FanFic.nl

I've never felt like this before.

The Northern Coven

Jacob had mij die ochtend verrast met een ontbijtje, ik had niet verwacht dat hij zo iets zou doen. Helemaal niet eigenlijk. Toen we aankwamen bij het huis van de Cullens, had Alice ons verteld over haar visioen. De Volturi had besloten om met een heel leger te komen, elk lid van de Volturi moest mee. En kwamen wij aan, met een paar wolven en een paar vampiers. Jí¡, natíºíºrlijk gingen we winnen. Dus Alice, Carlisle en de anderen hadden besloten om andere vampiers op te roepen, zo ook een familie uit Noord Canada, die zouden waarschijnlijk al snel aankomen, aangezien ze een half uur terug hadden beloofd zo snel als ze maar konden te komen. Ik liep de woonkamer in, waar Bella en Edward zaten. Ik glimlachte even vriendelijk naar de twee en ging op een stoel zitten.
“Heb jij er al van gehoord?”� vroeg Bella. Ik knikte even en keek naar Edward, die mij met een grijns aan keek. Hm, die grijns maakte me een beetje bang, zou Edward het weten?
“Geen zorgen hoor, Bella weet het ook al.”� zei Edward. Ik sloeg mijn ogen neer. Joepie, Bella wist het dus ook. Maar wat precies? De zoen? Dat was toch niet zo bijzonder?
“Het is niet erg hoor. Je hoeft je er niet voor te schamen.”� zei Bella vriendelijk. Waarvoor? Ik schaamde me ook niet? Maar het was vreemd, alsof zij meer wisten dan ik.
“Juliet, luister, jij en Jacob zijn ingeprent.”� zei Edward kalm. Zijn stem gaf me kippenvel. Ik was ingeprent met Jacob? Dat was het dus. Ik had niet echt verwacht dat ik ingeprent zou zijn met Jacob. Hoe kon dit? Wanneer was het gebeurd? Ik had al wel wat gevoeld de eerste keer dat ik Jacob zag toen ik ook was veranderd, toen ik haar eerste transformatie al had gehad. Maar toch. Jacob had mij niet echt verteld dat hij zich ook zo raar voelde. Dat hij net zo verliefd was op mij, als ik op hem. Dus zo voelde het, écht verliefd zijn, écht de ware gevonden te hebben. Jacob was de ware.
“Oke.”� Ik wist niets anders uit te brengen. Waarom was het zo raar? Waarom had ik dit niet verwacht. Elke keer als ik Jacob zag, voelde ik mijn maag weer tintelen, elke keer als ik met hem sprak, voelde ik me zó op mijn gemak, elke keer als Jacob me aanraakte werd ik warm van binnen, nog warmer dan ik was. En toen hij me gister zoende, voelde ik me beter dan ooit.
“Juliet?”� Damn, ik was waarschijnlijk iets te ver gegaan met mijn gedachten. Oeps.
“Sorry.”� Ik haalde snel even mijn hand door mijn haar.
“Maakt niet uit.”� zei Edward grijzend. “Ik moet toegeven dat ik zelf ook zo dacht over deze prachtige dame hier.”� zei Edward terwijl hij Bella dichter tegen zich aandrukte. Ik glimlachte. Ze waren een perfect koppel. Bella en Edward Cullen, beiden prachtig, beiden vampier, beiden hadden ze een gave en ze waren allebei vriendelijk tegen ons. Eigenlijk waren ze dat allemaal. Alle Cullens waren zo vriendelijk. Zelf vond ik Esme erg aardig, en Carlisle ook. Ze hielpen ons allemaal zo goed en ze hadden gewoon schijt aan de oude tradities en de regels. Als ze onze hulp nodig hadden, konden ze op ons rekenen, ik ieder geval, een deel van ons. En andersom ook. Als wij hun hulp nodig hadden, stonden ze voor ons klaar. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. Van de Cullens, naar Jacob en van Jacob naar Paul, die gisteren zo vreemd had gereageerd. En van Paul ging ik weer naar de Cullens en van de Cullens weer naar Jacob, maar dit keer ging ik niet door naar Paul, nee, ik bleef hangen bij Jacob. Hij was lief, zó lief, hij was knap, hij zorgde goed voor haar en hij was op een of andere manier anders nu hij mij als Wolfpack-lid kende. Duh, hij was ingeprent. Oké. Mijn gedachten werden -alweer- verstoord. Dit keer door geklop op de deur. “De Wesslers zijn er.”� zei Edward kalm.
“Welkom in Forks, Tom.”� hoorde ik de stem van Carlisle zeggen. “Ah, Josie, welkom. Emile, Michelle, jullie zien er goed uit! Lucy, Mike, nog steeds geen mate gevonden?”� je kon Carlisle horen lachen, en de anderen ook.
“Helaas, helaas.”� de stem van een jonge vrouw klonk vriendelijk terwijl ze het zei. Je kon ook wel horen dat ze het oprecht zei.
“En Jessey en Amanda, ook welkom.”�
“We zijn blij dat we jullie kunnen helpen.”� zei een mannenstem. Waarschijnlijk die Jessey. Ik stond op en snoof even. Getver, het stonk alleen nog maar erger nu. Al was ik al wel wat aan de stank gewend. Het maakte het wel makkelijker om er mee te leven.
“Edward, Bella, Juliet, dit is de Northern Coven, uit Noord Canada, ook wel de familie Wessler genoemd.”� zei Carlisle vriendelijk.
“Oh mijn hemel, wat ruikt het hier vreemd.”� mompelde Josie geërgerd.
“Nu je het zegt.”� de man die haar vast hield, een lange slanke man, maar toch gespierd, hield haar vast en snoof even. Ik keek even naar Edward, die begon te grijnzen.
“Ja, we hebben regelmatig mensen over te vloer hier.”� zei Carlisle snel. Hij keek even naar mij.
“Zij is het!”� riep Emile uit. Hij wees naar mij. Damn.
“Dat klopt. Zij is lid van de Wolfpack, weerwolven. Zij helpen ook mee.”� legde Carlisle uit. Ik voelde me niet echt op mijn gemak hier, aangezien ik, als enige, in een kamer vol vampieren stond.
“Dat had je niet verteld!”� riep Tom uit.
“Het spijt me Tom, maar we hebben ze nodig. De vorige keer dat we een leger newborns moesten verslaan, hadden we niet gewonnen zonder hen. Oh, en herinneren jullie je Emmett nog?”� De meesten knikten. Ik zag dat ze ook vegetariers waren, aan de kleur van hun ogen. “Nou, die heeft tot nu toe elke wolf verslagen.”� zei Carlisle kalm, ik trok even beledigd mijn wenkbrauwen om. “Maar één van de wolven heeft hem verslagen.”� zei Carlisle kalm.
“Wie dan?”� vroeg het jonge meisje, Lucy. Ik schatte haar ongeveer in als zeventien, niet veel ouder.
“Deze jonge dame hier.”� zei Carlisle. “Ze is de nieuwste van de groep en is zeer intelligent en snel. Maar boven op dat alles heeft ze ook nog eens kracht.”� zei Carlisle, alsof hij over zijn eigen dochter praatte. Ik glimlachte.
“Bedankt Carlisle.”� zei ik rustig. “Ik ben Juliet Young.”� stelde ik mezelf voor.
“Aangenaam.”� zei Lucy vriendelijk. Ik vond haar wel aardig.
“Maar nog steeds ben ik er niet blij mee.”� zei Tom snel. Hij kwam er wel overheen als hij ons zag. Dat wist ik zeker.

Reacties: