FanFic.nl

Stand Alone's

Damn girl, dry your eyes

De druppels van het flikkerende lemmet vielen op de smetteloze witte sneeuw. Donkerrood. Hijgend keek hij naar haar, tranen liepen geluidloos over zijn gezicht. Zijn zicht werd wazig en snel knipperde hij met zijn ogen. Haar groene felle ogen keken hem gepijnigd en met spijt aan. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar hij schudde zijn hoofd. Niet nu. Niet nu hij haar probeerde vast te leggen in zijn geheugen. Haar lichtbruine haren zaten een beetje verwaaid en hij schoof een pluk achter haar oor, zoals ze zelf altijd had gedaan. Hij gooide de dolk ver weg en knielde bij haar neer. Ze was bijna zo wit als de sneeuw waar ze in lag, maar zo was ze altijd al geweest. Zijn vinger gleed over haar wang tot die ruw werd vast gegrepen. Haar bleke smalle hand hield de zijne vast terwijl haar andere hand hem voorzichtig dichterbij trok en die even door zijn zwarte haar liet gaan. Hij leunde naar voren en drukte voorzichtig een kus op haar voorhoofd. Zo bleef hij een tijdlang nadenkend zitten.
‘Je houdt van me,’ zei ze plots schor.
Hij keek trok zich los en keek haar strak aan. Hield hij van haar?
In plaats van toe te stemmen keek hij langs haar heen. Ze had hem verraden, alsof hij niets voor haar betekende, kon hij wel van haar houden? Herinneringen kwamen in vlagen terug.

‘Wat zou je doen, als ik je zou kussen?’ vroeg ze terwijl ze met zijn vingers speelde. Hij antwoordde niet. Een glimlach verspreidde zich over haar welgevormde mond. Ze schoof wat dichter naar hem toe en keek hem aan. Hij spande onwillekeurig zijn spieren aan, het was niet dat hij haar grappig, aardig, beeldschoon en vleiend vond, maar kon hij hier praten van liefde op het eerste gezicht? Hij fronste zijn wenkbrauwen tot een plotse kus zijn gedachtes verstoorde. In plaats haar welgemanierd van zich af te duwen, “sorry”� te zeggen en ervoor zorgen dat ze elkaar een andere keer maar weer zagen om elkaar beter te leren kennen, bleven hun lippen aan elkaar geplakt. Ze ging met haar handen onder zijn shirt en trok die uit. In de seconden dat hun gezichten zo’n 5 cm van elkaar verwijderd waren, borrelde er een sprankje paniek bij hem naar boven. Maar dat verdween toen ze zich weer op hem stortte.

‘Toen’ mompelde hij vaag. Het bleke gezicht keek vragend op. Haar greep op zijn hand werd wat slapper.
‘Je houdt van me,’ herhaalde ze, zelfverzekerder.

‘Wat moet dit voorstellen?’ Zijn frons werd dieper toen hij zich naar haar omkeerde en haar aankeek met wat papieren in zijn hand.
‘Dit is privé, ze lagen anders voordat ik wegging,’ zei hij. Haar groene ogen bleven even hangen op de papieren maar keerde zich toen naar hem.
‘Ik zat gewoon wat te rommelen, wierp er een blik op en dat was het.’ Ze zei het alsof ze het echt meende, maar waarom zou ze in die papieren zitten rommelen? Zijn blik werd wantrouwend.
‘Echt waar, waarom zou ik tussen jouw spullen willen neuzen?’
De frons werd wat minder, ‘weet ik niet,’ antwoordde hij. Ze deed een paar stappen naar voren. Dit merkte hij pas toen de houtenvloer onder haar voeten kraakte bij haar laatste stap.
‘Vergeet het, ik zou nooit je privacy willen verstoren,’ zei ze met een flauwe glimlach op haar knappe gezicht.
Na haar tedere kus verdwenen de rimpels en zorgen van zijn gezicht.

‘Ik hield van je,’ zei hij toen en sloot zijn ogen zodat ze de pijn er in niet kon zien.
Ze schudde haar hoofd zachtjes.
‘Je houdt van me, zeg dat je van me houdt!’ Haar greep verstevigde zich weer. Zijn kaak stond strak gespannen.

‘Ik- ik kan het uitleggen.’
De zin klonk al niet goed, iedereen wie dat zei bracht slecht nieuws.
‘Wat ik zie, zegt genoeg,’ was het bittere weerwoord van hem.
‘Nee, nee, nee!’ Haar stem zat vol wanhoop. ‘Geloof me, ik kan het allemaal uitleggen!’ De wanhoop leek een beetje weg te vagen, en nu iets kils te worden.
Hij schudde zijn hoofd, draaide zich om en liep in een snel tempo weg.

Vanaf dat moment was alles bergafwaarts gegaan. Hij had zijn baan op moeten geven, zijn huis in de steek moeten laten en de politie zat achter hem aan. Wat was hí¡í¡r rol achter al deze gebeurtenissen? Was ze een pion geweest die hem alleen maar had verleid om hem binnen te kunnen krijgen? Had het allemaal niets voorgesteld, wat ze hadden gehad? Alleen al bij de gedachte aan haar lach of lippen boorde er zich een steek door zijn maag. Hij moest weten wat haar rol was.

Toch opende hij zijn ogen, iets wat hij eerder had moeten doen zodat dit alles allemaal niet was gebeurt.
‘Zeg dat je van me houdt,’ zei ze met een in pijn vertrokken gezicht. Plots begonnen er tranen uit haar ogen te wellen. Hij zweeg.
‘Houd van me,’ klonk er nu wanhopig. Tranen stroomden langs haar gezicht en vielen in de sneeuw. Ze begon te hoesten en er sijpelde wat bloed langs haar mondhoek. Haar ogen vonden de zijne en ze liet zijn hand los om die vervolgens naar zijn licht stoppelige wang te laten gaan. Haar koude vingers beroerde die even.
Ja, hij had van haar gehouden, maar al die liefde begon langzamerhand weg te sijpelen. Net zoals haar leven.
‘Houd van me,’ zei ze met haar laatste adem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.