Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 48. Unfair Fight
Unexpected Friendship
48. Unfair Fight
Mateusz' P.O.V.
...En we zagen Thomas, Elke en de Eksters. "Kijk eens aan wie we hier hebben." Zei Elke op een manier waarop alleen zij dat kon zeggen. We probeerden haar te negeren. Toen pas viel mij op dat Fred's broekpijpen druppelden. "Waar is Leona eigenlijk?" Vroeg Denny. "Die is naar binnen gegaan om zich af te drogen nadat we haar hadden ondervraagd over Cas." "Ow daarom ben jij..." Voordat ik mijn zin af kon maken, hadden de Eksters ons omsingeld en sloeg Thomas Denny neer tegen de vlakte. "ELKE VROEG JE JULLIE IETS!" Zei Thomas kwaad. Lars en ik hielpen Denny op te staan en we draaiden ons met z'n vijven om. 'Acht tegen vijf is oneerlijk.' "Wat willen jullie van ons?" Vroeg Fred heldhaftig met lichte bibber in zijn stem. "Ik wil een antwoord van jullie!" Zei Elke kwaad. "Waarop?" Vroeg Lars voorzichtig. "OP MIJN VRAAG NATUURLIJK!" Elke haalde uit en sloeg Lars recht tegen zijn bril aan. Lars vloog tegen George aan en hij viel bijna tegen een Ekster aan, maar die Ekster deed een grote stap opzij. Lars en George vlogen tegen de grond aan. Denny zag zijn kans blijkbaar, want hij rende weg. "Bangerik!" Riep een Ekster hem na. Een andere Ekster maakte aanstalten om achter Denny aan te gaan, maar Thomas zei: "Laat hem maar gaan. We hebben hem toch niet nodig." Maar opeens bedacht hij zich en zei: "Bij nader inzien... Ga toch maar achter die sukkel aan, Ruben." Ruben zette de achtervolging in. Ik bleef ze volgen met ogen tot dat ze beide het kasteel in waren gerend en Elke in mijn zicht verscheen. 'Ow sjoet.' Elke haalde uit, ik bukte en schopte tegen haar knie. Daardoor verloor ze haar evenwicht en viel ze op de grond. Ik wachtte geen moment en ik sprong over haar heen. De rest volgde mijn voorbeeld en kwam bij mij staan. We stonden nu recht tegen over de Eksters. Thomas hielp Elke overeind, die nu echt pissig was. 'Oeps?!' Het was nu zeven tegen vier. De Eksters stonden met hun rug richting het meer. En zoals je kan verwachten van Fred en George deden ze hetzelfde wat ze eerder die dag ook hadden gedaan bij Leona. Ze duwden ieder een Ekster het water in. De rest van het Vlan-groepje volgde hun voorbeeld. Alleen Thomas, Elke en een Ekster genaamd Laurens bleven droog. Raar genoeg kwamen de natte Eksters niet boven. De droge Eksters draaiden zich om en keken waar de natte Eksters waren gebleven. Wij zagen hierin een kans om te ontsnappen. Maar Elke zag wat er gebeurde, tikte Thomas en Laurens aan en zij riepen gezamenlijk: "Petrificus totalus!" 'Nee!' Lars was de enige die niet geraakt was en hij riep meteen: "Silencio." Waardoor Elke niets kon zeggen. Waarna Thomas hem ontwapende met expeliarmus en Laurens hem verstijfde met petrificus totalus. Thomas sprak daarna de tegenspreuk uit waarna Elke wederom kon praten. 'Het is gedaan met ons.' Ik vreesde voor mijn leven wetende wat Thomas met zijn moeder had gedaan ook al was ik banger voor Elke op dit moment. Gelukkig zag ik Denny verstopt achter een boom hopende dat de Eksters hem niet zagen. De Eksters naderden en ik hield mijn adem in, letterlijk en figuurlijk. 'Wat is er eigenlijk gebeurt met Ruben?' Dacht ik toen Denny ongezien dichterbij kwam. 'Hoe moet Denny in z'n uppie drie Eksters verslaan?' Denny fluisterde de tegenspreuk van petrificus totalus en gebaarde ons dat we zo moesten blijven staan. Je kon zien dat hij een plan had. Inmiddels stonden de Eksters achter ons. "NU!" Schreeuwde Denny en precies op dat moment draaide we ons om en riepen gezamenlijk: "Expeliarmus!" Hun toverstokken vlogen het meer in. De verbaasde Eksters draaide zich om en zagen dat de natte Eksters inmiddels boven waren gekomen met hun stokken. Helaas was het plan van Denny mislukt want, een furieuze Ekster genaamd Georgina was onbeschrijfelijk kwaad en wees met haar stok richting George die haar in het water had geduwd. 'Nu was het vijf tegen zeven, nog steeds oneerlijk, maar wat doe je er tegen?' Nog voordat we de kans kregen om iets te doen ontwapende de Eksters ons allemaal. 'We're doomed.' De Eksters commandeerden dat wij nu met onze rug richting het meer moesten gaan staan. Zo gecommandeerd, zo gedaan. Op dat zelfde moment verzamelde een Ekster genaamd Daan alle toverstokken. "Wat heb jij gedaan met Ruben?" Vroeg Thomas aan Denny. Denny bleef stil. "Oké, je vraagt er zelf om." Ik voelde aan wat er nu ging gebeuren... Ze gingen ons nadoen! Helaas kwam mijn voorspelling uit en zij duwde ons in het meer. Ik probeerde naar boven te zwemmen, maar iets hield mij vast. Ik probeerde me los te wurmen, maar het lukte niet. Ik voelde dat ik verdronk. Het werd zwart voor mijn ogen.
Ik werd wakker en ik zag een wit plafond die ik een paar maanden geleden ook had gezien toen ik... Sjoet ik lag in de ziekenzaal! "Waar is iedereen?" Vroeg ik paniekerig aan mevrouw Plijster. "Rustig jongen, iedereen is oké." Mevrouw Plijster schoof de gordijnen open en daar stonden Denny, Lars, Fred en George. "Hoe ben ik hier terecht gekomen?" Lars antwoordde: "Nou, toen jij in het water was gevallen, raakte je verstrengelt in een plant. Terwijl wij gered werden door een reuze schildpad die ons aan de oever zetten. Toen zagen wij dat de Eksters al gevlucht waren en ze onze toverstokken in de boom hadden gehangen nadat ze ze gebroken hadden." "Rot Eksters." Meldde Denny even tussendoor waarna Fred verder ging: "Daarna sprongen George en ik in het water om jouw te redden." Daarna zei George: "Toen probeerden we beide jouw los te maken van die plant. Ik jouw linker been..." "...En ik jouw rechter been." Ging Fred weer verder. "Ondertussen dat Fred en George jouw aan het redden waren haalden Denny en ik onze toverstokken uit de boom." Voegde Lars toe, daarna zei George: "Toen kwam onze grote vriend de reuze schildpad ons helpen en die at de plant op waarna wij met z'n vieren naar boven gingen." "Waarna we met z'n vieren jouw naar de ziekenzaal brachten." Concludeerde Denny. "Hoe laat is het eigenlijk?" Vroeg ik. "Vijf uur." Antwoordde mevrouw Plijster, waarna ze verzocht dat iedereen de zaal verliet zodat ik kon rusten. "Doei iedereen, tot straks." Zei ik nog voordat ze verdwenen achter de deur.
Na een uurtje mocht ik gaan en ging ik naar de Grote Zaal voor het avondeten. "Wat heb ik een honger." Zei ik toen ik aan de tafel ging zitten. Een beetje verbaasd over het feit dat ik al zo snel mocht gaan, begroetten ze me en gingen we eten. Na het eten begaven we ons naar de leerlingenkamer van Ravenklauw. Daar aangekomen rustten we even uit en gingen Denny en ik een potje toverschaak spelen terwijl Lars een boek zat te lezen dat er een beetje raar uitzag, vond ik. Nadat ik een spannend potje eindelijk gewonnen had, riep Lars opeens: "Het was Calusanegra!" "Wie is Calusanegra?" Vroegen Denny en ik tegelijkertijd. "Die reuzeschildpad die ons redden, heet Calusanegra. Hier staat: De legende van Calusanegra. Calusanegra is een van de laatste reuzeschildpadden ter wereld. In 1932 werd hij naar het Zwarte Meer gebracht door Cedrella Zwarts. Dat is alles wat er staat over die reuzeschildpad, maar wacht eens even. Cedrella Zwarts? Waar ken ik die naam ook al weer van?" Opeens stond Lars op, ging naar de boekenkast en pakte er een boek uit. Daarna kwam hij terug, ging op de bank zitten en bladerde door het boek. "Hoe heette ook al weer de opa en oma van Fred en George?" Vroeg Lars terwijl hij nog steeds door het boek heen bladerde. Ik zuchtte en dacht hard op na: "Volgensmij begon het met een 's'. Sep... ti... Septi..." Waarna Denny aanvulde: "Septimus Wezel! Pff. Hoe heette die oma ook al weer?" "Euhm... was dat niet ook Cedrella?" Vroeg ik aan Lars die volgensmij eindelijk de goede bladzijde had gevonden. "Inderdaad!" Zei Lars enthousiast waarna hij verder ging: "Hier staat het: Cedrella Wezel, geboren als Cedrella Zwarts, was onterfd, omdat ze getrouwd was met Septimus Wezel. De laatstgenoemde werd door de familie Zwarts gezien als een bloedverrader. Misschien weten Fred en George wel meer over die reuzeschildpad." "We vragen ze het morgen wel tijdens de les. Of beter na de les." Zei Denny. "Oké, dan vragen we dat morgen wel en dan gaan we nu maar slapen." Zei ik. Lars zette de boeken weer netjes in de kast en Denny en ik ruimde het schaakbord op. Daarna gingen we naar onze slaapkamer, waarna we gingen slapen.
De volgende dag nadat de lessen waren afgelopen, vroegen wij aan de tweeling wat ze weten over hun oma. Behalve dat ze onterfd was door de familie Zwarts wisten ze ook niet zoveel meer over haar dan wij deden. Dus besloten we met z'n vijven naar de bibliotheek te gaan. Nadat we de bibliotheek binnen waren gekomen, staarde een paar mensen naar de tweeling. Waarna we onze zoektocht naar Cedrella Zwarts en de legende van Bladdle begonnen. Na een tijdje gezocht te hebben, had George een boek gevonden, maar nadat hij en Fred er even snel door heen hadden gebladerd, kwamen we tot de conclusie dat daar niets interresants in stond dus zochten we verder. Een klein half uurtje later riep Lars ons opeens. Hij had het boek gevonden. Hij begon het boek voor te lezen: "De legende van Calusanegra. Blablabla. A hier staat iets nieuws: Men gelooft dat Calusanegra nog steeds in het Zwarte Meer leeft. De reuzeschildpad..." Maar voordat Lars zijn zin kon afmaken, werden we gestoord door geschreeuw dat we buiten hoorden. Ik rende naar het raam, want ik zou zweren dat dat iemand was die ken. Ik kwam aan bij het raam en zag Monika die stond bij het zwaargewonde lichaam van...
Reacties:
Een klein half uurtje later riep Lars ons opeens.
Ooohoooh! Je mag niet schreeuwen in de bibliotheek!
Dit was het beste hoofdstuk van je tot nu toe
Daar heb je zeker het vorige hoofdstuk mee goed gemaakt
Blablabla