FanFic.nl

Stand Alone's

Slotstuk

Ze sloot het stuk af. Haar smalle vingers bleven nog een tijdje op de piano toetsen hangen voordat ze ze losliet. De versleten kruk waarop ze zat kraakte even toen ze haar gewicht verschoof. Het was een zegen dat de vergeelde piano nog zuivere klanken kon uitbrengen. Ze opende haar gesloten ogen. Als ze speelde hoefde ze nergens anders meer aan te denken. Haar vingers vonden de toetsen zonder moeite en lieten te mooiste klanken ontstaan. Ze wilde blijven zitten maar besefte dat ze gestraft zou worden als ze nu niet zou weggaan. Zachtjes deed ze de klep dicht zodat de piano toetsen niet langer zichtbaar waren. Ze stond op en streek de deprimerende donkerbruin rok recht. Met snelle maar geluidloze stappen liep ze naar de kelderdeur en opende deze. Ze deed het kale peertje uit en liep verder tot ze bij de enige trap van de brede gang kwam. Ze beklom deze en kwam opnieuw in een gang, maar deze had een wat gerustellender uiterlijk. Aan het einde van de gang was een dikke houten deur die ze opende. In de ruimte waar ze nu kwam was het wat warmer, maar lang niet warm genoeg om zonder jas rond te hangen. Het was de muziekwinkel van een ouder echtpaar. De winkel was altijd open en omdat de man een klein vermogen in zijn jeugdige jaren had opgebouwd maakte het niet uit dat er nauwelijks mensen langskwamen.
Ze was ooit nieuwsgierig naar binnen gewandeld en had vragen gesteld over alle instrumenten in de winkel. De man had ze vriendelijk beantwoord. De dagen daarna was ze steeds weer terug gekomen en op een dag had hij haar de piano laten zien. Zijn pronkstuk, al was de houten vleugel te groot voor in het kleine winkeltje. Daarom stond het in de enige ruimte waar plek was, de kelder. Vanaf het moment dat ze op het krukje was gaan zitten en de toetsen had aangeraakt was ze elke middag teruggekomen en had ze zitten spelen. Zijn vrouw was wel eens langsgekomen met bladmuziek en had haar noten leren lezen, maar ze was ziek geworden en haar man wilde niet meer dat ze naar die koude kelder ging. Zo was ze alleen achter gebleven met de piano maar zonder het bladmuziek. Nadat ze alles wat ze had geleerd van de vrouw uit haar hoofd wist te spelen was zelf begonnen met haar eigen creaties die ze ter plekke verzon. Ze verzonk dan in al haar gedachtes en verzon het ene stuk na het andere. Een enkele keer was de man toen komen kijken en had toen met een verbaasde blik ademloos staan toekijken. Ze had hem pas na het stuk opgemerkt.
‘Dat was prachtig,’ had hij gezegd.
Zij had hem alleen even aangekeken en haar schouders opgehaald. Ze zou er toch nooit iets mee kunnen bereiken. Het was oorlog in hun land, en als wees had je al helemaal niets in te brengen. De man had zijn hoofd triest geschud en was weggelopen.

Ze liep de winkel uit en sloeg haar armen over haar dunne bruine winterjas, en hoopte dat ze de warmte van haar lichaam vast kon houden. Ze liep snel verder over de smerige straten. De sneeuw was nattig en niet mooi wit meer. Al snel gingen haar gedachtes over naar haar muziekstukken.
‘Te laat!’ Hoorde ze een bekende schelle stemmen uitroepen. Ze schrok op.
‘Het spijt me, mevrouw Smith’ zei ze zo nederig als ze kon.
‘Niks spijt, je vindt het wel leuk om te laat te komen, hè?’
Het klonk zo onredelijk en dom dat ze niets wist uit te brengen. Waarom zou ze het leuk vinden om straf te krijgen?
Mevrouw Smith keek haar met haar priemende kleine oogjes aan. De weeskinderen waren vaak aan de magere kant maar mevrouw Smith was zo vlezig dat de meeste dachten dat mevrouw Smith een deel van het eten voor zichzelf hield. Of het geld voor het eten.
‘Mee komen, jij!’ schreeuwde ze uit. Schreeuwen was een van haar passies, dat kon ze dan ook heel goed met haar schelle stem en brede mond.
Met haar blik naar de grond gericht liet ze zich meetrekken voor mevrouw Smith, de koude gangen door en versleten trappen op.

Die avond lag ze met pijnlijke handen in haar harde bed. Haar handen waren zo hard geslagen door de korte zweep dat ze bloedde. De eerste gedachte die bij haar opgekomen was, was of ze zo nog piano kon spelen. Ze bewoog een paar vingers en kromp ineen van de pijn. Waarschijnlijk niet.

De daarop volgende twee weken liet ze zich niet zien in de muziekwinkel. Mevrouw Smith had haar opgezadeld met zoveel schoonmaak- en verstelwerk dat ze er niet aan toe kwam. En niemand wilde ook eigenlijk naar buiten vanwege de hevige kou en de vele soldaten die rond patrouilleerde. De oorlog kwam ongeveer op zijn hoogtepunt. Op de dag dat ze zich weer naar buiten mocht wagen zag ze overal mannen met uniformen. Ze hadden elk een gevaarlijk uitziend geweer vast, wat haar onwillekeurige de rillingen gaf. Zo snel mogelijk liep ze verder. Toen ze de hoek omsloeg zag ze allemaal soldaten in de buurt van de muziekwinkel staan. Wat deden ze daar?
‘Ze tonen geen genade, een keer gesnapt bekoop je met de dood’ klonk het door haar hoofd. Eerder op die dag, tijdens de lunch, had een meisje aan haar tafel dat gezegd. Was het dan al zo erg gesteld met de stad? Haar maag kromp samen bij het idee zomaar langs de soldaten te wandelen en de winkel binnen te gaan. Het enige wat helder door haar heen ging was dat ze bij de piano moest zien te komen. Als ze daar was kon ze alles vergeten en hoefde ze niet na te denken over wat er met haar toekomst zou gebeuren, en al helemaal niet aan het weeshuis. Niet aan het idee dat ze geen familie had, geen vrienden en geen warme kleding of werkelijk genoeg eten. Ze haalde diep adem en liep verder de hoek om, langs de muziekwinkel en soldaten heen. Bij de volgende hoek nam ze rechts, hopend dat ze bij de achterkant van de winkel kon komen. Het zat haar mee, het was dan een hoge betonnen muur maar er zaten in de muur een aantal halve gaten waar ze haar hand in kon leggen en voet zodat ze zichzelf omhoog zou kunnen hijsen. Niet veel later stond ze aan de andere kant van de muur in een smal en miezerig tuintje waar niets groeide. Voor haar was een donkere deur met een aantal dicht getimmerde ramen. Ze duwde tegen hout, wat meegaf. Ze stak haar hand door het gat en zocht naar de deurklink. Toen ze deze vond voelde ze een sleutel in het sleutelgat steken. Ze draaide de sleutel met enige druk om en liep de muffige gang binnen. Ze merkte dat ze in dezelfde gang was die altijd volgde na de gang van de kelder. Als het goed was, was er dan ergens een trap die haar naar beneden zou leiden. Het kon niet missen en geluidloos liep ze snel de trap af. De gang waar ze nu door liep beangstigde haar en ze keek achterom, om daarna nog sneller door te lopen naar de kelder. Ze opende de deur en deed het lichtje aan. Haar ademhaling werd weer regelmatiger en toen ze plaats nam achter de piano keerde de rust weer terug. Ze opende de klep en liet haar vingers de toetsen even beroeren.
Gerust gesteld begon ze te spelen. Het was een nieuw stuk, waar ze de twee weken dat ze niet had gespeeld over na had gedacht. Ook nu sloot ze haar ogen en luisterde ingespannen naar wat ze allemaal speelde. Daarom kon ze de uitroep van een soldaat niet horen. Hij had ontdekt dat de deur open stond, en na zijn uitroep was hij naar binnen geslopen. Op zoek naar de onbekende.
Ze speelde verder, langzamerhand kwam ze in de buurt van het einde. Haar smalle vingers gleden over de piano toetsen zonder aarzelingen of valse noten aan te slaan.

De soldaat sloop de trap af, heel zacht kon hij piano muziek horen. Het was zo… hij bleef even staan, hevig in tweestrijd. Dit kon geen gevaar voorstellen, maar wat als het een afleiding was? De dood stond de jonge soldaat niet aan. Stil als een kat sloop hij verder naar de deur en bleef tegen de zijkant aangedrukt staan. De pianomuziek leek tot een einde te komen. Het was zo vreselijk mooi dat, als de soldaat wat gevoeliger was geweest, zeker meer gevoel had getoond. Er liep wat zweet langs zijn voorhoofd en hij haalde diep adem voordat hij ging doen wat hij moest doen.

Op hetzelfde moment dat ze de laatste noot aansloeg en die met een trillende vinger liet aanhouden, ramde de soldaat de deur op en schoot drie keer achter elkaar met zijn geweer. Haar ogen bleven dicht terwijl twee kogels zich in haar lichaam boorde. Haar vingers gleden van de piano af.
Haar slotstuk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.