FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

6.

Het was vroeg in de morgen toen Bill wakker werd. Hij was nog zo moe. Half slapend liep hij naar zijn badkamer. Vandaag werd weer een drukke werkdag en daar zag Bill vooral tegenop. “Bill!”� David kwam Bill’s badkamer in. “Je dagschema! Hou je eraan asjeblieft!”� zei David. “Oké,”� zei Bill. Hij bekeek zijn schema. Hij had gelukkig nog anderhalf uur om zich te douchen en opmaken dan gingen ze het liedje Aliën in beide talen opnemen. Dat kregen ze pauze en dan moesten ze naar Bravo voor een interview met fotoshoot. Een kreun verliet Bill zijn mond. Het zou echt een drukke dag worden. En dan nog eens met uurschema’s. Bill haatte dat als hij op een bepaald uur met iets klaar moest zijn. Dan voelde hij zich net een kind. Het koude water van zijn douche maakte Bill gelukkig al iets wakker. Toch was hij nog vermoeid en doodop. Bill had nog een halfuur over toen hij klaar was in de badkamer. Dat halfuur ging hij gebruiken voor te eten. Eigenlijk durfde Bill de rest niet onder ogen komen. Ze hadden hem gisteren gezien. Hij haalde even diep adem en ging dan de keuken in. Iedereen zat rustig te eten alsof er niets was gebeurt. Dat stelde Bill ergens wel gerust. “Gaat het?”� vroeg Tom. Bill knikte en werkte een broodje met aardbeien jam binnen. “Over tien minuten vertrekken we!”� David kwam de rust verstoren met zijn hysterisch gedrag. “Oké,”� geeuwde Bill. Georg en Gustav ruimde de tafel af, Bill deed een poging tot zijn veters strikken en Tom zat op het wc. “Alle komaan, doe is voort, we moeten vertrekken!”� bromde David. “Zaag niet,”� mompelde Bill die zijn veters niet gestrikt kreeg. “Ook goede morgen,”� zuchtte David. Bill keek op van zijn veters. Creep stond langs hem, klaar om iets met David te doen. Bill sprong recht en dook op Creep af, even was hij vergeten dat hij de enige was die haar kon zien. “Bill?”� David hing boven hem, want hij lag nu plat over de vloer. “Laat me even,”� zei Bill.

Met drie moesten ze Bill recht helpen. Niet dat hij het zelf niet kon, maar omdat hij gewoon bleef liggen, wat ze ook zeiden. Ze dropte Bill op een stoel voor een micro. “Gaat het wel met hem?”� fluisterde Gustav naar Georg. Hij haalde enkel zijn schouders vol twijfel op. Tom keek van op een afstandje bedenkelijk toe. De uitdrukking op zijn gezicht gaf aan dat hij totaal niet wist hoe hij op de situatie moest reageren. “Is hij in staat om te zingen?”� vroeg David die langs Tom was komen staan. “Geef hem een minuutje, dan lukt het wel.”� Het zelfzekere was ver te zoeken in zijn uitspraak. En Tom had gelijk, na een minuutje of twee was Bill weer helemaal zichzelf. Ook de bleekheid was uit zijn huid verdwenen. Hij was weer de Bill die ze kende. Hij schraapte zijn keel om te beginnen. Opgelucht gaf David een teken dat Bill mocht beginnen. Eerst zouden ze Aliën in het Duits opnemen tot het perfect was. En dan volgde de Engelse versie. De instrumentale versie was al opgenomen, dat hoefde ze maar één keer op te nemen.

Het was ver in de middag toen ze klaar waren. Ze hadden nu wel honger. Behalve Georg want die had tijdens het toekijken wel een heel pak chocoladebroodjes binnengewerkt. David was blij dat die twee liedjes waren opgenomen. Geisterfarher en Phantomrider zouden snel volgen, hoopte hij. Hij wist ook niet zeker als Bill er wel toe in staat zijn, zijn gedrag kon op de seconde veranderen.

Lachend en blij trok Bill de koelkast open. Hij schrok zich rot toen Creep uit de fruitbak verscheen. Er hingen resten vlees aan haar tanden. Had ze nu echt rauw vlees van de G’s opgegeten? (De twins waren vegetariër) Bill viel op zijn achterwerk op de grond. Zijn rechterhand belande op de plaats waar zijn hart zit. Creep sprong uit de koelkast op hem. “Zo vrolijk liefje,”� lachte ze. Bill zijn humeur was nu echt minder goed als daarnet. Hij weigerde nu antwoord te geven. “Ben je je tong verloren? Of heb je ze opgegeten? Was het lekker! Ik vind tongen namelijk héél erg lekker. Ik ga dan soms langs in het ziekenhuis en dan ga ik naar de plaats waar men de overleden mensen opbergen en dan steel ik tongen van die dooie mensen!”� Creep lachte alsof ze de beste grap ter wereld had verteld. Bill trok een walgend gezicht. “Het is heel lekker hoor liefje, moet je ook eens proberen! Wacht, ik neem je even een tong!”� Creep lacht en greep naar de koelkast. Ze had een koeientong vast. “Tast toe!”� lachte ze. “Nee! Doe weg! Dat is goor!”� gilde Bill. Hij probeerde Creep weg te duwen, maar het lukte hem niet. Het was alsof hij er niet sterk genoeg voor was, maar hij was toch wel sterker dan een dood meisje? “Bill, kalm, er is niets aan de hand!”� Tom zat nu op de plek waar Creep net nog zat. “Eh, jah, natuurlijk!”� glimlachte Bill. Hij trok zich recht aan Tom zijn shirt. “Er zat gewoon een spin,”� lachte hij. Snel nam hij een appel en ging aan tafel zitten.

Georg en Gustav kwamen nu ook binnen. “Honger!”� riep Georg. “Dude, je hebt net een heel pak met chocoladebroodjes op,”� zei Tom. Hij hield de lege plastic zak voor zich. “En wie zegt dat ik daar me genoeg heb!”� Bill genoot van dit schouwspel en zo vergat hij het voorval met Creep. Hij zou echt altijd bang voor haar blijven, maar waarom moest ze nu net hem hebben? Volgende keer zou hij het haar vragen! Hij wist zeker dat er een volgende keer kwam, daar viel niet aan te twijfelen. Maar als hij het haar durfde vragen, was een ander verhaal. Durfde hij wel andere dingen tegen haar te zegen dan ‘Ga weg!’ of dergelijke. “Eet je dat nog op?”� Georg wees met zijn mes naar Bill zijn bord. Hij moest even kijken wat hij er ook al weer had op liggen. Een stukje appel lag er nog op. “Je mag het hebben,”� zei Bill en gaf hem het stuk appel. “Hou op met Georg voeren! Straks kan hij nog mee doen aan je bent wat je eet!”� Tom kon zijn lach amper inhouden. Bill gniffelde. “Dan wordt hij een groot chocolade broodje geloof ik.”� Iedereen, zelfs Georg kon er mee lachen.

Reacties: