FanFic.nl

Aurora

I will love you until my dying day, so I guess it is a good thing that I won't die

Elisa (POV)
Nu ik een eigen kamer en gardarobe had, ging alles van een leien dakje.
Dagen gingen voorbij, en ik voelde me perfect. Een beetje opgesloten misschien, maar compleet en gelukkig. Embry was het enige dat ik nodig had om mijn gezicht te laten oplichten. Helaas had hij het druk met zijn roedel, ze waren aan het jagen op ene Victoria. Ik mocht niet helpen aan zijn kant. Alleen aan mijn kant van de grens. Bella en Edward (met wie ik nu vriendschap had gesloten) waren de stad uit, naar Florida. Alice had in één van haar visioenen gezien dat die Victoria zou komen. En wij gingen een einde maken aan haar. Ik moest nog wel op de achtergrond blijven, maar daar moest ik maar mee leren leven. Ik was gewoon nog geen goede vechter.
We stonden allemaal te wachten op de plek waar Victoria zou moeten verschijnen.
'Ben je zeker van de plek Alice?'
'Natuurlijk ben ik zeker.'
'Daar is ze. Ik kan haar ruiken' fluistert Jasper hard genoeg zo dat we het allemaal kunnen horen.
'Er achteraan!' riep Emmet vrolijk. Hij vond dit serieus leuk.
Met zijn allen gingen we achter haar aan. Ik deed een poging, ik voelde mijn nieuwelingenkracht nog steeds door mijn aderen stromen.
'Elisa NEE!' riep Alice, maar het was al te laat. Ik werd weggesmeten alleen mijn arm werd er nog afgerukt.
'Aaaaaaah!' godver dat deed zeer.
'Esmé jij blijft bij Elisa, wij gaan achter Victoria aan.' riep Carlisle over zijn schouder terwijl hij doorrende.
Esmé rende een stuk terug, pakte mijn arm van de grond en legde hem naast me neer.
'Esmé het doet pijn!' Een lichaamsdeel missen was niet makkelijk.
Ze aaide me over mijn voorhoofd. 'Het komt wel goed lieverd. Zometeen is alles weer goed.'
Mijn schouder begon te branden en mijn arm begon zonder lijf te bewegen. Hij kroop naar mijn schouder toe en nestelde zich weer aan mijn lijf vast. Het deed verschrikkelijk veel pijn. Ik beet op mijn lip. Wat ook pijn deed. Na ongeveer vijf minuten begon de pijn weg te vagen.
'Elisa, wil je dat asjeblieft nooit meer doen.' vroeg Esmé me. terwijl ze me bezorgd aan keek.
'Het spijt me, ik dacht dat ik haar kon hebben.' Ik zuchtte. Ik hoopte maar dat de anderen haar te pakken hadden. Ik krabbelde overeind. '
'Kom Esmé we gaan de andere zoeken.'
We hoefden niet lang te zoeken, we hoorden een schreeuw en een lang klagelijk gejank van een wolf.
'Shit shit shit,' prevelde ik zacht. Embry straks was de jankende wolf Embry. Ik versnelde mijn pas. Ik begon het gebied te herkennen, we waren bijna bij de rivier die de grens voor moest stellen. We hoorden Carlisle zachte stem praten. 'Rustig iedereen, Victoria is nu belangrijk.'
Ik rende harder totdat ik er ook bij stond. Aan de overkant van de rivier stond de roedel. Ik herkende Embry feilloos, ookal had ik hem nog nooit in zijn wolvengedaante gezien. Hij grijnsde naar me en ik knipoogde. Gelukkig, er was niks mis met hem.

Embry (POV)
aan de overkant van de rivier stond Elisa, zo dichtbij, maar toch zo ontzettend ver weg dat het pijn deed.
We moesten verder, achter Victoria aan. Met moeite draaide ik me af van Elisa en begon achter de rest aan te rennen. Maar ze verdween weer in het water. Die stomme roodharige Feeks. In plaats van me bij mijn broers te voegen, rende ik naar de grens en veranderde in mijn mensengedaante. Ik concentreerde me en huiverde, niet veel later stond ik op twee benen in plaats van op mijn 4 poten. Ik pakte mijn mobiel uit mijn broekzak en belde naar Elisa.
'Elisa.'
'Hoi, met Embry.'
'Embry! Is alles goed met je? Ik was zo bezorgd.'
'Kun je naar de grens komen?'
'Natuurlijk, wacht even, ik ben er over 2 minuten.'
'opschepster.' zei ik plagend door de telefoon.
'Je bent gewoon Jaloers, tot zo Embry.'
'Houvanje.'
'Houvanje.'

Twee minuten later kwam Elisa aangerent door het bos. Ze sprong naast me op onze boomstam. Ik gaf haar een kusje op haar neus.
'Dat waren zeker drie minuten.' peste ik haar.
''Niet waar.'
'Je hebt gelijk, je was sneller.'
'Ben ik altijd.' pestte ze me terug.
Ik kustte haar weer.
'Is met jou eigelijk alles goed?'
'Uhm, nu gaat het wel goed.' Ze keek beschaamd naar haar voeten.
'Er is iets gebeurd hé?'
'Victoria rukte mijn arm eraf. Ik was heel onvoorzichtig.'
Ik voelde een waas voor mijn ogen verschijnen. Ik trilde harder dan ooit.
'Embry, rustig. Het gaat goed met me.'
Ik breek het hoofd van die vieze feeks af.
'EMBRY.'
'Ja ja, ik ben al rustig. Is écht alles goed met je?'
'Natuurlijk anders zou ik niet in staat zijn om dit te doen' En na die woorden kustte ze me lang met haar harde lippen van marmer die toch zo zacht voelden.

Reacties: