FanFic.nl

I've never felt like this before.

The Wedding

Ik had mijn beste pak aan, mijn haar netjes en zwarte glimmende schoenen. Ik was totaal mezelf niet, en ik hielp er voor mijn gevoel ook niemand mee. Terwijl ik langzaam mijn colbert gladstreek zuchtte ik. Waar bleef Sam? Ik was zijn getuige, voordat hij Emily officieel ten huwelijk vroeg, had hij mij gevraagd of ik zijn getuige wou zijn als Emily ja zei. Natuurlijk zei ze ja, en natuurlijk was ik dan de getuige. Als ik nu iets verkeerd zou doen, zou de hele bruiloft mislukken. Ik glimlachte. Emily zat in het huisje waar ze woonden. Sam zat nerveus buiten, waar de bruiloft werd gehouden. Het was echt prachtig hier, ik vond niet snel iets écht heel mooi, maar dit... Het was perfect. De moeder van Emily had alles geregeld. En echt, het was gelukt. Het was misschien nog wel mooier dan de bruiloft van Bella en Edward. Bella... Nee, Bella was volkomen verleden tijd, thank God. Juliet... Zij was tegenwoordigetijd geworden. Ik had vroeger nooit zo naar haar gekeken, maar nu. Nu ik haar elke dag door zag, viel alles op zijn plaats. Bella was vergeten. Grijnzend dacht ik na over de tijd dat ik zo'n beetje 'obsessed' was door Bella. Wat erg. Ik glimlachte even naar wat mensen die vroeg waren en hielp hen naar de juiste plek. Daarna liep ik door naar Sam, nog steeds bijna stervend van nervositeit. Ik glimlachte bemoedigend naar hem en klopte even op zijn rug.
“Het is bijna zover. En geloof me, dit ga je écht niet verknallen.”� zei ik vriendelijk. Sam knikte enkel. “Kom op, dit moet de mooiste dag in je leven zijn, niet de ergste.”�
“Hmm.. Je hebt gelijk. Thanx man.”�
“Geen dank.”� Ik glimlachte en klopte nog een keer op zijn rug. Na een tijdje waren alle stoelen bezet en begon de muziek al langzaam op te zwellen. Het begon al te schemeren en daarom waren alle lampjes echt prachtig. Terwijl ik naast Sam ging staan op het altaar, een klein podiumdeel met daarop een boog met bloemen, kwam Juliet naar voren. Ze had een strapless gebloemde jurk aan tot haar knieën, hij stond haar echt prachtig. Haar krullen waren half opgestoken en ze had witte flatjes aan. Ik glimlachte, ze was echt prachtig... Wauw. Ze had een microfoon in haar handen, merkte ik nu pas op. Ik was zo verblind geweest door haar, dat ik zelfs dat niet eens opmerkte. De muziek werd harder, ik herkende de intro van 'Old Fashioned van Ella Fitzgerald'. Alleen was het niet zoals Ella Fitzgerald het zong. Ik herkende het van een serie die Rachel altijd keek... Pri- Privileged ofzo. De laatste aflevering, daar werd hij ook in gezongen door... Lucy- Lucy Hale, dat was het. Ach whatever. Toen Juliet begon te zingen wist ik niet wat ik hoorde. Het was alsof de engelen uit de hemel waren gekomen om in plaats van Juliet te zingen, maar nergens waren engelen te zien. Het was toch echt Juliet zelf. Terwijl ik hoorde hoe Juliet zong droomde ik weg, maar ik werd uit mijn gedachten geschud door een luide snik op de eerste rij. De moeder van Emily werd emotioneel. Perfect. Ik keek naar Juliet, maar plots kwam er een witte gedaante voor haar, Juliet keek er vrolijk naar en gaf de microfoon af, er werd luid geklapt en Juliet liep het podiumdeel- eh, altaar, op. Ze glimlachte even naar mij en ik glimlachte terug.
“Je was echt goed.”� fluisterde ik.
“Thanx.”� Juliet glimlachte wat verlegen, ja, dat herinnerde ik me nog wel. Juliet was zo bescheiden als je maar kon zijn. Ik had helemaal niet gemerkt dat tijdens het lied van Juliet Emily aan was komen lopen, ze liep naar Sam en hij pakte haar handen. De ceremonie kon beginnen. De pastoor begon wat te brabbelen. Iedereen keek geïnteresseerd toe, ik echter niet. Ik staarde wat richting Emily en Sam, maar mijn gedachten gingen weer eens op de automatische piloot. Oh, ik kon mijn gedachten óh zo goed onder controle houden kuchkuch. Het enige wat ik voor me zag was Juliet, in een prachtige witte jurk en een ontzettend knappe gozer ernaast. Rara wie was die gozer? Drie keer raden. Duh, dat was ik. Juliet en Jacob, dat klonk toch wel leuk? 'Welkom op de bruiloft van Juliet en Jacob!' Haha, hilarisch. Ik grijnsde even in mezelf, wat er waarschijnlijk super dom uitgezien moest hebben, aangezien het een nogal serieuze zaak hier was. Duh, Emily en Sam gingen trouwen. Ik kon niet wachten tot het feest. Maar moest ik Juliet dan wel ten dans vragen? Misschien konden we dan snel wegsneaken. Maar ja, misschien ook niet. Misschien wou ze dat wel niet eens. Ik kon niet ingeprent zijn met Juliet, want dan had zij mij ook wel leuk gevonden, al voelde het wel alsof ik amper zonder Juliet kon, maar goed. Dat voelde ik ook zo ongeveer met Bella, toch? Geez, ik moet nu echt ophouden.
“Dan mag u nu de bruid kussen”� Hèhè! Eindelijk, het is klaar. De muziek startte weer en Sam pakte Emily vast en liep met haar naar het midden van de dansvloer, waar iedereen zich zo onderhand al naar verplaatst had. Ik keek naar Juliet, maar toen ik merkte dat ze terug keek, wendde ik al snel mijn blik af. Toen Sam en Emily een minuutje samen gedanst hadden, gingen er al steeds meer de dansvloer op. Zo ook mijn vader en Sue. Sue Clearwater? Met mijn vader? Oh gosh. Mijn vader, in zijn coole rolstoeltje, samen met Sue Clearwater, wiens man afgelopen jaar was overleden. Yeah right. Ik zuchtte diep en liep richting Juliet. Ik schraapte mijn keel even.
“Oh, hi Jake, wil je soms iets te drinken? Doet je keel zeer?”� Juliet keek me vriendelijk aan.
“Eh, nee. Ik wou je eigenlijk wat vragen...”�
“Vraag maar.”�
“Ik-eh- Wil je met me dansen?”� Juliet glimlachte.
“Lijkt me leuk.”� Ik pakte haar hand en liep met haar de dansvloer op. Ik legde mijn hand om haar middel en hield haar andere hand vast. Zij deed hetzelfde, alleen legde zij haar hand niet om mijn middel, maar op mijn schouder. Juliet was ongeveer een halve kop kleiner, maar ook een stuk slanker. Als mens zou hij haar makkelijk aankunnen, maar in hun wolvenvorm had Juliet een grote kans om te winnen. Ik grijnsde even bij die gedachte.
“Waar denk je aan?”� vroeg Juliet zachtjes.
“Aan dat ik in onze gewone mensenvorm jou makkelijk aan kan.”� Juliet maakte even een beledigd geluidje.
“Makkelijk.”� zei ze spottend. “Tuurlijk Jake.”�
“Ik was nog niet klaar.”� Ik keek Juliet even grijnzend aan. “Maar in onze wolvenvorm...”� ging ik verder. “Weet ik dat zo net nog niet.”� Juliet grijnsde tevreden. Mooi. De vrolijke muziek veranderde in een wat rustiger liedje, gelukkig nog niet helemí¡í¡l sloom. Ik probeerde mijn ritme aan te passen, de man moest leiden. Per ongeluk stapte ik op haar voet. Damn, ik was het echt aan het verkloten.
“Sorry! Het spijt me!”� riep ik uit.
“Maakt niet uit hoor.”� zei Juliet grijnzend. “Ik kan wel tegen een stootje.”� Juliet keek me uitdagend aan. Ik schoot in de lach.
“Ja, ja, Juliet wel hoor.”�
“Nou!”� Juliet schoot ook in de lach. Een tijdje dansten we enkel, zonder iets te zeggen. Ik vond het niet erg. Ik vond het wel fijn. En ik kon met alle eerlijkheid zeggen dat ook Juliet het zeker niet erg vond. De muziek veranderde weer, nu op een vreselijk sloom nummer. We pasten ons tempo aan op de dans en ik merkte dat Juliet haar hoofd op mijn schouder legde. Ik drukte haar, voorzichtig en zacht, tegen mij aan en zo dansten we verder. Ik glimlachte even, maar zag toen Paul kijken. Ik liet Juliet los.
“Heb je zin om ergens anders heen te gaan?”� vroeg ik zacht. “Ergens waar we alleen kunnen zijn?”�

Reacties: