FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

31.Kibbelen

‘Alice,’ riep Edward.
‘Ja,’ riep ik terug. Op dat moment was hij beneden.
‘Jij kan nu toch zien of het goed gaat komen met Bella?’
‘Ja, maar ik zie niet in waar…’
‘Als jij kan zien of het goed gaat komen met haar, hoeven wij ons minder zorgen te maken.’ Mmm… Hier had hij gelijk in.
‘Oké, ik doe het,’ zei ik en speurde de toekomst af.
Het eerste beeld dat ik binnen kreeg, was Bella die, net als nu, op het ziekenhuisbed lag. De beelden daaran waren alleen maar beter en beter.
Ze was aan het jagen met Edward, ze knuffelde Renesmee en werd blij met een cadeau…
Ik glimlachte.
‘Edward het komt goed met haar. Ik weet het zeker.’
‘Dank je wel, Alice,’ zei hij en ging met een grote glimlach op z’n gezicht naar boven. Hij vroeg niet wat ik ahd gezien. Dat had-ie toch allang al gezien in mijn gedachte
Al die tijd had ik moeten wachten op het antwoord of ze wel beter zou worden of niet.
Maar al die tijd had ik er niet aangedacht dat í­k degene was die het antwoord zou geven.
Ik zuchtte en liep naar de keuken om het goed nieuws aan Esmé te vertellen.
‘Esme, het gaat goed komen met Bella!’ zei ik blij en enthousiast en omhelsde haar.
‘Gelukkig,’ zei ze met een zucht en sloeg haar armen ook om mij heen.
‘Ik ben zo blij voor Edward. Arme jongen. Hij heeft een vreselijke tijd achter de rug.’
‘Ja, ik ben blij dat het voorbij is.’ En dat meende ik echt. Ik was het zat om Bella zo te zien pijn lijden. Ik was het zat om hém zo te zien pijn lijden. Ik was het gewoon zat om te zien dat iedereen hieronder lijdde.
‘Rose, waar is Renesmee?’ hoorde ik Carlisle zeggen.
‘Bij Jacob, op het gazon.’
‘Haal haar even naar binnen. Ik moet haar weer meten en wegen.’
‘Oké. Jacob, Renesmee moet even naar binnen,’ krijste ze.
‘Nu al,’ jammerde hij.
‘Ja, nu al,’ snauwde ze. Ze was niet blij toen ze hoorde dat Jacob met Renesmee is ingeprent.
‘Oké,’ zei hij geërgerd. ‘Dom blondje.’
‘Zeg dat nog één keer en we gaan zien wat er gebeurt.’
‘Ha, dat zal wel!’
Rosalie gromde.
‘Jongens, kappen nou!’ schreeuwde Edward van boven. Kijk, iemand waar ik het wél mee eens was.
Ik liep de keuken uit, naar de woonkamer. Daar stond Carlisle al met het meelint en de weegschaal in z’n handen.
‘Kom maar hier, Nessie. Dan gaan we je weer eens meten,’ zei hij met een vriendelijke glimlach. Renesmee glimlachte terug en wipte op de weegschaal.
Carlisle keek even naar het gezicht en legde toen het meetlint langs haar lichaam.
Hij schreef niks op. Hoeft ook niet met zo’n supergeheuge.
‘Schrijf je niks op?’ vroeg Jacob. ‘Ik bedoel om het te onthouden.’
‘Dat jij nou een flutgeheuge hebt,’ zei Rosalie.
‘O, dat jou geheugen wordt gewist als je er een keer in blaast.’
‘Heb je niks anders te zeggen!’
En daar gingen ze weer.

Reacties: