FanFic.nl

Bite [Vamps]

Youth [38]

Het was een ziekenhuis zoals elk ander. De tuintjes werden netjes onderhouden, de bloembedden lagen er allemaal nog perfect bij. Op het stenen pleintje voor het gebouw wandelden tientallen mensen, tussen hen ongeveer één achtste patiënt.
De gangen roken steriel, de kamer waren in dezelfde grijstinten als je in een gevangenis zou verwachten.
In kamer 305, op de afdeling 'Verloskunde', lag een vrouw te bevallen.
Haar zwarte haar hing in zweterige slierten om haar bleke gezicht, dat krampachtig verstijft was. Met haar handen probeerde ze de bedtralies te doorbreken - of zo leek het toch.
Haar echtgenoot fluisterde haar moed toe, depte met een koel washandje het zweet van haar voorhoofd en drukte van tijd tot tijd een kus op haar kruin.
Een dokter, verpleegster en vroedvrouw hadden zich aan het voeteneinde van het bed geschaard en hielpen nu het kleine wondertje om de moederschoot te verlaten.
Het was het eerste gehuil dat alles plots deed vervagen. Het was anders dan bij alle andere baby's. De dokter keek met fonkelende ogen naar het schepseltje, dat bloedrode krulletjes had om haar fijne gezichtje te omkaderen. Haar gehuil klonk melodieus, als een symfonie gespeeld door de meest bekwame muzikanten te vinden op de wereld.
De dokter nam het schepseltje onder zijn hoede, hoewel dat eigenlijk de taak van de verpleegster was. In een kamer in de gang legde hij het meisje op een schaal om haar te wegen, maar niet met die bedoeling. Voorzichtig tilde hij een ooglid op, en meteen flitste een ijsblauw oog zijn richting uit.
Hij juichte bijna van geluk. Dit was waar hij op gewacht had. Dit was de persoon waar hij al die tijd maar naar bleef zoeken. Ze was eindelijk geboren. De Uitverkorene.

'Julia,' mompelde de vrouw, terwijl ze naar haar prachtige dochtertje keek. Met een blik, die alleen maar liefde tentoonspreidde, keek ze op naar de dokter, die het wonder had laten ter wereld komen. 'Is ze gezond?'
'Zeer zeker wel. En speciaal, onnoemelijk en onbegrijpelijk speciaal.' Hij klonk haast verlangend naar het piepkleine meisje, dat totaal geen besef had dat het gesprek over haar ging. Ze hechtte zich vast aan de warmte, die ze door de borst van haar moeder heen voelde.
'Mag ik een vreemde vraag stellen?' vroeg de vrouw. De dokter knikte, terwijl hij op het bed ging zitten en zich ontdeed van de handschoenen, maar het mondkapje op liet staan. Ze merkte op dat hij dezelfde ijsblauwe ogen had als Julia. Maar dat kon gewoon toeval zijn.
'Wat is uw naam?'
De dokter knipperde net iets te snel om normaal te zijn, toen stond hij recht. 'Demitri Regina.'

Na die ene vreemde dag werd dokter Regina niet meer in dat, of enig ander ziekenhuis gespot. Hij leek plots wel van de wereldbol verdwenen.
Enkele jaren later, negen en een half om precies te zijn, kwam hij echter weer ergens terecht, een klein dorpje waarin nauwelijks twintigduizend mensen woonden. Maar hij vond meteen wie hij zocht.
Julia was altijd al een mooi kind geweest. Maar toen Demitri haar voor het eerst weer zag, moest hij toch slikken. De ijsblauwe ogen hadden niet het kille en doodse dat hij in al die vampierogen had gezien. Nee, 'dood' en 'kil' was alles behalve van toepassing op haar. Haast tastbaar geluk vloeide in het diepe blauw.
De puntjes van haar bloedrode haar kleurden zwart, steeds meer naarmate ze ouder werd. Zelf schonk ze er geen aandacht aan, ze wist immers niet dat het zo niet hoorde, ze was nog geen tien jaar oud. En haar moeder had wel belangrijkere zaken aan haar hoofd.
Het was maar per ongeluk dat ze hem zag. Iets te wild gooide ze de bal in de lucht, waardoor die in de bossen rolde. Precies daar waar hij stond, stopte het ding.
Met een verontschuldigende blik keek ze hem aan, en toen knipperde ze uitermate traag. Een steek van herkenning schoot door haar heen, hoewel ze zich niet kon herinneren van waar ze hem kende.
Met de bal in haar smalle handen draaide ze zich om, met een zwierige draai die de geur van haar bloed in zijn neus wreef. Hij stapte achteruit om de drang te weerstaan.
Ook hij draaide zich nu om, zijn zwarte haar volgde hem in zijn beweging, en toen beende hij weg, om weer de vergetelheid in te gaan.

Deze keer duurde het minder lang voor hij weer in het openbaar verscheen. Maar nu niet meer alleen.
Zijn twee broers stonden constant aan zijn zijde, en met z'n drieën gingen ze op onderzoek uit.
Alle plekken waar Zí­j was geweest, gingen zij ook. Bibliotheken en mythologische plekken onder de vampierenwereld werden bezocht, en boeken van duizenden bladzijden dik werden doorzocht. Het bewijs was onomstotelijk, en hij verheugde zich er steeds meer op.
Dat ene moment zou zijn leven voorgoed op z'n kop zetten, en uiteindelijk zou hij er alleen maar beter uitkomen.
Oh, wat zou hij genieten. Alles zou hij hebben en krijgen. Iedereen zou hem kennen, niet persoonlijk, maar dat zou ieders grootste hartenwens zijn.
Terwijl voor hem het leven fantastisch verliep, maakte zij zich zorgen om haar broer en haar puberteit, en haar middelbare school. De doorsnee tienerproblemen, die haar al haar tijd en aandacht afnamen. Zo merkte ze de drie mannen nooit op als ze nog eens bij haar in de buurt waren om haar te observeren, of de vreemde dingen die in haar lichaam gebeurden en zo overduidelijk waren dat het een hele opgave voor haar was om ze niet te zien.

En toen brak eindelijk het moment aan van haar zestiende verjaardag. Onder de cadeautjes bevond zich een enveloppe met een korte brief, in een priegelig handschrift. Een uitnodiging.
Julia zou er niet op in gaan, de brief weggooien en er niet meer aan denken tot het niet meer anders kon, omdat de uitnodiging zichzelf had uitgenodigt.



Marry Me ! Grapje :3?

Reacties: