FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

27.Renesmee

Boven hoorde we opeens een kloppend hart. Rosalie keek gelijk om en ik zag dat ze aarzelde. Ze deed een stap naar voren en ging toen weer terug. Ze stond weer op haar plek en deed heel nerveus.
‘Rose, doe eens rustig,’ zei ik. ‘Hoor jij ook een hart kloppen? vroeg ze meteen.
‘Ja…’
‘Ik denk dat dat de baby is.’ Ze keek met een verlangende blik naar boven. O my god. Ze was echt gek aan het worden. De baby dit, de baby dat. Natuurlijk wilde ik ook dat de baby goed en gezond op aarde kwam, maar Bella telde toch ook mee?
‘Rose!’ Ik keek haar betstraffend aan. ‘Hoe durf je?! Je kan alleen maar aan jezelf denken! Stomme bitch!’ gilde ik. Het floepte er zomaar uit.
Rosalie keek me met een open mond aan. Toen schoten haar ogen snel naar boven en weg was ze.
Ik deed een stap naar voren om vervolgens ook naar boven te schieten en haar weer bij de keel te grijpen, maar Esmé hield m’n hand vast.
‘Laat haar maar,’ zei ze zachtjes. Mijn hand verslapte en ze liet me los.
Ik knikte, liep naar de woonkamer en ging zitten op de witte bank. Ik staarde naar het raam zonder ook maar iets te zien. Eigenlijk hoopte ik dat er iemand over het gazon zou schieten, maar nee. Niks, nada, noppes. Alleen maar de hoge bomen die verderop stonden
Eigenlijk zat niks mee op dit moment. Helemaal niks.
Opeens hoorde ik een paar voetstappen zachtjes de trap aftrippelen. Het moest een mens zijn. Als het een vampier was dan was het vast de trap afgeschoten. Ik draaide me om en keek met een starkke maar ook verlangende blik anard e laatste treden.
En even, héél even ging er een blij gevoel door me heen. Maar het gevoel verdween snel toen ik Rosalie zag. Ze had een klein baby’tje vast in een witte dekentje.
Ik keek lang naar haar en het baby’tje terwijl ze langzaam vooruit kwam.
Ze bleef staan toen ze voor me was aangekomen.
‘Dit is tante Alice,’ zei ze tegen het baby’tje met een kirrende stem. Ze gaf me het baby’tje héél voorzichtig aan alsof ze heel erg breekbaar was.
Ik keek recht in het mooie gezicht van een schattig meisje met bolle wangetjes en grote ogen. Haar glanzende, bronskleurige, krullende haar kwam net tot aan haar schouders.
Ze was zo mooi en volmaakt, dat je niet zo kunnen denken dat dit een baby was van een paar minuten.
Ze glimlachte naar me en liet haar tandjes zien.
Ik glimlachte automatisch terug. Ze was zo lief. Ik drukte haar automatisch tegen m’n borst en hield haar lang vast.
‘Renesmee, je bent zo mooi,’ zei ik zachtjes.
Ik zag Rosalie glimlachen en ongeduldig met haar voet tikken. Ik gaf haar weer terug aan haar.
‘Hoe…’ zei ik en wees verwarrend naar haar haren. ‘Ze groeit nogal snel, weet je nog?’
‘O, ja.’ Dit was echt heel snel. Ze leek een baby van een paar maanden.
Toen dacht ik aan Bella. Wat zou ze blij zijn als ze zag dat ze zo’n mooie dochter had gekregen.
‘Hoe gaat het met Bella?’ vroeg ik bezorgd. ‘Edward geeft haar nu zijn gif.’
Er was dus nog een klein beetje hoop. En toen begon ik te hopen zoals ik nog nooit had gedaan.

Reacties: