens een halfuur op voorhand klaar. En dan werd Gitte zenuwachtig omdat hij dat ook was.
“Eet eens wat door, dan kunnen we vertrekken.”� zeurde hij.
“Pap, hoe eerder ik daar ben, hoe meer tijd ik heb om me op te fokken. Dat willen we niet, goed?”� probeerde ze hem rustig aan zijn verstand te brengen.
“We moeten naar Antwerpen, Gitte, vergeet dat niet. Ze hebben het daar te druk met allerlei concerten te organiseren om deftige verkeersborden aan te schaffen. Je vindt daar nergens een wegwijzer. Ik rijd er altijd verloren.”� knorde haar vader.
“Schaf je dan een gps aan en relax!”� zei Gitte streng. Ze deed lachend een paar ademhalingsoefeningen voor.
“Ik heb die technologische brol niet nodig en ik ben kalmer dan jij.”� zei hij gepikeerd. Hij vond bijna overal zijn weg en hij vond het leuk om plannetjes af te printen met een duidelijke route. Hij wilde aan zichzelf bewijzen dat hij genoeg had aan zijn eigen kennis en geen technische snufjes nodig had. Alleen in Antwerpen leek dat al eens te mislukken...

Een dik uur later reed ze voorbij de zoveelste winkel die dag, die ze voor de zoveelste keer zag. Je zou toch zo denken dat het Stadsplein zowat het simpelste was in heel Antwerpen om te vinden. Mooi niet dus. Niet voor haar vader.
“Voor je volgende verjaardag krijg je een gps van mij, daar ben ik al zeker van.”� lachte Gitte.
“Nu is het nog mijn fout. Zei ik niet om vroeger te vertrekken?”� foeterde haar pa.
“Rustig, we hebben ngo twintig minuten. Wees blij dat we al in Antwerpen zijn. Haast en spoed zijn zelden goed!”� maande haar mama hen tot rust. Ze zag haar papa in de achteruitkijkspiegel furieuze blikken werpen op de auto achter hen en leunde naar achter. Nog meer sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. Wat een geweldig idee om de shows buiten te houden. Vooral omdat haar garderobe er waarschijnlijk weer ontzettend zomers uitzag. Die styliste zat backstage lekker warm ingeduffeld in een dikke bontjas en zij mocht wat staan dansen in een kleedje dat enkel geschikt was om in Spanje of zo te dragen.
Voor de zevende keer die dag herhaalde ze de danspassen in haar hoofd, voor de zevende keer verliep alles vlot. Het moest en zou hen lukken.
Daarna nam ze haar samenvatting wiskunde vast. Alle theorie had ze opgeschreven. Ze kon de twee combineren, dat wist ze gewoon en ze zou dat aan iedereen duidelijk maken. Haar ouders hadden er geen goed oog in, maar ze zagen het als een proef. Als dit lukte zou het altijd lukken. Het ging ook allemaal zo snel ineens; ze hadden geen tijd gekregen om te protesteren. En zelfs als het niet lukte; het was slechts december, dit kon haar haar jaar niet kosten. Haar leerkrachten dachten dat ze dit onderschatte, maar dat was niet zo. Ze wist dat het moeilijk zou worden, maar ze was perfect voorbereid. Zowel op academisch als op choreografisch vlak!

Snel sloeg Gitte de autodeur achter zich toe. Ze waren een straat verder dan het Stadsplein geparkeerd. Heel de Grote Markt stond vol auto's, overal waar ze keek, waren mensen. Sommigen keken haar gretig aan, anderen trokken aan de mouw van hun ouders en wezen ongegeneerd naar haar.
Op dat moment rinkelde haar gsm. Verwoed zocht ze door haar handtas - waar, zoals gewoonlijk, veel te veel rommel in lag -, maar ze vond het rotding niet meteen.
“Verdomme!”� gromde ze, terwijl het melodietje maar bleef doorgaan. Dat jutte haar nog meer op.
“Komaan, Git, stap eens wat door, we hadden er tien minuten geleden al moeten zijn!”� spoorde haar vader haar aan.
“Ja!”� zei Gitte geïrriteerd en toen ze eindelijk haar gsm vond, nam ze snel op zonder te kijken wie haar belde.
“Hallo?”� vroeg ze, terwijl ze er flink de pas in zette.
“Gitte, waar zit jij in godsnaam?”� brieste een stem die ze maar al te goed kende. Jacob had een hekel aan laatkomers, wat vreemd was voor zijn verder zeer nonchalante karakter.
“Ik ben onderweg, zeg maar dat het nog vijf minuutjes duurt. Maximaal.”� zei Gitte en ze volgde haar ouders op de voet.
“Tot straks, en haast je wat - ik heb je niet voor niets leren joggen!”� zei Jacob kregelig.
“Ja, ja, ik zal een spurtje trekken.”� mompelde Gitte. Snel legde ze af en zette nog een tandje bij.

“Aha!”� riep Jacob. “Daar is ze eindelijk!”�
“Hier is er eentje nerveus...”� zei Anneleen luchtig en achteloos sloeg ze een pagina om van het tijdschrift dat ze aan het lezen was.
“Nerveus? Ik?”� merkte Jacob op en hij trok een wenkbrauw op. “Dat is eerder iets voor Gitte, die daar nu minder tijd voor heeft. Moet jij trouwens niet studeren? Wat heb je morgen? Gedrag en cultuur?”�
“Chill, Jake. Ik studeer beter 's avonds en 's nachts. En laat Gitte even toekomen, het is niet dat we hier al zo veel gedaan hebben!”� zei Anneleen streng.
“Dank je, Anneleen.”� zei Gitte en met betekenisvolle blik voegde ze eraan toe: “Naar jou luistert hij tenminste.”�
Jacob zond haar een geïrriteerde blik toe.
“Goed, wat moet er gebeuren?”� vroeg ze enthousiast.
“Eigenlijk moet je gewoon opgemaakt worden, gekapt en gekleed. Ik weet niet waar Jake zich druk om maakt.”�
“Je vergeet ook nog het overlopen van hoe fans prijzen kunnen winnen en zo.”� voegde Jacob er aan toe.
“Oké, ik snap waar Jake zich druk om maakt.”� lachte Gitte en ze ging aan de slag.

Terwijl de visagiste de laatste hand legde aan haar make-up, keek Gitte goedkeurend in de spiegel. Ze was toch al iets warmer aangekleed dan ze verwacht had. Tatjana had haar wensen verhoord. Ze had een lichtblauwe jegging aan met een ruitjeshemd. De mouwen waren opgestroopt tot aan haar ellebogen en ze had ook nog een grote, kralen ring aan met een zwarte edelsteen in het midden. Ze vond ringen geweldig, elke keer kon hij haar humeur weergeven. Deze stond voor kracht, onoverwinnelijkheid en een hoog rockchickgehalte, althans dat hoopte ze.
Ze had thuis tientallen ringen en haar moeder kreeg er iets van als ze er weer eentje zag rondslingeren, maar iedereen had toch wel een accessoire waarvan hij er nooit genoeg kon hebben? Wel, bij haar waren dat ringen.
Als schoenen had ze een paar lage sneakers aan, met zwarte en grijze streepjes. Ze had ze al een keer aangehad tijdens een repetitie en ze danste er graag op. Net omdat ze zo laag waren, leek het of ze over de grond gleed, alsof haar voeten echt contact hadden met het podium. Dat klonk alsof ze zo'n spirituele weirdo was, maar het was wel zo.
Haar lange haar was vanachter bijeen gebracht in een visgraatvlecht, die strak was aangespannen. Haar ogen waren vrij donker opgemaakt met behulp van zwarte mascara en grijze oogschaduw. Dat was misschien nog het vreemdste van allemaal; in het dagelijks leven maakte ze zich amper op, en al zeker niet zo fel.
Terwijl er nog wat longlasting bovenop haar roze lipgloss werd gesmeerd, hoorde ze achter zich Hugo - de manager en big boss - de trailer binnenkomen.
“Kom eens allemaal naar hier!”� riep hij. Half gesmolten sneeuw droop van zijn jas.
“Je meent het? Sneeuw? Geweldig...”� mompelde Jacob. Hij was er duidelijk niet zo dol op als Gitte.
“Niet zeuren, dat heeft een extra cool effect.”� zei ze tegen hem.
“Extra cool als er sneeuw in je mond vliegt en dat op beeld vastgelegd wordt, terwijl je probeert verder te dansen én er probeert voor te zorgen dat de sneeuw er niet langs je neus weer uit komt.”� zei Jacob sarcastisch, maar het leek hem niet écht dwars te zitten.
Dit was wat hij graag deed en hij zeurde er niet over. Dit was zijn moment, hun moment.
Nadat Hugo uitvoerig had uitgelegd hoe de fanacties zouden verlopen, zei hij: “Goed, als ik hier verdwijn, is het zover. Jullie grote moment. Ik weet dat jullie het talent hebben om dit tot een goed einde te kunnen brengen. Zing alsof elke noot de laatste is - maar laat dat niet zo zijn alsjeblieft -, dans alsof er niemand kijkt en heb plezier alsof je nog nooit iets leukers gedaan hebt. En pas als iedere bezoeker zin krijgt om mee te dansen, zal ik tevreden zijn. Pas dan zijn jullie geslaagd in jullie opdracht.”�
Aan de ene kant legde hij hiermee meer druk op hun schouders, maar aan de andere kant was dat ook exact wat Gitte nodig had: een portie gezonde stress.
“Veel succes allemaal.”� knipoogde hij en een medewerker van hun team, die in de doorgang naar het podium stond, liet weten dat er nog net een minuut over bleef voor ze op moesten.
Anneleen strekte haar armen en legde haar handen op elkaar en Gitte snapte meteen waar ze naartoe wilde. Ze legde haar handen op die van Jacob, die daar ook al lagen en hun dansers volgden hun voorbeeld.
“Let's do this thing!”� zei Jacob overtuigend. Het gaf haar net dat beetje zelfvertrouwen dat ze nog miste. Ze merkte dat ze het al makkelijker vond om op te gaan dan de eerste keer. De zenuwen gierden nog steeds door haar lijf, maar ze had wel al meer het gevoel dat het allemaal wel los zou lopen, dat alles goed zou gaan.
Toen ze het podium op ging, schrok ze even. Natuurlijk kon je het niet vergelijken met het Sportpaleis of zo, maar er was echt veel volk op afgekomen. De film had al veel bezoekers gelokt en nu stond hier ook nog eens een schare mensen. De muziek begon te draaien en als vanzelf begon ze glashelder te zingen, net als op de repetities. De danspasjes kwamen erbij alsof ze er nooit moeite mee had gehad.
Halverwege de laatste dans voelde ze opeens iets hards onder zich. Snel keek ze naar onder. Ze was recht in een kluwen van draden gestapt, die daar blijkbaar aan de kant lagen. Ze zong verder - al klonk die laatste nooit niet al te toonvast -, maar terwijl ze met haar voeten de pasjes probeerde uit te voeren, raakte ze nog meer verstrikt in de draden. Het was alsof ze probeerde uit een moeras te ontsnappen, maar almaar dieper wegzakte.
Ze verloor haar evenwicht en viel achterover. Ze zag Anneleen verschrikt omkijken, maar stond vliegensvlug weer recht, eindelijk verlost van het verstikkende net rond haar voeten.
Het publiek genoot nog steeds; slechts een paar mensen hadden haar domme val gezien. Jacob knipoogde naar haar en ze besefte dat hij waarschijnlijk een of ander kunstje had uitgevoerd, waardoor alle ogen op hem gericht waren. Ze glimlachte dankbaar en maakte haar pasjes af. Ze eindigde terwijl ze recht op Jacob af liep, rond hem sprong en met haar handen zijn handen vast nam. Hij hield haar stevig vast, terwijl zij naar achter leunde, haar benen nog steeds om zijn middel geklemd. Anneleen deed haar spreidstand net voor hen.
Hij wachtte een paar seconden tot de laatste klanken weggestorven waren, voor hij Gitte voorzichtig weer op grond zette.
De muziek maakte plaats voor gejuich en geklap. Even stond Gitte daar en genoot ze van het feit dat iedereen er van genoten had. Ze had absoluut geen sterallures, maar op zo'n moment mocht ze toch wel even van de bewondering genieten, of niet soms?
“Dank u, Antwerpen!”� gilde Anneleen en die laatste lettergreep liet ze even nazinderen.
Nog steeds werd er geklapt en Jacob zei: “Goed, we hebben drie personen nodig om aan ons rad te komen draaien. Daar zitten goodiebags bij, dvd's, CD's met de liedjes van de film, posters, noem maar op. Wie meedoet, dingt sowieso al mee naar een optreden van ons bij jullie thuis. Laat na afloop jullie naam achter en de hoofdprijs wordt dan verloot onder één van jullie.”�
“Goed, wie ziet dat allemaal zitten?”� vroeg Anneleen luid. Tientallen handen schoten de lucht in.
“Wat denk je, Anneleen?”� vroeg Gitte. “Wie mag er aan ons rad komen draaien?”�
“Zij daar!”� zei Anneleen zelfverzekerd en ze wees naar een meisje van een jaar of tien met twee vlechtjes. Ze had een dikke, roze winterjas aan en ineens ging er een rilling door Gitte heen, toen ze besefte dat ze het koud had.
Het meisje baande zich een weg door de menigte. Opeens klonk er gekrijs van achter het meisje.
“Ikke mee!”� riep een fijn, maar tegelijk ook sterk stemmetje. Het was overduidelijk het kleine zusje van het meisje. Ze had dezelfde blonde vlechtjes en hetzelfde guitige gezicht.
“Kom jij ook maar mee!”� zei Gitte. “Je kan je zus nog geluk brengen.”�
“Dat is het schattigste kindje ooit!”� fluisterde Anneleen, zodat alleen zij het kon horen. Eigenlijk was Gitte's zesjarige neefje dat, maar dat deed er niet toe.
“Wat is jouw naam?”� vroeg ze en ze boog zich naar het meisje toe, dat aan de hand van haar grote zus het podium was opgeklommen. Ze keek schichtig om zich heen, duidelijk minder op haar gemak dan enkele seconden geleden, toen ze nog veilig en wel op de grond stond. Vriendelijk keek Gitte haar aan.
“Sofie.”� lachte ze uiteindelijk.
“En de zus?”� vroeg Jacob.
“Lena.”� zei het oudere meisje.
“Mooie namen.”� glimlachte Jacob. Allemaal volgens de regels, maar toch ook vlotjes.
“Iets te jong voor jou, Jake.”� lachte Anneleen. Lena werd knalrood, waarschijnlijk door het feit dat ze op een podium baast hen stond en de niet onaantrekkelijke Jacob. En Anneleens grapje natuurlijk. Zat daar trouwens een zweem jaloezie in of zag ze spoken? Dat laatste waarschijnlijk.
“Wie gaat er draaien?”� vroeg Jacob en een glimlach om Anneleen en Lena's reactie, speelde om zijn lippen.
“Ikke!”� riep Sofie en ze waggelde in haar dikke jasje al richting het rad. Lena hief haar op en nadat Gitte 'Drie, twee, één!' had geroepen, draaide het kleine meisje er met al haar kracht aan. Het rad bleef steken bij de muzieknoot.
“De CD met de soundtracks van de film!”� juichte Anneleen. Jacob haalde er twee boven en gaf er twee snoepzakken bij, die je bij elk vakje won. Daarna strooide hij wat snoep uit een grote zak naar het publiek.
“En dan vraagt iedereen zich af waarom hí­j de populairste is!”� lachte Gitte en ze goot ook wat snoepgoed in de lucht.
“Nee, we love YOU, Gitte!”� riep een bekende stem uit het publiek - Natalie. Gitte glimlachte even en smeet haar een zakje met zuurtjes toe, haar favoriet.
“Ja, we ljove tsjoe!”� riep Sofie, die de trapjes weer naar beneden af klauterde. Gitte zwaaide nog even. Hier zou ze gerust gewoon aan kunnen worden.

Woensdagochtend zat Gitte voorovergebogen over haar proefwerk geschiedenis. Ze had de vijf vragen nu gekregen en binnen twintig minuten moest ze er een antwoord op gaan geven.
Het was haar eerste mondelinge examenreeks en eigenlijk wende het nu al. Ze was veel sneller klaar met haar examen, kon 's ochtends nog wat leren als ze haar examen pas laat moest afleggen en had ook maar één examen per dag.
Ze had altijd wel wat gezonde stress als ze naar binnen moest en de leerkracht achter zijn bureau zag, maar vergeleken met wat ze vanmiddag zou voelen als ze het podium opstapte, viel dit echt mee. Zonder die optreden zou ze misschien wel zenuwachtiger zijn.
Vluchtig keek ze op haar horloge. Nog tien minuten en nog twee vragen waar ze een zinnig antwoord op moest verzinnen. Haar vorige examens waren al goed gegaan,; zelfs wiskunde, waarvoor ze uiteindelijk toch minder had kunnen leren dan anders.
Morgen had ze Engels, waar ze redelijk goed in was en haar mondeling was nog verbeterd door zo vaak met Nick op te trekken.
Gelukkig had ze morgen geen aardrijkskunde of natuurkunde of een ander vak waarbij ze echt dingen vanbuiten moest leren.
Op dat vlak was haar examenrooster perfect opgesteld; ze kon het redelijk goed combineren met de optredens. Ze was vastbesloten om een even goed rapport als anders te halen en dat ging haar lukken ook!

Een paar uur later zat Gitte warm ingeduffeld achter het podium met haar Engels op haar schoot. Vandaag was er een optreden aan zee, in Middelkerke.
Haar grootouders hadden hier een appartement en om de twee weken vertrokken ze van woensdag tot zaterdag, dus ze kon vandaag met hen meerijden. Na het optreden ging ze dan naar daar, waar haar ouders haar 's avonds zouden ophalen.
“Waar zit Anneleen?”� vroeg Jacob geërgerd.
“Ga je nu daar een beetje over zagen?”� zuchtte Gitte. “Ze had pas examen om kwart voor twaalf. Ze zal wel komen. Waarom? Heb je haar nodig of mis je haar gewoon?”�
Ze grinnikte, terwijl Jacob dreigend een wenkbrauw optrok.
“Euh, Gitte?”� hoorde ze achter zich. Anneleen was toegekomen.
“Aha, daar ben je eindelijk! Jake begon zich al ongerust te maken.”� zei Gitte. Anneleens mondhoek krulde zich wat, toen ze verder ging: “Gitte, ik denk dat er buiten iemand op je wacht.”�
“Oh nee, toch mijn oma niet? Ze zou pas om vier uur komen.”� zuchtte Gitte. Zelfs in deze kou zou ze nog twee uur op voorhand in het publiek staan om haar kleindochter te zien. Ze was zo trots op Gitte.
“Nee, het is je oma niet.”� fronste Anneleen. “Maar hij heeft wel een even grote bos krullen - en hij komt van ver, dus ik zou je maar haasten.”�
Oh. My. God. Kon het -? Was het -?
Ze gooide haar cursus weg en liep naar buiten. Ze keek even rond, toen ze hem zag staan.
“Niiiick!”� krijste ze en ze liep op hem af. Ze sprong in zijn armen en drukte haar lippen op de zijne. God, wat had ze dit gemist. Ze rook zijn zoete aftershave, niet te fel aanwezig, en ademde zijn geur eens diep in. Ze had hem maar bijna drie weken moeten missen, maar het leek echt al veel langer.
Toen hij haar uiteindelijk los liet, streelde hij met zijn duim haar wang en boorden zijn bruine ogen zich in de hare. Ze sloeg haar armen om zijn nek.
“Ik heb je gemist.”� fluisterde ze. Het was niet per se dat ze wí­lde fluisteren, maar meer wam er gewoon niet uit.
“Ik jou ook.”� zei hij en hij drukte een kus op haar hoofd.
“Maar wat doe je hier eigenlijk? Ik bedoel - ik wil niets liever, maar moet je niet ergens heel de wereld op zijn kop aan het zetten zijn?”� vroeg Gitte, toen ze wat over de schok heen was.
“Ik moest je aan het werk zien.”� zei hij. “Ik wilde eigenlijk zaterdag al komen kijken, maar ik wist dat er toen hordes mensen zouden zijn om je te steunen en je zenuwen in bedwang te houden. Vandaag is het al je derde optreden en is er bijna niemand meer. En jij hebt altijd iemand nodig.”�
“Hmmm, je bent hier dus louter professioneel.”� plaagde Gitte hem. “Ik weet niet wat jij gewoon bent, maar we hebben hier geen vip-kaartjes of kaviaar en champagne.”�
Hij lachte. “En het concert is ook nog buiten waarschijnlijk?”�
“Hoe raad je het?”� grijnsde ze.
“Oh, en om hier niet uit de toon te vallen heb ik de film bekeken. Je mama was heel blij om me de dvd te lenen.”� glimlachte hij. Gitte hapte naar adem.
“Ben je bij mij thuis geweest?”� vroeg ze.
“Ik dacht dat je daar nog was, maar blijkbaar was je hier al.”� legde hij uit. “Het verhaal is - zoals je al zei - niet bijster origineel, maar ik ben wel de laatste om daar commentaar op te geven als je de verhaallijnen ziet van 'Camp Rock'. Ik ben er echt wel fier op, maar het was voorspelbaar. En als je verder dan al dat kijkt en je ziet de acteurs... Ik bedoel, ze hadden niemand beter kunnen casten. Jij bént Jasmien.”�
Gitte glimlachte en ze kon het niet helpen dat ze kleurde van trots en blijdschap? Ze had al complimentjes gekregen, maar dat van hem deed haar nog veel meer plezier.
“Gaan we hier blijven staan? Mijn neus vriest eraf.”� zei Nick en hij rilde.
“Hmmm, is een strandwandeling in de sneeuw goed? Binnen vallen we nogal op en ik je helemaal voor mij alleen.”� vroeg Gitte liefjes.
“Hoe kan ik jou iets weigeren? Het is oneerlijk;”� zuchtte Nick. De dijk lag er verlaten bij; een enkeling liet zijn hond uit.
“Oh, wacht even, Gitte, ik ga in die krantenwinkel wat kauwgum ,kopen voor op het vliegtuig morgenvroeg.”� zei hij.
Gitte wachtte buiten en stak haar handen diep in de zakken van haar jasje. Het was een ijskoude winter, echt niet normaal. Nick leek veel langer weg te blijven dan hij waarschijnlijk deed. Alles leek lang te duren. Ze keek even op haar horloge. Binnen een half uurtje moest ze zeker in de make-upstoel zitten. Nu zou ze eigenlijk haar Engels moeten studeren, maar daar kon ze zich nu niet echt meer op concentreren. Ach ja, dat half uurtje deed niks aan haar plannning, ze had nog een hele avond de tijd.
Toen Nick uiteindelijk buiten kwam, hield hij niet alleen een pak kauwgum vast, maar ook de nieuwe 'Joepie'.
“Jezelf aan het bewonderen?”� grijnsde Gitte, toen ze zijn hoofd op de cover zag prijken. Maar Nick lachte niet; zijn gezicht stond serieus.
“Wat heeft dit te betekenen?”� vroeg hij met een frons en hij wees op de koptitel van het artikel. Het was het interview dat Gitte een paar weken geleden gegeven had. Een foto van hen beiden stond in het midden van de pagina. Hij was genomen tijdens hun date naar de bioscoop. Dat moet de foto zijn waarover ze gesproken hadden.
“Ze zeggen toch niets dat niet waar is?”� lachte Gitte, maar haar stem had een nerveuze ondertoon.
“Heb je dit echt gezegd?”� vroeg hij ongelovig. “Gitte, dit kun je niet menen. Het was niet de bedoeling dat alles nu al in de pers werd gebracht.”�
Hij zuchtte geërgerd.
“Wilde je... niets vertellen?”� bracht Gitte uit. “Ben ik te nietsbetekenend voor jou of wat? Niemand kent me, dus da's mooi meegenomen tot het uitkomt en dan is het plots een schandaal?”�
Ze schreeuwde nu bijna en tranen brandden in haar ogen, maar ze ging niet huilen voor hem.
“Hoe kun je zoiets zeggen,”� zei Nick gefrustreerd. “We zullen geen privéleven meer hebben. Alles was perfect en het kon nog heel lang zo blijven. Volgens mij besef je niet half wat je gedaan hebt. De aandacht een beetje naar je toetrekken als promotiestunt voor de dvd-verkoop, misschien was het je daar wel om te doen.”�
Gitte hapte naar adem. Dit was te belachelijk voor woorden.
“Zo... Zo is het niet gegaan. Ik -”� begon ze, maar ze werd onderbroken door Anneleen.
“Git, kom op, je moet komen! Ik heb al tien minuten gerokken om jullie nog wat te laten kussen en zo, maar nu moet je echt komen.”�
Gitte slikte moeizaam.
“Best!”� riep ze en na een blik op Nick, die niet eens terug keek, liep ze terug naar de ruimte backstage. Ze verdrong nog een paar tranen. Als hij zo over haar dacht, was hij het niet waard om er ook maar één traan om te verspillen.

Reacties: