FanFic.nl

I've never felt like this before.

I'll Save You

Ik duwde Mike van me af en haalde snel een hand door mijn haar. Wat had hij in vredesnaam gedaan? Hij had me gewoon gezoend terwijl ik hem toch echt zeer duidelijk had gemaakt dat ik hem écht niet wou en dat ik al verliefd was.
“Wat heb je gedaan?!”� riep ik kwaad. Ik gaf hem een flinke klap in zijn gezicht en negeerde de pijn die door mijn lichaam ging. Jemig, waarom waren ze zo vreselijk hard? Geez. Edward stormde de kamer binnen. Mike stormde echter weg.
“Je moet naar de klif, Jacob is daar. Hij- hij wilt gaan springen,”� Edward keek me snel aan. Ik dacht niet na en rende naar de klif toe. Harder, sneller. Met tranen in mijn ogen rende ik door. Jake had toch niets gezien? Als ze de tijd terug kon draaien, had ze dat zo gedaan. Ze had die Mike meteen voor zijn bek geslagen. Dat rotjoch die dat dat hij me zomaar kon zoenen. Tuurlijk kon hij dat niet. Ik rende sneller en sneller. Ik zag Jacob staan, hij wou springen. Ik rende naar hem toe en wou hem beetpakken, hem omhelzen, hem zoenen. Ik wou zijn zachte lippen op die van mij voelen. Ik wou dat de zoen hetzelfde zou zijn als vannacht. Ik wou van deze wereld ontsnappen, maar wel samen met hem. Ik kon niet zonder Jacob. Mijn Jacob. Maar toen ik hem wou vast pakken, de jongen, de enige waarvan ik hield, sprong hij. Hij landde met een harde klap in het water. Als hij ook maar een beetje verkeerd was geland, was hij dood. Jacob dood. Dat kon niet. Daar kon ik niet mee leven. Ik voelde warme tranen over mijn wangen lopen. Als Jacob dood zou zijn, wat moest ik dan? Ik moest hem redden. Dat moest. Ik haalde diep adem en dook van de klif af. Ik sloot mijn ogen, maar het ging langzaam, te langzaam. Het leek eeuwen te duren tot ik eindelijk in dat ijskoude water belandde. Ik opende mijn ogen en voelde het koude water me omhelzen, maar ik begon wat te spartelen en om mij heen te kijken. Er was nergens ook maar een teken van Jacob. Ik keek om me heen. Mijn donkere haar volgde iets langzamer dan mijn hoofd, waardoor het constant in mijn gezicht zat. Ik zag plots iets wits. Ik glimachte en zwom naar het witte toe. Ik pakte een gespierde arm van Jacob vast en trok hem naar boven. Geez, waarom was hij zo zwaar? We zaten aardig diep, en ik had zo weer een nieuwe hap adem nodig. Ik sloot mijn ogen en probeerde naar boven te zwemmen. Het ging moeizaam, maar het lukte. Ik hapte naar adem en keek naar Jacob. Ik legde mijn hand op zijn hart, hij was buiten bewustzijn, maar zijn hart klopte nog wel. Langzaam, maar hij klopte. Gelukkig. Ik sleepte Jacob de kant op en legde hem in het zand. Ik knielde naast Jacob en legde mijn handen op zijn hart. Ik begon te reanimeren. Als Jacob dit niet zou overleven zou dit mijn schuld zijn. Het zou mijn fout zijn als Jacob dood zou gaan. Ik had het aan moeten zien komen. Die Mike zat al de hele tijd naar mij te gluren, ik had het door moeten hebben. Het was mijn schuld. Het was compleet mijn schuld. Ik had dit veroorzaakt en ik moest Jacob nu redden. Ik hield van Jake, zielsveel, maar nu... Nu dacht hij waarschijnlijk dat ik niets meer voor hem voelde. Zonder Jacob zou ik niet kunnen leven. En als we écht ingeprent zouden zijn, zou dat ook hetzelfde voor Jacob moeten gelden. Dan zouden we beiden hetzelfde moeten voelen. Dan zouden we beiden bij elkaar willen zijn, maar Jacob dacht van mij dat ik waarschijnlijk liever met die vreselijke Mike zou zijn. Nou, iemand die zo gemeen en achterbaks was, hoefde ik écht niet. Nee, dat vond ik echt vreselijk als iemand dat zo deed. Terwijl ik verder ging met reanimeren merkte ik dat de tranen over mijn wangen stroomden. Jacob mocht niet dood gaan. Hij was de beste persoon die ik kende. Dit verdiende hij niet. Hij was verkeerd beland in het water dus was buitenwesten geraakt. Ik voelde me schuldig. Erg schuldig. Als ik er niet was geweest, als ik gewoon die vreselijke Mike meteen had ontweken, dan was dit niet gebeurd. Ik drukte nog een keer op zijn borst. En nog een keer. Plots hoorde ik een hap adem. Jacob rolde opzij en spuwde wat water uit.
“Jake?”� Ik keek Jacob aan. Mijn stem was schor door het zeewater wat ik had ingeslikt. “Ben je oké?”�
“Wat doe jij hier?”� vroeg Jacob kil. Het leek wel alsof hij mijn tranen opmerkte, al was ik kletsnat.
“Het spijt me, ik heb niets gedaan. Hij zoende me gewoon.”� zei ik. Ik wreef snel mijn tranen weg en sloeg beschaamd mijn ogen neer. Ik kon dit niet, ik zat fout. “Het spijt me.”� herhaalde ik.
“Spreek je de waarheid?”� vroeg Jacob. Hij hoestte even. Ik knikte. “Ik geloof je.”� zei hij toen zacht. Opgelucht omhelsde ik Jacob en zoende hem even. Gelukkig, hij leefde nog. “Waarom huil je?”� vroeg Jacob plots.
“Zonder jou kan ik niet leven.”� zei ik enkel. “Zo veel hou ik van je.”�
“Ik hou ook van jou.”� zei Jacob zacht.
“HELP!”� Ik keek op, op het zelfde moment als Jacob. Er spartelde iemand in het water. Ik sprong op en rende naar de zee.
“Wat doe je?!”� riep Jacob.
“Ik ga hem redden!”� riep ik terug.
“Ik wil je niet kwijt!”�
“Je raakt me niet kwijt!”� Ik rende het water in en zwom zo snel als ik kon naar die persoon die in het water lag. Plots ging de persoon naar onderen. Ik keek rond om te kijken of hij weer boven zou komen, maar nee. Ik nam een grote hap adem en dook onderwater. Ik zag werkelijk niets, dus kwam weer boven. Ik keek rond. Maar veel tijd had ik niet. Ik voelde een hand om mijn enkel sluiten en ik werd onderwater getrokken. Ik spartelde met mijn benen en probeerde naar boven te zwemmen. Dit lukte niet. Ik wou schreeuwen, roepen om hulp. Maar als ik dat zou doen, zou ik dit waarschijnlijk niet overleven. Ik opende mijn ogen en keek naar onderen. Een zwarte cape, helderrode ogen. Een vampier. Een vampier probeerde me te vermoorden. Gosh. Wat moest ik doen? Ik voelde dat ik nu echt zuurstof nodig had. Ik merkte dat ik slapper werd en langzaam begon alles te tollen. Wakker blijven Juliet. Wakker blijven! Ik merkte dat nu niet alles meer draaide en merkte dat ik me opgelucht voelde. Ik voelde me echter toch niet helemaal fijn. Het werd langzaam zwart. Nee, dit kon het niet zijn. Dit kon niet mijn einde betekenen. Verdiende ik het? Was dit mijn straf? Ik voelde een andere hand onder mijn schouder en ook de tweede hand nu onder mijn andere schouder. De handen trokken me omhoog, maar het was te laat. Alles draaide en werd zwart en de adem die ik had geprobeerd om te bewaren, ontsnapte uit mijn mond.

Reacties: