FanFic.nl

Stand Alone's

No addiction, just writing

Ondertussen was ik gewend aan de oude, verroeste schommel die met elk briesje een akelig piep geluidje maakte. De rode verf was al bijna helemaal verdwenen, maar nog steeds krijg ik de rillingen als ik in de buurt van die schommel kom. Terwijl ik er voor het eerst met Marten gezoend had, waarom krijg ik dan alsnog die koude rillingen?
Was het omdat precies de dag erna rood afgebladderd verf terug in mijn kamer vond? Maar wat zou daar raar aan zijn? Het had makkelijk gekund dat er wat was blijven hangen aan mijn shirtje. Of lag het aan dat oude schrift, dat een week later verloren en alleen onder die schommel had gelegen. Op dat moment was ik er nog niet bewust bij na gaan denken dus had het zonder moeite gepakt.
Was dat slim geweest?
Ik beet op mijn lip en fietste de buurt verder in, het verlaten speelplaatsje achter me latend. Ik wilde er niet eens over nadenken, want ik had over het algemeen al teveel fantasie. Nu verscheen er een grijns op mijn gezicht. Goed, ik hield van fantasie, drama en vooral een thriller of horror. En dankzij mijn eigen fantasie was ik begonnen met schrijven, in het schrift wat ik toen destijds gevonden had onder de schommel. Het klinkt misschien vreemd, maar het was een mooi schrift en het had van die oudere bladzijdes waar ik zo van houd. Toegegeven, ik word bang van mijn eigen schrijfstijl wanneer ik mijn stukken teruglees uit het schrift. Ik heb mezelf als hoofdrolspeelster geplaatst, om zo een ander leven te leiden via dat schrift. Niet dat ik niet tevreden ben met mijn eigen leven. Ben ik wel hoor. Ik heb gezellige en verstandige ouders, een leuke buurt waar ik woon, lieve hond die ik elke dag uitlaat, een knappe en populaire broer die mij automatisch ook ergens heeft gebracht. Ik zou me eigenlijk niet met verhalen bezig moeten houden, maar gewoon gaan moeten winkelen met vriendinnen. Kas zoenen of bij mijn broer binnenvallen terwijl al zijn leuke vrienden erbij zitten. Maar in de plaats daarvan ga ik naar huis, maak mijn huiswerk, eet mijn avondeten en ga naar boven; om verder te schrijven. Ik was nog net niet verslaafd aan het schrijven geworden. Ik deed nog wel dingen overdag of zo. Maar ’s avonds kon ik het niet laten om het schrift er bij te pakken en te gaan pennen. Of alleen maar te herlezen terwijl ik op een pen kauwde.

Ik werd wakker van de gordijnen die met luide zuchten van de wind naar binnen werden geblazen. Eerst wilde ik blijven liggen, maar ik merkte dat ik het koud had dus ik stond op en liep naar mijn raam toe. Terwijl ik mijn arm uitstak, om het raam dicht te doen en hiermee mezelf te verlossen van de vrij koude lente bries, keek ik naar buiten. Het licht van de straatlantaarn was omhuld door schaduwen. Onwillekeurig kreeg ik kippenvel, maar ik genoot ook van dat moment. De angst die mijn hart een paar keer heviger liet kloppen was als een soort kick voor me.
Op datzelfde moment voelde ik me bekeken. Ik fronste mijn wenkbrauwen en vroeg me af waarom. Tot ik een hand mijn arm voelde omklemmen, zover ik kon opmaken dat het een hand was. Voordat ik kon gillen werd er iets voor mijn mond gehouden en voelde ik mijn knieën slap worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.