FanFic.nl

Closer to the edge [3 shot]

I will never forget.

Een zachte zucht ontsnapt uit mijn mond. Het is koud op het balkon, er staat een stevige wind. Ik hou ervan, ik hou van de wind die met mijn haar speelt, ik hou ervan om er middenin te zitten, een dik slobbervest aan, muziek, zachtjes op de achtergrond, net te hard om de klanken van het nummer te kunnen onderscheiden, net te zacht om mee te kunnen zingen. Ik kijk naar het fotolijstje in mijn hand, op de rand staat ‘I love you’. De foto lijkt het naar me te fluisteren, elk woordje, zachtjes, pesterig. De foto van wanneer ik je ontmoette. Ik zal het nooit vergeten. Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren in de zee van mijn gedachtes.

Een stedentripje naar London. Ik ga samen met Shannon, mijn broer. Vijf dagen lang. Het is de bedoeling dat we incognito gaan, dat niemand ons herkent. En het is ons gelukt. Op de eerste dag, op het JFK vliegveld moeten we verzamelen. Onze reisleider begint te tellen. Het wachten is op jou. Je komt aangerend, een bezweet hoofd, koperrode haren die op je schouders dansen en je ogen. Damn, die super mooie godvergeten blauwe ogen. Op slag verloor ik mijn hart. We waren compleet, op naar de gate, tijd om het vliegtuig in te gaan, op naar Heathrow. In gedachten hoop ik dat ik naast jou kom te zitten, dat Shannon het doorheeft en naast iemand anders gaat zitten. Ik hoop het zo. In het vliegtuig zie ik dat je naast een lege stoel zit. Shannon knikt me toe. Shannon, je bent de beste broer, ik houd van je! Ik loop naar je toe, een beetje verlegen. Wie had dat gedacht? Jared Leto, verlegen? Staat vaak genoeg op een podium met een uitzinnige menigte, heeft nergens last van, maar ik ben verlegen om naar je toe te lopen. Ik kijk je aan, ik verdwaal in je ogen, maar vind gelukkig snel mijn weg terug.
“Is deze stoel bezet?”� Een glimlach speelt om je lippen, ik zie nu pas dat je honderden sproetjes hebt en dat je ogen zeeblauwig zijn. Niet zo blauw als ik verwachtte, maar juist geweldig mooi.
“Nee.”� Meer zeg je niet, ik hoorde eventjes je stem. Ik viel van de wereld. Met een grijns van oor tot oor ga ik naast je zitten. Ik steek je mijn hand toe.
“Jared.”� Je neemt hem aan, een ietwat klamme hand, ik denk door het rennen van net, maar zo soepel. Je maakt me gek!
“Isabel.”� Mijn ogen moeten één en al liefde uitstralen, ik zie het al voor me, jij en ik op mijn balkon, in de wind, slobbervesten aan en een mok vol hete chocolademelk met heel veel slagroom.
“Aangenaam.”� De rest van de vlucht hebben we over koetjes en kalfjes gepraat. Ik heb je de hele reis in de gaten gehouden. De blik in je ogen, je tanden die zachtjes op je lip bijten als je iets wilt vragen maar niet weet of het gepast is, je handen die met je haren spelen. Dan weer los, dan weer vast. En je ogen. Elke keer als ik niet oplette, omdat ik weer aan het verdwalen was, stond er lichte spot in. Elke seconde was een plezier in jou omgeving. Opeens voelde ik dat het vliegtuig begon te dalen, de vlucht was over. Nog even snel vroeg ik je nummer, ook al hoorde je bij onze groep, ik zou vergeten het te vragen… Zo ben ik. Toen we het vliegtuig uitliepen, regende het zachtjes, de regendruppels leken pareltjes in je mooie haar. Toen we eenmaal de gate uitwaren en de aankomsthal inliepen, zag je ergens een winkeltje waar je wegwerpcamera’s kon kopen. Je excuseerde je even, kocht er twee en kwam terug lopen. Shannon was me onderhand al aan het uithoren over je, maar toen je binnen gehoorafstand kwam, was hij stil. Je haalde één van de camera’s uit de verpakking en gaf hem aan Shannon.
“Wil je een foto van ons maken? Ik wil deze dag niet meer vergeten, ik wil het niet meer vergeten.”� Shannon glimlacht. Ik kleur een beetje, maar het trekt al snel weg. Ik ga naast je staan, een beetje ongemakkelijk. Hoe wil jij erop staan? Hoe moet ik poseren? Fotoshoots genoeg gehad en toch hier staan klungelen. Je ziet het volgens mij, ik weet het niet, maar je slaat je arm om me heen. Ik sla die van mij ook om jou heen, en Shannon maakt en foto. Net in Engeland en nu al een herinnering die ik nooit meer zal vergeten.

Ik open mijn ogen weer, en streel met mijn wijsvinger over je hoofd heen. Een traan welt op. Ik leg de foto neer en loop naar binnen toe. Ik pak een kladblok en een pen. Dan loopt ik terug naar mijn balkon. Ik ga weer zitten en schrijf de zin op die net door mijn hoofd hen schoot.

No, no, no, no
I will never forget.

Reacties: