Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Crystal Lies The Hollow Truth » 2# A Mirror from the past
Crystal Lies The Hollow Truth
2# A Mirror from the past
Vilijn:
Na de dood van Rose ben ik verandert en toen mijn schooltijd erop zat reisde ik af naar het verre Albanië, daar leerde ik alle duisteren geheimen van magie kennen.
Toen ik twintig was werd er een meisje geboren onder de naam Rosanne Mirror. Ze was een meisje uit een dreuzel gezin, ze was slim en verwachtingsvol tegenover het leven. Rond haar zesde verjaardag ontdekte ze dat ze anders dan anderen was en toen een week voor haar tiende verjaardag stierven haar ouders bij een bankoverval. Ze had geen plek om naartoe te keren dus werd ze naar het weeshuis gebracht die ik jaren geleden achter me had gelaten. Ze woonde er nog maar een maand toen ik haar op straat tegen kwam. Het was hartje zomer, ik was net weer in Engeland. Ze slofte over straat vermoeit door de hitte, uitgeput maar ze moest verder. Ze had lang roodbruin haar en donker groenen ogen. Op het eerste gezicht was ze heel normaal. Maar de geconcentreerde blik verraden wat ze aan het doen was. Of in ieder geval probeerde.
****
Rosanne mirror:
Zover moest ik niet lopen maar ik kon niet meer ik bezweek bijna onder de hitte die als een grote deken over me lag ik bewoog mijn handen op de manier die ik mijzelf had aangeleerd maar er gebeurde niets.
Vilijn:
Ze stond nog geen meter van me vandaan toen ze in elkaar zakte. Ik kon niets anders dan naar haar toe gaan, ze had iets bekends.
Verteller:
De jonge man met de naam maarten Vilijn raapte het meisje op. Hij had na de dood van zijn zusje geen contact met anderen gehad. Hij had net als een slang zijn huid afgeworpen, zijn menselijke huid. Maar dit meisje riep alle gevoelens weer op. ze voelde als Rose maar dit kon Rose niet zijn. Maar toch had ze iets vertrouwd.
Hij tilde haar op en legde haar aan de kant van de weg. De jonge man kon niet lang blijven. Hij moest hier weg, weg bij Rose en weg van zijn vreselijke verleden.
****
De zon was bijna onder toen ik eindelijk wakker werd.
Ik weet niet meer hoe ik gekomen was. Op een begeven moment danste de straat voor mijn ogen en toen was er alleen nog die zwarte leegde. Ik moest snel terug naar het weeshuis, ik was al veel te laat en morgen zouden we naar een boerderij gaan dicht bij de zee.
Het was na twaalven, ze waren flink boos geweest toen ik te laat thuis kwam. Om het goed te maken moest ik de hele afwas zelf doen zonder help, toen ik eindelijk klaar was storten ik me zonder me om te kleden op mijn bed dat klagelijk krakte en viel in slaap. Ik dromde over het strand, de zee en een jonge met donkere ogen. ‘Rose, Rose…ik heb je gemist Rose. Rose’. Ik werd wakker geschut door Elise mijn kamergenote, rood lucht scheen door onze vervuilde en versleten gordijnen, tijd om op te staan. Het inpakken en weg gaan ging niet zonder moeilijkheden, tranen vloeide en ruzies galmde door de koele ochtend lucht. Drie uur later waren we onderweg en zongen we uit volle borst totdat onze kelen schor en moe waren.
***
Vilijn:
De zon kleurde oranje-rood en er heerste een doodse stilte, mijn mantel wapperde in de kille ochtend wind. Ik opende de brief in mijn handen nog een keer, volgens mijn informatie woonde Bartelus op het platteland aan de zee. Ik bevond me aan de rand van een dorpje dat ik maar al te goed uit mijn verleden kende. Er waren geen vogels niets dat geluid makte geen kinderen niets, behalve het geruis van de golven. De zon begon als gif in mijn ogen te prikken.
In plaats van richting het dorpje te lopen liep ik in de tegenovergestelde richting.
Reacties:
Je schrijft op een bijzondere mystrieuze manier die mij nieuwsgierig maakt. Je bent de eerste op Fanfic van wie ik dat nog heb gezien, maar ik vind het erg bijzonder dit stukje.
(maar ik ben vooral geinteresseerd in alles wat met Marten te maken heeft).
ps. Er zitten nog een paar snelheidsfoutjes in
(dat heeft zowat iedereen wel dat ze te snel schrijven en daardoor wat foutjes laten staan).
Je hebt een boeiende, meeslepende manier van schrijven! I love it