Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Never ending night » Chapter three
Never ending night
Chapter three
De rest kwam ongeveer 5 minuten na de bel naar mijn auto lopen. Ze gingen allemaal zitten en ik scheurde weg. Alice, die normaal nooit echt de moeite nam om iets te zeggen als ze het tegen mij had, deed het nu omgekeerd.
'Edward?' haar toon was vol sugesties.
'Wat nu weer?' vroeg ik geërgerd. Soms was ze zóó irritant.
'Weet je haar naam al.' weer die toon.
'Wiens naam?' Ik besloot om mezelf maar gewoon van de domme te houden, dat was een stuk makkelijker.
'Godverdomme Edward, je bent echt de irritantste broer ooit! Je weet precies wiens naam ik bedoel!' Nu werd ze pissig.
'Oké Oké rustig maar.'
'Nou? Hoe heet ze?'
'Bella.' Bella met haar mooie bruine ogen, en lange golvende bruine haar.
'Wauw, Edward, je bent serieus echt geobsedeerd door haar. Ik kan het voelen!' zei Jasper pestend. God wat was het soms onhandig om zo'n familie te hebben.
'Jongens kappen nou! Ik ga dat meisje haar leven toch niet verpesten.'
'Het is al goed Eddie, ik weet zeker dat ze na een tijdje voor je zal vallen. Al moet je dan wel meer moeite doen dan dat ik nu zie dat je gaat doen.' Ze lachtte om haar eigen ingewikkelde zin en iedereen lachte mee.
Thuis gekomen liep ik meteen naar de piano toe. Ik had inspiratie opgedaan op school. Nouja niet echt op school. Meer in de biologieles. Of nee, Bella had mij inspiratie gegeven. Mijn handen begonnen over het harde ivoor te bewegen. En uiteindelijk kwam er een heel lieflijk, maar toch vrolijk deuntje uit als resultaat. Het paste precies bij haar. Misschien kon ik morgen een briefje in haar kluisje leggen, of haar wat vragen tijdens biologie. Nee. Nee. Nee. Ik ging me voor deze ene keer niet egoïstisch gedragen. ik ging haar niet de kans op een normaal leven ontzeggen. Ik had het gevoel dat ik dit al honderd keer tegen mezelf had lopen te vertellen. De hele avond sloot ik me op in mijn kamer, ik zette steeds dezelfde CD op eentje met kleffe liefdesliedjes.
'Edward kom van die kamer af!' riep Emmet vanuit de tuin.
'NEE!' schreeuwde ik weer terug.
'Maar ik wil een wedstrijdje spelen.' ik liep naar het raam en sprong eruit.
'Kun je het niet aan jasper of Carlisle vragen?'
'Die doen ook mee!' zei hij blij.
'Ik doe niet mee Emmet.' Hij trok een enorm teleurgesteld gezicht met een pruillip.
'Waarom niet..' zeurde hij na drie seconden verder.
'Ik heb geen zin.'
'Maar je kan doen of de honkbal het vriendje van Bella is.'
'Emmet! Hou erover op!'
'Alleen als jij meedoet.' Ik zuchtte anders ging hij de komende dertig jaar constant over haar praten.
'Goed dan. één potje!'
'Natuurlijk, één potje.' hij grijnsde. Dat ging nog wel de hele nacht duren.
tijdsprong..
De volgende ochtend maakte ik me klaar voor school. Ik douchte me en trok schone kleren aan. Mijn indruk had geklopt. Emmet had ons de hele nacht bezig gehouden met zijn potje honkbal. Ik riep de rest: 'Komen jullie. Anders zijn we te laat.' Ik realiseerde hoe doods mijn stem klonk. Daar moest ik toch een keer iets aan doen. Voordat ik van Vampier veranderde naar een zombie.
De lessen gingen langzaam voorbij, ik keek de hele dag uit naar biologie. In een paar andere lessen zat ze ook bij mij in de klas. Maar Bella zat een paar stoelen achter me. En ik zou echt als een geobsedeerde stalker over komen als ik haar de hele tijd omgedraait aan ging zitten staren. Uiteindelijk was het dan tijd. Ik rende zowat vanuit de kantine naar het biologie lokaal. Alweer was ik er veel te vroeg. Ik besloot dat ik met haar vandaag een normaal gesprek zou proberen te voeren. Eentje waar ik niet als geobsedeert en idioot overkwam.
De deur ging open en ik liep rustig naar binnen en nam plaats op een krukje. Iedere keer als er weer iemand binnen kwam lopen, voelde ik een steek van verwachting. Twee minuten voor de laatste bel kwam ze de klas in lopen. Ze liep snel naar haar plaats en ging zitten. Ik besloot maar gewoon iets te zeggen.
'Hoi Bella.'
'oh, eh, hoi Edward.'
'hoe gaat het met je?' ik voel me echt een idioot nu.
'Wel goed, met jou?' Ook zij voelde zich duidelijk ongemakkelijk.
'Wel redelijk.' ik glimlachte naar haar. Ze wilde duidelijk nog iets zeggen, maar de leraar begon met zijn les. Ik wilde weten wat ze wilde zeggen dus ik concentreerde me op haar gedachten. Maar ik hoorde ze maar heel ver in de verte. Terwijl ze gisteren nog heel duidelijk waren geweest. Wat raar. Ik concentreerde me beter. Maar het was nog steeds vaag. Zelfs met mijn supergehoor kon ik het niet duidelijk verstaan.
Na de les sprak ik niet meer met haar, maar liep gelijk door naar de laatste les. Weer een dag voorbij, en al die starende blikken irriteerde me nog steeds. Ik liep weer naar mijn auto. Bella stond weer bij de zwarte auto met de onbekende jongen. Haar gezicht stond boos en verdrietig tegelijk. De jongen duwde haar bij hem vandaan en stapte in de auto. Hij scheurde weg en liet haar daar zomaar staan. Ze begon te huilen en weg te lopen van de school. ik starte mijn auto en nam een besluit. Ik kon dit niet aanzien. Het deed pijn omdat zij ook pijn had. Ik draaide mijn raampje open en begon te praten. 'Gaat het wel, wil je misschien met me meerijden.'
'Nee het gaat niet goed met me, maar ik wil wel graag met je meerijden.' Ze stapte in mijn auto en ik reed verder, naar Bella''s huis
Reacties:
aaahh leuk!
maar wie is die jongen waar bella steeds bij is?
meer!
oh, wat leuk
ga je please snel verder
I want more
please
*puppyoogjes*
Haaaahahaha: 'Nee het gaat niet goed met me, maar ik wil wel graag met je meerijden.'
En Emmet is cooowl!
SNEL VERDER!
Aww, leuk!
Me likeyy!
Op naar het volgende hoofdstuk!