FanFic.nl

A Malfoy Isn't Always Evil

Chapter 6: Wraak Deel I

Chapter 6: Wraak Deel I

Het felle licht kwam dichterbij, toen die opeens in de kamer stond, waar Dolf zich bevond. Het was een patronus, een zilveren Raaf. Die Patronus herkende hij uit duizenden, van wie die was. De patronus had een bericht bij zich.
HELP!

De patronus verdween. Het was de stem van Sanny.. dat wist hij zeker! Help? Wat was er met haar aan de hand? Hij dacht even na, het zou toch geen val zijn.. was Sanny in gevaar? Hij stond op zonder te aarzelen en pakte zijn mantel en staf. Hij rende naar beneden toe, waar hij niemand zag, wat ook wel logisch was, zeker om dit uur. Hoe moest hij weg? Hij kreeg het Ministerie op zich af als hij verdwijnselde, hij was nog geen zeventien. Hij opende de bezemkast en pakte daar maar een bezem uit, van wie wist hij niet, misschien wel van Luthien. Maar hij moest en zou bij Sanny moeten komen, al was het op een bezemsteel. Vliegen.. nou ja hij was geen ster vlieger, had eigenlijk nog nooit gevlogen. Hij deed zijn mantel om en opende de huisdeur, waarna hij op de bezemsteel ging zitten en op vloog, hij zag bijna niks, dankzij de duisternis. Hij pakte zijn staf en stak die in de lucht.’’Lumos’’! Riep hij, een fel licht verscheen, genoeg om te zien waar hij heen vloog. Hij moest een aantal bomen en huizen ontwijken, maar kwam uiteindelijk bij een duister dorp, Havermouth. Hij landde op een paadje en legde de bezemsteel in een bosje, hij zou het wel terugpakken als hij weer weg ging. Nu was het beter om te voet te gaan. ‘’Nox’’. Zei hij en de toverstaf hoorde op met op te lichten. Hij kwam bij een kerkhof aan, waar de Vilijns lagen begraven. Hij liep verder en kwam tenslotte aan bij het huis, waar hij een aantal dagen geleden nog in was. Villa Vilijn..

Dolf slikte even, het huis leek zoals altijd verlaten. Een kille lucht kwam hem tegemoet, dat hem rillingen bezorgde. Dolf opende de deur, die tot zijn verbazing best makkelijk mee gaf. Dolf voelde wel meteen dat er iets aan de hand was. De deur kraakte bij het opengaan, hoe voorzichtig Dolf het ook deed. Rustig liep Dolf door naar de grote deur, die leidde tot de woonkamer. Hij legde zijn hand voorzichtig op de deurklink en in zijn andere hand had hij zijn toverstaf gereed. Gedachten gingen door hem heen. Wat nu als Voldemort voor hem zou staan? Wat als dit een val was? Hij schudde de gedachten uit zijn hoofd en opende de deur. Op het eerste ogenblik zag hij niks, maar toen hij zijn ogen de rust gunde om te wennen aan de omgeving, merkte hij dat er iemand op de grond lag. Een bleke persoon, iemand met zwart lang haar. Ze bewoog niet. ‘’Sanny”�! Riep Dolf geschrokken en knielde bij haar neer. Hij pakte voorzichtig haar pols vast, haar hartslag was erg zwak. ‘’Sanny’’.. Hij keek rond, maar Voldemort was nergens te bekennen. Opeens hoorde hij voetstappen dichterbij komen, hij zag dat achter de gedaante die voor hem stond een ander gedaante lag. Het was Wormstaart. Dolf keek nu naar boven, naar het gedaante dat voor hem stond.

Hij schrok zich kapot, maar dat werd meteen verplaatst door woede.’’Wat heeft u met haar gedaan’’! Riep Dolf kwaad, het was Voldemort. ‘’Rustig, rustig Malfidus’’. Voldemort grijnsde en een aantal gele tanden kwamen te voor schijn. ‘’Ze leeft nog’’.. Hij kuchte even.’’Maar de belangrijkste vraag is, wat jij hier doet’’. Voldemort zijn grijns verdween en maakte plaats voor een kwade blik. Dolf negeerde die vraag, maar toen Voldemort hem doordringend aankeek, kreeg Dolf toch angst. ‘’Ik..’’.. Hij slikte even. ‘’Doet er niet toe, het doet er toe dat je nu weg gaat voordat ik je wat aan doe’”�. Voldemorts stem was rustig, maar was kil, onaangenaam. ‘’Waarom heeft u haar dit aangedaan’’? Vroeg Dolf toen maar. Voldemort snoof even. ‘’Zij vermoordde Wormstaart, en iedereen weet dat hij belangrijk voor mij was. Hij was belangrijk, en heeft belangrijke dingen voor mij gedaan. Zij moest gewoon gestraft worden, voor wat ze heeft gedaan. Ze moet leren dat niet alles kan wat ze wilt’’. Dolf werd kwader dan hij al was, hij was een monster, een vreselijk monster! Hoe kon hij zijn dochter dit aandoen! Nu pas besefte Dolf wat Sanny had gedaan, ze had een Dooddoener vermoordt, een belangrijk iemand, voor haar vader. Ze had wel lef moest Dolf haar toegeven. Dolf aarzelde niet en nam consequenties.

Hij stond op en pakte Sanny voorzichtig op. Voldemort merkte dit meteen en pakte zijn toverstaf wanneer die hem richtte op Dolf. ‘’Pertificus Totalus’”�! De spreuk ging net rakelings en raakte een vaas die versteende. Dolf moest hier weg! En snel! Hij rende, zo ver dat kon met iemand op zijn rug, de woonkamer uit, op weg naar buiten. ‘’Blijf staan Malfidus’’! Hoorde hij de stem van Voldemort schreeuwen. Wat raar was.. was dat Voldemort hem niet achterna kwam, toen Dolf achter zich keek. Dat had hij niet moeten doen. Want eenmaal buiten, stond een Dooddoener voor hem. Een rode straal, de Paralitis-spreuk, kwam op hem afgevlogen. ‘’Protego’”�! Riep Dolf en kaatste de spreuk terug, die de Dooddoener ontweek. Voordat de Dooddoener een spreuk had kunnen uitspreken, had Dolf er al een klaar. ‘’Expelliarmus’”�! Riep hij,dit keer was de spreuk wel raak, want de toverstaf van de Dooddoener vloog uit zijn hand. Dolf kwam even tot adem en zag dat de Dooddoener zijn staf al had gepakt en hem op Sanny en Dolf had gericht. ‘’SECTUSEMPRA’’!

Reacties: