FanFic.nl

I've never felt like this before.

Only One Day Left

Verward keek ik de kamer rond, Juliet en Jacob, ze deden zo vreemd de laatste tijd. Ik had al iets van vijf minuten heen en weer door de huiskamer gelopen, het was ook zo vreemd. Het zat me dwars, zonder dat ik wist waarom. Terwijl ik op de bank ging zitten haalde ik even wanhopig een hand door mijn donkerbruine haar. Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Soms wou ik écht zó graag even slapen. Even ontsnappen van de werkelijkheid, even ontsnappen van alle problemen, even ontsnappen van alle dingen die me dwars zaten. Maar nu, nu moest ik elke dag, vierentwintig uur per dag mijn vreselijke gedachtes aanhoren, elke dag weer. Ik had werkelijk geen idee wat er morgen zou gebeuren. Jemig, ze hadden nog maar een dag. Een dag om hen voor te bereiden. Nog maar een dag en dan was het grote gevecht. Nou ja, groot... Alice had het gezien en het waren aardig veel mensen.
“Waar denk je aan?”� De zachte stem van Edward kwam de kamer binnen, net zoals mijn man zelf. Hij ging naast me op de bank zitten en sloeg een arm om mij heen. Hij drukte me zachtjes tegen hem aan en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.
“Jake... En Juliet. Ze gedragen zich vreemd, heb je ze vanochtend gezien?”� Ik zuchtte en sloot mijn ogen weer even. Ze hadden constant naar elkaar lopen grijnzen en toen Paul vroeg wat er was, hadden ze enkel gezegd 'niets', beiden met een schijnheilig hoofd.
“Hmm. Ja.”� antwoordde Edward grijnzend. Ik opende mijn ogen en maakte me los van zijn arm. Ik keek Edward even aan.
“Wat is daar zo grappig aan? Ik maak me hier vreselijke zorgen over mijn beste vriend en jij loopt me uit te lachen!”� riep ik gekwetst uit. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en beet op mijn lip. Een paar maanden terug zou het op dit moment naar bloed smaken in mijn mond, gelukkig nu niet. Ik was best blij met mijn gave, mijn schild was echt heel handig. Ik hoefde geen mensenbloed als ik dat niet wou. Ik had tot nu toe alleen nog maar geleefd op dierenbloed. Iets wat mij prima afging. Ik werd wakkergeschud door Edward die begon te lachen.
“Lief, Bella, er is niets vreemds, ernstigs of gevaarlijks gebeurd. Jake heeft niets ergs bij Juliet gedaan, en andersom ook niet.”� zei Edward, gelukkig. Ik zuchtte opgelucht en Edward sloeg zijn arm weer om me heen. Ik glimlachte tevreden en legde mijn hoofd weer op zijn schouder. “Dus wat is er dan wel? Je hebt nog steeds niet verklaard waarom die twee zo raar doen. Én je hebt me nog steeds niet verteld wat ze dan wél gedaan hebben.”� zei ik snel. Tijdens de bruilofd, waar ook wij uitgenodigd voor waren, hadden we ze even moeten missen.
“Nou, laat ik maar bij het begin beginnen. De gedachten van Jacob gingen bij de ceremonie al helemaal de andere kant op, een kant die ik niet echt verwacht had.”� Begon Edward met zijn verhaal. “Dus toen de ceremonie was afgelopen en iedereen ging dansen, vroeg Jacob Juliet ten dans, zij zei ja en ze gingen dansen. Na een tijdje vroeg Jacob of ze mee ging en Juliet stemde in.”� Het verhaal kreeg een rare wending. Jacob en Juliet? Was dat het soms? “Een tijdje hoorde ik niets meer van hen, maar zodra ze weer onze richting op kwamen hoorde ik beiden gedachten weer zéér duidelijk. Ik weet niet of ik ze graag had willen horen, maar goed. Ze zijn gaan zwemmen, voor de duidelijkheid. En toen gebeurde er iets.”� Ik schrok me dood, er was iets gebeurd, maar wat? Ze hadden beiden geen wonden of schaafplekken, maar ook geen blauwe plekken of sneeën. Maarja, ze heelden snel, dus dat zei eigenlijk ook weer niets. Aah! Ik kon hier zó niet tegen. Niets was duidelijk, werkelijk niets! Edward zag mijn bezorgde blik en streek met zijn zachte hand over mijn gezicht. “Geloof me, het was zeker niet ernstig, en ze waren niet gewond ofzo.”� Weer liet ik een opgeluchte zucht ontsnappen. “Ze hebben gezoend.”� Ik keek Edward geschrokken aan. Jacob, had gezoend met Juliet? Jacob die altijd zo verlangde naar een 'ja' van mij. Jacob die had gezworen om altijd voor mij te blijven vechten. Jacob die had gezworen om voor me te vechten tot mijn hart zou stoppen met kloppen, en misschien zelfs daarna. Maar het bleek maar weer van niet. “Geen zorgen. Het is de ware.”�
“Whoa, wacht. Ze zijn ingeprent?”�
“Uhu.”�
“Oh.”� Het viel tegen, maar ik had Edward en hij was lief. En Jacob had nu ook de ware gevonden. Ik was blij voor hem. Toch?
“Ah, jullie zitten hier.”� Carlisle kwam uit de keuken lopen en ging in een van de stoelen zitten.
“Heeft Alice dat gezien?”� Edward keek zijn adoptievader geschokt aan.
“Ja, maar voor Bella, Alice heeft gezien dat de Volturi er achter is gekomen. Achter ons leger. Achter ons idee.”�
“En nu zetten zij hun hele leger in. Iedereen. En dat zijn er veel.”� legde Edward weer uit.
“Oh.”� Ik keek naar Edward en beet op mijn lip. “En nu?”�
“Esme, Rose, Alice, Jasper en Emmett zijn al bezig om de andere Coven's op te roepen.”� zei Carlisle.
“Dat is mooi.”� zei ik rustig.
“Ja, inderdaad. Vonden wij ook al.”� zei Carlisle grijnzend.
“Dus hoeveel van die Coven's hebben jullie dan?”� vroeg ik snel.
“Nou, we hebben de Italiaanse, de Denali's, de Egyptische, de Noord Canadese, ook wel bekend als de Wesslers, ehm, tja, nog heel wat meer.”�
“Oké”� ik knikte even en haalde een hand door mijn haar. “Het komt toch wel goed?”� vroeg ik wat onzeker. Wat als iedereen dood ging? Was het dan mijn fout? Ze kwamen voor mij. Maar ook voor Edward en Alice.
“Ja, lief, het komt allemaal goed.”� zei Edward zachtjes terwijl hij mijn donkerbruine haar streelde. Ik voelde me fijn, ik voelde me veilig. Niet dat ik mezelf niet zou kunnen verdedigen, nee, dat kon ik. Ik wist de kleinste trucjes, maar ook de grootste. Emmett en Edward hadden mij gister nog even geholpen. En ik wist hoe ik mijn schild over meerdere mensen kon verdelen. Het kwam allemaal goed.

Reacties: