Hoofdcategorieėn
Home » Call of Duty » Hill Bravo » Hill Bravo
Hill Bravo
Hill Bravo
Selien roept zijn naam herhaaldelijk: Gregory, Gregory! Gregory komt langzaam bijzinnen. Hij ziet een witte waas voor zijn ogen. Het felle licht van de lampen op de Ko afdeling brand in zijn ogen. Met veel pijn en moeite komt hij langzaam overeind. Gregory kan zich niks meer herinneren, zelfs het mooi gezicht van zijn geliefde haalt niks bij hem naar boven. Van de dokter mocht Selien nog niet teveel dingen aan Gregory vragen, omdat alle plotselingen gebeurtenissen hem in shock zouden kunnen brengen. Het enigste waar Gregory aan dacht was lekker naar huis gaan en relaxen. Nadat het team van artsen een aantal proeven hadden uitgevoerd, werd bekend gemaakt dat Gregory naar huis mocht worden gebracht. Hij had nog een beetje moeite met lopen, daarom kreeg hij een paar krukken mee naar huis voor het geval dat. Eenmaal in de auto liep het contact tussen het stel nog een beetje stroef. Gregory kon zich nog maar weinig herinneren van zijn leven. Onderweg kreeg hij plotseling flitsen van het verleden, maar hij kon deze niet thuisbrengen of de betekenis ervan achterhalen. Ze waren ondertussen aangekomen bij hun riante woning. Gregory stapt onwennig naar binnen,en het eerste wat hij zag was een muur vol met medailles en onderscheidingen. Plotseling raasde er door zijn hoofd allemaal beelden van zijn militaire verleden. Hij hoorde geschreeuw in een vreemde taal. Gregory werd door al deze verschijningen onwel en rende naar buiten. Zijn vrouw schrok ervan toen zij haar man zag overgeven op het trottoir. Ze rende naar de keuken om een glas water voor hem te halen. Toen Gregory het glas werd aangeboden keek hij zijn vrouw diep in de ogen. Hij lachte vriendelijk en Selien werd emotioneel toen zij haar eens zo sterke man, zo zwak zag lijden. Gregory voelde hoe het ijskoude water door zijn keel stroomden. Selien droeg hem langzaam weer naar binnen, hier aanschouwde hij weer de muur vol onderscheidingen. Hij begon ze langzaam op te lezen: “Medal of Honor voor uitzonderlijk verdiensten voor het vaderland”¯, een brief van koning Willem Alexander
waarin zijn naam en heldendaden vele malen voorkwamen. Selien fluisterden: “ Laat je niet afleiden door het verleden maar kijk in de toekomst”¯. Toen hoorde hij iemand van de trap afkomen. De voetstappen werden steeds luider. En opeens hielden ze op en veranderen langzaam in een sloffig geluid. Gregory keek links van zich en zag daar een klein hoofdje om de hoek gluren. Het kind riep: “Papa, papa je bent eindelijk thuis”¯! Gregory kon zich niets herinneren van het kind dat hem momenteel aan het knuffelen was. Selien keek hem verwonderend aan, hopend op een positieve reactie. Het kind liet hem langzaam los en deed een stap naar achter. Vol verwarring keek de jongen in de verbaasde ogen van zijn vader. Zijn vrouw vroeg: “je herkend je eigen zoon toch wel”¯? Door deze woorden kreeg hij ineens de herinneringen van de jeugd van zijn zoon terug. Gregory tilde zijn negen jaar oude zoon Willem op en kuste hem op zijn wang. Na deze hartverwarmende reünie, begon Gregory's maag te knorren. Hij realiseerden zich nu pas dat het al acht s'avonds was, en dat hij nog niks had gegeten. Selien riep lachend: “Jij zult wel honger hebben”¯! Nadat ze een heerlijke maaltijd had klaargemaakt en het gezin bijelkaar had geroepen, ging ineens de bel. Gregory liep naar de voordeur en keek door het kijkgat, daar zag hij een man in leger uniform. Hij deed de deur open en begroeten de man. De man zei vol verbazing:”¯ Herken je mij niet meer Westmoreland”¯? Plotseling herinnerde Gregory zich weer iets, hij zag de man in een jongere versie. Hij hoorde de naam in zijn achterhoofd galmen. Gregory mompelde een naam:”¯ Generaal Price?”¯ De man barsten in lachen uit: “je kent me dus nog”¯! Na meneer Price een stevige hand te geven liet Gregory hem binnen, en nodigden hem uit om mee te dineren. Nadat ze gegeten en de tafel afgeruimd hadden vroeg generaal Price of hij Gregory even onder vier ogen kon spreken. Ze liepen samen naar de woon kamer, en gingen op de bank zitten. Generaal Price zei: “Ik heb gehoord wat er gebeurd is in het ziekenhuis, en dit verontruste me”¯. Gregory antwoorde vol verbazing:”¯Wat heeft u dan gehoord meneer”¯? Generaal Price zei:”¯Nou..dat je er een einde aan wilde maken”¯. Verschrokken sprong Gregory overeind, de gedachten raasde door zijn hoofd: Waarom zou hij er een einde aan willen maken , hij was toch een gelukkig getrouwde militair? Toen hij gekalmeerd was zei generaal Price:”¯Ik kan me best voorstellen dat je er een einde aan wilde maken na het ongeluk”¯. Gregory vroeg wat hij bedoelde met “het ongeluk”¯, waarop meneer Price antwoorden: “Ik was al bang dat je het vergeten zou zijn”¯. Hoe meer Gregory vroeg hoe vager het allemaal voor hem werd. Gregory vroeg gefrustreerd waar zijn generaal het allemaal over had. Meneer Price begon te vertellen: “ drie jaar terug, in Vietnam, De opnieuw herrezen vietcong beweging viel het zuidelijk deel van Vietnam aan. Onze missie was simpel: Ze zouden ons droppen in de jungle bij Hill Bravo, een punt dat nog niet was aangevallen door de vietcong. In die tijd was ik nog slechts een luitenant die de leiding kreeg over een squad van acht man”¯ Gregory luisterde aandachtig naar het verhaal. Meneer Price zei: “jij was één van die acht,m'n jonge”¯. En opeens kreeg Gregory een flashback. Hij begon het zich allemaal weer te herinneren. Zes jaar terug, in het jaar 2034, Zijn squad kreeg de missie om een belangrijke vietcong technicus uit te schakelen. Hij zag zichzelf gedropt worden boven Hill Bravo, de drop leek soepel te verlopen. Totdat ze een schot hoorden, hij zag hoe een van zijn maten een kogel dwars door zijn hoofd kreeg. Hij hoorde de luitenant schreeuwen: “ontkoppelen”¯! Hij ontkoppelde zijn parachute en viel op een aantal struiken, die zijn val braken. Ze hergroepeerde in een klein verlaten hutje op de heuvel. Geschrokken keken de mannen elkaar aan, ze waren nu nog maar met zeven man. Sweetwater, een man uit Gregory's squad, keek naar buiten en fluisterden
“Vietcong patrol komt de heuvel op, niet bewegen of we zijn er geweest”¯. Gregory voelde de adrenaline door zijn aderen stromen, en wachten spanning af. Hij hoorde de vietcong strijders tegen elkaar praten in een voor hem vreemde taal. Hij kwam weer bij van zijn flashback en herinnerde zich, dat hij de taal herkende van een eerdere flits. Het geschreeuw dat hij had gehoord toen hij zijn muur vol onderscheidingen had gezien. Meneer Price vroeg verontrust: “Gaat het wel”¯? Gregory antwoorden: “Het gaat wel, ik herinnerde me alleen iets”¯. Opnieuw zonk Gregory weg in de gedachten over zijn verleden. In de verlaten hut op de heuvel, zat hij met zijn groep nog steeds in spanning af te wachten. Plotseling hoorde ze de deurklink naar beneden gaan, en voetstappen dichterbij komen. Luitenant Price sprong op en riep:”¯Maak die godverdommese communisten van kant”¯! Gregory twijfelde geen seconde, sprong op en trok zijn wapen. Hij keek een vietcong strijder recht in de ogen en haalde de trekker over. Hij zag hoe de groep vietcong strijders op brute wijzen werden afgeslacht. Toch voelde hij geen medelijden, het waren ten slotte de vijand. Het geschreeuw van de vietcong strijders en de schoten van de wapens had het dorp gewekt. De mannen van het dorp rende met hun wapens naar buiten om de groep te pakken. Ze vluchte door het raam naar de andere kant van de heuvel. Ze hoorde de vijanden rennen en schieten. De kogels floten langs hun oren. Gregory voelde zijn hart in zijn keel kloppen, de adrenaline stroomde door zijn aderen. Opeens hoorde hij een schreeuw, en zag hoe Sweetwater met een kogel in zijn been ten aarde stortte
, en de berg af tuimelde. De vietcong snelde naar zijn lichaam om hem gevangen te nemen. De groep renden verder richting de bosrand. Luitenant Price riep al wijzend naar een grot:”¯Daarheen, daar kunnen we schuilen”¯. Aangekomen in de grot, merkte een van de mannen dat een vietcong hun
had gevolgd. Net voordat de vietcong stijder de hun begon te naderen, blies de groep de ingang van de grot op. Luitenant Price begon de groep toe te spreken:”¯ Ik weet dat we ons allemaal schuldig voelen over het verlies van onze goede kameraad Sweetwater, maar we moeten nu eenmaal door met de missie”¯. In de grot was het pikke donker, ze maakte een vuur. De groep ging om het vuur zitten, om het plan te bespreken. Ze vroegen hun tactische officier, genaamd Johnson, wat ze in deze situatie het beste konden doen. Johnson zei:”¯ De opgeblazen ingang heropenen is geen optie, want daar staan hordes vietcong op ons te wachten. We moeten dieper de grot in, om een andere uitgang te vinden. De groep luisterde aandachtig naar zijn raad, hierdoor zagen ze niet dat hun vietnameese
tolk, achter Luitenant Price sloop. Hij trok zijn mes en haalde uit. Op dit moment schrok Gregory wakker uit zijn flashback, omdat Selien vroeg of de heren zin hadden in een kopje koffie. Generaal
Price vroeg of Gregory zich alles weer kon herinneren. Gregory antwoorden:”¯Ja het komt allemaal bij me terug, ik kreeg die “Medal of Honor”¯ omdat ik toen der tijd u leven gered had”¯. Generaal Price lachte en zei:”¯ Maar kun je je ook nog herinneren hoe dat je in het ziekenhuis was beland”¯?
Gregory begon diep in zijn gedachten te graven, opzoek naar antwoorden. Dit bracht hem weer terug bij de grot. De tolk sloop achter Luitenant Price en trok zijn mes. Gregory zag dit, en een een fractie van een seconde, greep hij naar zijn pistool en raakte de tolk precies tussen zijn ogen. Luitenant Price sprong op en aanschouwde het lijk van de vietnameese veraader. Hij zei:”¯Ik ben je voor eeuwig dankbaar, m'n jonge”¯. Na uren lang door de grot te hebben gedwaald, zagen eindelijk een uitgang. De grot monde uit in de zee. Ze keken om zich heen en tot hun verbazing, zagen ze een
klein eiland waar de vietcong hun basis had gevestigd. Ze zwommen zo onopvallend mogelijk naar het eiland toe. Luitenant Price liet een foto van de technicus, het doelwit, zien. De groep splitse zich op, zodat ieder een gebouw kon doorzoeken. Volgens radar informatie zou de basis verlaten zijn, maar dit bleek al gouw een illusie. De vietcong zat in ondergrondse bunker zodat ze niet te zien waren door Amerikaanse satellieten. Plotseling zag de groep hoe een paar professoren een gebouw uit liepen. Johnson merkte al snel dat een van hun de technicus was. “ik vraag premissie om te vuren meneer, heb een duidelijk zicht op het hoofd”¯, vroeg Johnson. Luitenant Price:”¯Premissie tot vuren goedgekeurd, neem het schot”¯. Johnson haalde de trekker over en schoot de technicus in zijn achterhoofd. De groep rende terug de zee in, en zwommen richting de grot. De missie was perfect verlopen , de vietcong had de kogel niet kunnen traceren, dus konden ze veilig wachten op hun transport. Ze kregen het commando om terug te lopen naar de heuvel. Dit zou een gevaarlijke tocht worden aangezien ze nu over de berg, waar de grot in gevestigd was, terug moest lopen. Halverwege
naar de top, kwam de groep aan bij een gevaarlijke richel. Ze liepen om de beurt over het smalle stukje rots. Plotseling hoorde ze een rammelend geluid. Gregory keek naar boven en zag dat er een rotsblok recht om af kwam. Hij kon het blok niet meer ontwijken, en vanaf moment werd alles zwart. Het volgende moment lag hij in het ziekenhuis. Gregory sprong van de bank af en schreeuwde:”¯ Heb ik zes jaar in coma gelegen”¯? Selien antwoorde:”¯Ja, helaas wel”¯. Gregory besefte
ineens dat hij er zes jaar niet was geweest voor zijn lieve zoon. Hij zou zijn uiterste best gaan doen om deze problematische relatie te herstellen. Hij bedankte Generaal Price voor het langskomen en vertelde hem dat , zodra hij weer volledig hersteld was, weer terug zou gaan in het leger om voor zijn vaderland te vechten.
Einde
Reacties:
Haha precies 1999 woorden
Call of Duty rules!