FanFic.nl

I've never felt like this before.

Save Me From Myself

“Jacob Black!”� Ik liep door het bos heen, al de hele ochtend. Mijn vader had na de bruiloft met mij gesproken. Hij had doorgehad dat ik weg was, net zoals Juliet. Hij merkte op dat we allebei op het zelfde moment weg waren. En op het zelfde moment terug kwam. Zelfs dat ik met Paul had gepraat en dat ik met Juliet had gedanst. Paul zat al de hele ochtend achter mij aan, had mijn vader hem soms iets gezegd? Ik had mijn vader, onder dwang, verteld over gisternacht. Wat Juliet en ik gedaan hadden. Ook over de zoen.
“Ah, Paul. Hoe gaat ie?”� vroeg ik, iet wat schijnheilig. Helaas merkte Paul het. Jammer, jammer.
“Wat. Heb. Je. In. Vredesnaam. Gedaan.”� Ik zag dat Paul zijn woede probeerde te beheersen.
“Ik? Ik heb werkelijk ní­ets gedaan.”� zei ik. Oké, ik loog, maar goed.
“Waarom heb je haar gezoend?!”� riep Paul uit.
“Ze is leuk. Ik ben verliefd oké?”�
“Verliefd? Verliefd?! Jacob Black, je gaat er aan.”�
“Whoa, Paul rélax!”�
“Zeg me niet wat ik moet doen!”�
“Paul. Stop hiermee!”� Ik merkte dat Paul stond te trillen van woede. Hij gooide zijn hoofd naar achteren en veranderde in zijn wolvenvorm. Ik voelde de hitte door mijn hele lichaam. Ik grijnsde even strijdlustig en veranderde ook. Ik keek naar Paul. Hij keek naar mij. Zijn gedachten zeiden niets, enkel dat hij me wou vermoorden. Paul rende op me af en sprong op me.
Paul. Stop hiermee.
Niet voor jou, dit zal je leren. Je moet niet met mijn zusje zoenen. Laat staan imprinten.
Daar kan ik niets aan doen. Wacht maar tot het jou gebeurd.
Ik snoof even en Paul drukte me op de grond. Ik rolde hem om en drukte nu hem op de grond. Hij beet me in mijn schouder en gooide me aan de kant. Ik gromde even kwaad en rende op hem af. Ik duwde hem op de grond. Ik snoof even en ging van Paul af. Ik veranderde terug en keek Paul even aan, hij veranderde ook terug en haalde even snel een hand door zijn haar. Paul liep naar het huis van de Cullens, hij zou Juliet ook een preek geven. Er was toch wel wat handigs aan het gedachtenlezen tijdens de verandering. Ik liep achter Paul aan. Paul, voor me, stormde de woonkamer binnen en pakte Juliet bij haar schouders beet. Zij keek hem niet aan, ze keek alleen naar mij. Glimlachend.
“Wat hí¡í¡lde je in je hoofd?”� Paul schreeuwde het luid. Alle anderen in de kamer keken geschrokken toe.
“Dus dit zijn ook van die 'leden'?”� vroeg een donkerharig meisje. Haar haar was lang en stijl, maar hing om haar gezicht alsof het van goud was. Het was echt een prachtig meisje, maar Juliet was mooier, liever en haar ogen glinsteren als ze lachte.
“Ja.”� zei ik trots. Ik had wel geleerd dat ik trots moest zijn op de Pack. En dan is het ook wel leuk om dan even de anderen te laten weten dat de Wolfpack gewoon sterk genoeg was om te helpen.
“Jemig, nog meer stank.”� zei hetzelfde meisje. Maar haar blik bleef op Paul hangen. Het zou toch niet. Paul draaide zich om om te zien wie het zei. “Maar goed, om maar even vriendelijk te zijn; ik ben Lucy Wessler.”�
“Paul Young.”�
“Jacob Black.”� Ik stak even mijn hand op, om aan te geven dat ik diegene was die mijn naam zei.
“Ik ben Tom Wessler, dat zijn Josie, mijn vrouw, en onze adoptiekinderen; Emile en Michelle”� De man, Tom, wees eerst naar een donkerblonde vrouw, daarna naar een zwartharige jongen die een arm om een blonde jonge vrouw heen had geslagen. “Lucy dus, Mike, Jessey en Amanda.”� Lucy was dus het eerste meisje. Mike was een jongen met lichtbruin haar, Jessey had donkerblond haar en zijn vriendin Amanda had tussen bruin en zwart in. Ik glimlachte. Maar ik merkte echter dat Lucy en Paul hun blik niet van elkaar af konden houden. Ik keek even naar Edward, die knikte. Hij had net mijn gedachten bevestigd. Paul en Lucy waren ingeprent. Oké, nu kon hij mij niets meer doen. Een wolf en een vampier. Tja, nu moest hij kiezen. Ik grijnsde even. Edward wenkte me mee naar de keuken, en ook Carlisle ging mee.
“Je moet begrijpen dat dit een noodoplossing is, en dat jullie mee moeten werken.”� zei Carlisle. “En we doen het ook voor jullie.”�
“Ik heb er ook niets op tegen.”� zei ik vriendelijk. “Ik denk zelfs dat Paul érg blij is dat jullie dit hebben gedaan. Edward schoot in de lach.
“Dat denk ik ook.”� zei Edward grijnzend. Ik glimlachte.
“Tja, heeft Paul ook eindelijk iemand gevonden.”� zei ik grijnzend. “Hoeft hij zich ook niet met zijn zusje te bemoeien.”�
“Daar heb je echt gelijk in, Paul zijn gedachten gingen een beetje de verkeerde kant op vandaag.”� zei Edward snel. Ik schoot in de lach.
“Edward vertelde me dat jullie hadden gevochten.”� zei Carlisle.
“Ach, het was niets.”� zei ik rustig.
“Jacob. Ik-”� Edward keek me plots ernstigs aan. Ik voelde een raar gevoel kreeg in mijn maag. Er was iets aan de hand. Was het Juliet? Mijn maag draaide een half rondje.
“Wat!”� Ik greep Edward bij zijn schouders. “Zeg het me!”�
“Het spijt me.”� zei Edward. Ik draaide me pal om en liep terug naar de woonkamer, de jongen van daarnet, de vampier; Mike, stond bij Juliet, haar donkere krullen, haar prachtige krullen, die herkende ik uit duizenden. Bij wijze van spreken dan. Oké, er was hier niemand anders met krullen. Ik keek wat ze deden. Ze praatte, maar net op dat moment boog Mike naar voren en zoende Juliet. En ze leek het nog leuk te vinden ook. Ik sloot mijn ogen en draaide me om. Ik rende het huis uit, ik rende en rende. Ik spatte uit mijn vel en stond plots op vier poten. Ik liet mijn kop hangen en veranderde weer terug. Ik liep de grote rots op en sloot me ogen. Nu was het zo ver. Het was klaar. Mijn grote liefde zoende met iemand anders. Ik had zoiets nog nooit gevoeld. Ik had zoiets nog nooit bij iemand gezien die ingeprent was. Ik had zoiets niet achter Juliet gezocht. De tranen stonden in mijn ogen en ik voelde me vreselijk ellendig. Mijn buik deed zeer en mijn gedachtes gingen elke kant op. Maar het enige wat ik voor me zag, was het beeld van Juliet en Mike, zoenend. Ik sloot mijn ogen, ik voelde mijn hele lichaam trillen ik boog voorover en liet me vallen. Ik had mijn ogen gesloten en liet het gebeuren. Het water vloog langs mijn lichaam, maar het voelde niet prettig. Ik liet alles maar gebeuren. Het was klaar. Ik was klaar.

Reacties: