FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Confession

Voor de zoveelste keer rende ik weg voor de problemen die niet opgelost leken te kunnen worden. En ik had wéér Jader achtergelaten. Dit leek hij ook door te hebben en was achter mij aan gesprint. Met hem schreeuwend op mijn hielen, sloeg ik haastig een zoveelste hoek om. In mijn onbewustheid wist ik precies waar ik heen vluchtte, maar dat drong bij mij nog niet zo goed door.
“Rain!”� Ik hoorde hem struikelen. “Verdomme, waar ga je heen?! Ik wil je hier helemaal niet hebben!”� Hij bleef tieren, al werd zijn zuurstof schaars.
Het uitgedroogde parkje doemde op. Mijn hoofd wist eindelijk waar mijn voeten mij heen brachten, maar wist de reden niet. Wat had hij mij te bieden? Zou ik mij daar veilig voelen of op mijn gemak? Wat had hij wat Jader mij niet kon bieden? Gelijk borrelde er schuld op, hij verdiende deze onwetendheid niet.
Abrupt stapte ik op de rem, het gehijg van mijn vriend was gelijk in mijn nek te voelen.
“Waar haal je die snelheid vandaan?”� vroeg hij buiten adem. “En wat gaat er sowieso door je hoofd dat je het op een rennen zet, en dan ook is van mij vandaan.”� Zijn stem klonk zacht, verraden, het deed mij omkijken en zag zijn trieste gezicht. Waarom kon ik alleen maar iedereen pijn doen?
“Het spijt mij, echt, ik wil je helemaal niet pijn doen, maar ik zit in een periode die het mij allemaal wat moeilijk maakt en ik weet de oplossing om eruit te komen niet. Geloof me, ik ren niet voor jou weg, je betekent alles voor mij!”� Hij leek mij nog steeds niet helemaal te geloven en keerde zijn ogen naar de grond. Ik keek hem verbeten aan, hij was echt stuk van mijn weg ren actie. “Liebeling, kijk mij eens aan.”� Voorzichtig gleed mijn hand over zijn kaak, haalde er wat lichtblonde haren weg. “Dit ligt allemaal wat gecompliceerd. Als je het echt wil weten... dan vertel ik het je wel,”� zei ik wat vertwijfeld. Hier keek hij wel van op.
“Ik wil je niet dwingen, maar helpen. En als jij bij alles wat ik zeg en doe wegloopt, dan wil ik weten wat ik fout doe, want het blijft te riskant om alleen hier rond te lopen, als je nog weet wat ik bij mij thuis heb gezegd.”� Zachtjes knikte ik hierop.
“Ik weet het, maar ik weet niet of ik mij hieraan kan houden, er is namelijk iemand..”� Jaders ogen vergrootten. “Niet Venon!”� riep ik geschrokken bij het zien van zijn blik. “Nee!”� uitte ik nog even geschokt. Hij glimlachte zwak.
“Gelukkig, anders had ik je hardhandig tegengehouden.”� Hier grijnsde hij op. “Maar goed, ken ik hem?”� Mijn gezicht veranderde terug naar onzeker. Was dit wel slim? Wat zou hij ervan vinden? Was het verraad?
“Eigenlijk weet ik niet of ik iets mag zeggen,”� zei ik eerlijk. De blonde jongen bleef zijn lieve lach bewaren en streek door mijn haren.
“Het liefst zeg ik dat het niet hoeft, maar ik maak mij rot zorgen, dus ik wil het weten. Het hoeft niet meteen, maar... Je weet wat ik bedoel.”� Verward krapte hij aan zijn nek.
“Ik wil je helemaal niets verzwijgen, dat haat ik. Maar weet dat het niet aan mij ligt om geheimen te vertellen die niet van mij zijn, snap je?”�
“Ik snap het helemaal, je maakt me nu wel nieuwsgierig. Mag ik geen kleine hint, zodat ik weet waar het ongeveer over gaat?”� Even was het stil. Ik moest nadenken en hij wachtte daarop.
“Weet je nog dat je mij wakker schudde, omdat ik in mijn slaap praatte en maar niet wakker werd?”� Zijn gezicht werd gelijk somber bij de herinnering, maar knikte toch. “Cars had je toen ook nog verteld dat ik last van waanbeelden, ik dacht dat ik achtervolgd werd, remember?”� Weer knikte hij, zijn gezicht nog steeds in een plooi. “Jullie bleven erin geloven dat Venon hier achter zat… maar dat was niet zo, dat wist ik zeker. Nou, daar heeft het nu dus mee te maken.”�
“Hier kom ik toch niet mee verder!”� verzuchte hij luid en haalde zijn handen op ter hoogte van zijn oren. “Geef eens een betere hint.”� Vermoeid rolde ik mijn ogen, keek dan even rond en besefte mij toen weer dat ik dicht bij hem was en dat gaf mij rillingen, wie weet hoorde hij alles.
“Jij bent altijd al barslecht geweest in raden, dus geef mij niet de schuld! Maar goed, ik weet nu dat ik niet paranoïde was, iemand hield mij echt in de gaten -en ga nu niet flippen en over beschermend worden, want dat is niet nodig. Ik heb hem soort van ontmoet en gesproken, maar hij is geen makkelijk persoontje om een lekker gesprek mee te houden.”� Fronsend dacht ik even terug naar de gesprekken die zijn gehouden. Het meeste kwam uit mijn mond, hij bestudeerde mijn gezicht alleen maar.
“Je wilt dus zeggen dat een of andere rare freak je stalkt en jij gaat daar op je gemakje mee praten? Rain, ben je op je achterhoofd gevallen?!”� Waarom kon ik nooit een normaal gesprek met hem houden zonder dat hij de bezorgde broer uit ging hangen? Sceptisch bekeek ik Jaders gezicht.
“Ik zei net dat je je geen zorgen hoeft te maken, doe dat dan ook niet. Hij is oké, geloof mij eens voor een keer. Als lid en vriend hoor je mij te vertrouwen!”� Zijn vingers vlochten zich terug in mijn haar. Hij trok mij dichter naar hem toe zodat mijn wang tegen het koude leer van zijn jack werd gedrukt. Iets rustiger ademde ik diep uit en sloot voor een moment mijn ogen. “Waarom?”�
“Wat?”�
“Waarom vertrouw je mij nooit? Wat heb ik je ooit gedaan dat ik je vertrouwen heb geschonden?”� Van onder mijn wimpers had ik zich op zijn kaaklijn, hij tuurde denkend voor zich uit.
“Dat heb je ook niet, maar iemand anders wel…”� Hij zuchtte luid. “-Maar dit is nu niet het moment om het daarover te hebben.”�
“Het is nooit het juiste moment voor jou, maar ondertussen moet ik alles aan jou vertellen, omdat jij zogenaamd daar het recht op hebt.”� Geërgerd duwde ik mij van hem af om recht in zijn gezicht te kijken.
“Mijn zusje is dood, omdat ze niet naar mij geluisterd had. Ik vertrouwde haar erop dat ze niet naar het verboden deel zou gaan van de stad, maar dat deed ze toch. Mijn vertrouwen in mensen is hierdoor sterk gedaald.”� Schuldig begon ik op mijn onderlip te bijten en liet mijn wenkbrauwen zakken.
“Sorry, ik..”�
“-Laat maar zitten. Ik wil je echt wel vertrouwen, Rain, maar beloof mij dan echt dat je dit niet schendt. Ik wil niet nog iemand kwijt waar ik van houd.”�
Met tranen in de ogen was ik om zijn hals gevlogen en fluisterde tegen zijn hals: “Dit betekent veel voor mij, ik zal niets schenden. Dankje.”� Zachtjes kuste ik zijn huid, hij reageerde hierop door zijn armen steviger om mij heen te wikkelen.
“Waar zijn we eigenlijk,”� veranderde hij opeens van onderwerp. Ik opende terug mijn ogen en keek over zijn schouder. Het meertje was nog steeds even uitgedroogd en de bomen even somber en dood. Tegen de boom uit mijn dromen - waar het bloed van de bladeren afdroop - zat een jongen in het zwart. Zijn lange, leren jas lag open en verspreid over de uitgedroogde grond. Zwarte plukken haar lag voor zijn bleken gezicht die ik in profiel een beetje kon zien. Hij tuurde over het gat, alsof die gewoon gevuld was met helder water wat glinsterde door de zon. Na hem al meerdere malen gezien te hebben, bleef hij toch een vreemde verschijning. Steeds wanneer ik dacht alles gezien te hebben, vond ik weer wat nieuws wat mij fascineerde. En zijn schoonheid bleef oogverblindend, zelfs van zo’n afstand.
“Rain, wat zie je?”� Zonder het überhaupt doorgehad te hebben was Jader naast mij gaan staan en probeerde te zien wat ik zag, maar er was niets meer zien, hij was verdwenen.
Ik moest een paar keer knipperen met mijn ogen om uit mijn trans te kunnen komen en zei: “Niets, was aan het dagdromen. Zullen we maar gaan?”� Hij knikte en greep mijn hand.
“Graag. Ik krijg hier maar een naar gevoel van. Het is hier mij te kil.”� En zo trok hij mij weg. Voor een laatste keer keek ik terug naar het verlaten parkje, die niet meer zo verlaten bleek te zijn; Stranger stond naast de boom en keek mij met zijn donkere ogen strak aan, ze leken mijn ogen regelrecht te spiesen.

Reacties: