FanFic.nl

Unexpected Friendship

49. The Second Victim

Yvonne's P.O.V.

Cas had de kans niet eens gekregen om te vertellen wie hij beschuldigde. Eigenlijk werkte me dat flink op mijn zenuwen. Zou Perkamentus zoiets niet willen weten? Hij werkte ons alledrie nog voordat we iets konden zeggen uit zijn kantoor omdat hij nog een afspraak had. Het was allemaal een beetje vreemd en onbeleefd. Ik had alleen geen zin om te protesteren en liep braaf mee. Toen we eenmaal de trap af waren gelopen bleef ik even staan. Ik wilde toch nog graag tegen Perkamentus vertellen wie het was. Hij hoefde er niets tegen te doen, maar sinds dat ik het wist had ik me er al op verheugd het tegen Perkamentus te vertellen. Nu pas viel me op dat Monika bij ons stond. Ze probeerde wat tegen Perkamentus te zeggen. Was dat misschien zijn nieuwe afspraak? Ze keek met een hele rare blik in haar ogen naar Cas. Zo had ik haar nog nooit zien kijken. "Ik weet wat je denkt. Alsjeblieft, volg me naar mijn kantoor." Zei Perkamentus en toen begreep ik er helemaal niets meer van. Hij wist duidelijk meer dan ons. Ik zag Monika weer naar Cas kijken. "Ken jij Monika?" Vroeg ik aan Cas toen Monika en Perkamentus naar boven liepen. "Wie?" Hij keek me raar aan. "Laat maar." Zei ik. Misschien dat ik Monika nog wel eens zou vragen waar dat allemaal over ging. Toen liep Leona weg, maar opeens draaide ze zich weer om. Ze keek me aan en ik zag de bui al hangen. Ze zou vast gaan zeuren over waarom ik het nodig vond Cas mee te nemen, of dat ik alleen maar mijn excuses had aangeboden om straf te ontlopen. Ze verbaasde me echter. "Bedankt Yvonne. Je bent niet zo heel slecht. Voor een Zwadderaar dan." Zei ze en mijn mond viel open. Cas keek haar doordringend aan en het leek zelfs alsof ze bijna moest lachen. Snel deed ik mijn mond weer dicht. "Jij ook bedankt Cas. Als jullie me willen excuseren, ik moest maar eens naar de leerlingenkamer gaan." Toen liep ze weg, en Cas en ik volgden haar voorbeeld.

Toen de volgende dag de lessen af waren gelopen besloot ik om naar de leerlingenkamer te gaan. Lili was na Kruidenkunde achter Monika aangelopen alleen ik had geen zin gehad haar achterna te lopen. Toen ik eenmaal binnenkwam ging ik languit op de bank voor de haard zitten. Er waren niet heel veel Zwadderaars. Een grote, brede jongen zat achter de tafel in zijn eentje hoogstwaarschijnlijk gestolen tovenaarskaarten te sorteren, en een andere jongen was een vloek aan het oefenen op een eerstejaars Zwadderaar. Opeens kwam Elke binnen. Ze ging naast me op de bank zitten en gooide haar voeten op de tafel voor haar. Ze zei niets. "Ha Elke." Zei ik. Niet om aardig te zijn, maar puur uit verveling. "Ha." Zei ze terug. Ik staarde naar het vuur. Opeens vloog het wandtapijt voor de ingang van de leerlingenkamer omhoog en Lili kwam naar binnen. Ik schrok toen Elke opstond en haar toverstok pakte. Nog voordat Lili het doorhad had Elke haar vervloekt. Ze had touwen om zich heen, net zoals bij mij toen ik ruzie had gehad met Leona. Elke pakte Lili's toverstok af en gooide die weg. Hij belandde bovenop de stapel tovenaarskaarten van de brede jongen en ik zag hem boos kijken toen hij de gevallen tovenaarskaarten opraapte, maar hij protesteerde niet. Blijkbaar was Elke zelfs onder de Zwadderaars gevreesd. "Luister, Lili. Als ik jou nog één keer zie bij je vriendin van Huffelpuf dan ben je er geweest, hoor je me? Dit is je laatste waarschuwing! De volgende keer..." Lili protesteerde. "Ze is mijn vriendin niet! Echt niet! Ze is alleen..." "Ze is alleen wat? Iemand waar je de hele tijd mee omgaat? Dat is hetzelfde Lili, dat weet jij ook! Zwadderaars gaan niet met mensen om die lager zijn dan ons!" Ze liep naar Lili toe. "Of doen ze dat wel...? Vertel me Lili: Wil je liever dat je ruzie krijgen met ons of met je vriendinnetje uit Huffelpuf?" Ik had genoeg gezien. Ik ging de laatste tijd misschien niet zo veel meer met Lili om, maar dat betekende niet dat ik dit aan kon zien. "Laat haar met rust Elke!" Het leek alsof iedereen opeens naar me keek. Zelfs het kleine meisje, die onder de zweren zat omdat de jongen een geslaagde vloek uitgesproken had, draaide zich om om te zien wat er gebeurde. "Welwel. En ik dacht nog wel dat je respect toonde toen je me begroette." Respect? Ik verveelde me! "Nou, ik was toch al klaar. Ik denk dat de boodschap tot haar is doorgedrongen. Ik ga naar boven." Ze liep weg. "Diffindo!" De touwen die om Lili gewikkeld zaten lieten los. "Yvonne, dat had je echt niet hoeven doen. Nu zit je gigantisch in de problemen!" "Dat maakt me niet uit. Het is echt niet zo dat ik haar niet aankan." Ik keek op mijn horloge. Het was nog best wel vroeg in de avond. Misschien kon ik Monika gaan zoeken. Als ik geluk had zat ze nog niet in de leerlingenkamer en kon ik haar vragen waar dat gisteren met Perkamentus over ging. Al was het maar om Elke te stangen. "Ik ga nu Monika zoeken. Ik zie je strakjes wel weer." Zei ik tegen Lili. Ze bedankte me nog een laatste keer en ik liep de leerlingenkamer uit.

Ik had geen idee waar ik de leerlingenkamer van Huffelpuf kon vinden, maar ik besloot dat het zeker niet in de kerkers kon zijn omdat ik het dan allang had gevonden. Ik nam de trap omhoog en ik kwam in de hal uit. Er was niemand te bekennen dus ik liep de grote trap op naar de tweede verdieping. Opeens zag ik een bloedspoor. Ik volgde het met mijn ogen en toen zag ik Monika zitten. Ik kon niet zien wie het was waar ze bij zat. Ik besloot dat het Monika niet kon zijn geweest die hem of haar had aangevallen. Ten eerste was Monika een Huffelpuffer en geen Zwadderaar en ten tweede keek ze daar veel te geschrokken voor. Het slachtoffer was geraakt door dezelfde vloek als degene die op Cas gebruikt was. Toen leek Monika me te zien. Meteen draaide ik me om. Ik moest een leraar halen. Anders zouden ze me hier nog van gaan verdenken ook. Maar net toen ik de trap af wilde hollen kwam Vilder de trap op gelopen en ik botste bijna tegen hem aan. "Wat is er? Vanwaar die haast? Heb je iets op je geweten? Ik heb toch zo vaak gezegd dat je niet moet rennen in de-" Maar toen zag hij de plas met bloed, en vervolgens Monika, die hulpeloos bij het slachtoffer zat. Vilder greep me bij mijn oor en sleepte me naar het slachtoffer toe. "Heb jij hier meer mee te maken!?" Vroeg hij aan me. Hij kneep nog harder in mijn oor en het begon pijn te doen. "Vilder, laat haar los! Ze zou zoiets nooit doen!" Zei Monika smekend. "Argus, laat haar gaan." Professor Anderling was de trap op gelopen en naast Monika komen staan. Argus liet me los en wees met een trillende vinger naar me. "Ze probeerde te vluchten!" Riep hij aanvallend. "Ik probeerde een leraar te vinden!" Riep ik verdedigend. "Argus, ga Poppy halen." Met veel gezeur liep Vilder weg. Toen pas kon ik goed zien wie er lag. Het was een meisje en ze had een gewaad aan van Huffelpuf. Ze zat onder het bloed. Opeens kwam professor Banning aangelopen, samen met een grote groep leerlingen. Ze waren van Huffelpuf en Ravenklauw. "Doorlopen, doorlopen. Nee, niet aankomen Paul, we willen geen vingerafdrukken op de vitrines. Carlo, niet rennen. Ik ben beter van je gewend en- Merlijns linkerteennagel!" Carlo had ons het eerste gezien en rende op ons af. "STELLA!" Schreeuwde hij. Toen kon Banning de orde niet meer houden en alle leerlingen kwamen op ons afgestormd. "Stilte allemaal! Hou afstand! Stella moet ook nog kunnen ademen!" Anderling probeerde de leerlingen naar achteren te dwingen maar dat lukte niet. Toen kwamen madame Plijster en Vilder de trap afgelopen en Vilder duwde de leerlingen aan de kant. Voor de tweede keer in een maand tilde hij een flink bloedende leerling op om die vervolgens naar de ziekenzaal te dragen. En weer ging ik erachteraan. Dit keer alleen niet in mijn eentje, maar samen met Monika en Carlo, die samen flink in discussie waren. De overige leerlingen werden weer meegenomen door professor Banning terwijl professor Anderling nog een laatste mislukte poging deed om de vloer schoon te krijgen.

We waren 2 trappen opgelopen en kwamen aan bij de ziekenzaal. Dit keer waren er een stuk meer mensen die de ziekenzaal in wilden, maar Sneep stond voor de deur mensen weg te sturen. "Nee, jullie mogen er niet in! Ze heeft rust nodig! Ga weg! Misschien dat jullie morgen terug kunnen komen." Riep hij terwijl hij mensen in de voor hem goede richting duwde. Opeens kwamen Fred en George aangelopen. "Wat is hier aan de hand?" Vroeg George terwijl hij naar de mensenmassa wees. "Uitverkoop?" "Stella is gewond, op precies dezelfde manier als Cas." Zei Carlo, maar George lette niet meer op hem maar op Monika. Hij had gezien dat er wat aan de hand was. "Hé Monika, wat is er?" Vroeg hij bezorgd. Monika zag heel bleek en had al een hele tijd niets meer gezegd. "Niets...Ik denk dat ik naar de leerlingenkamer ga." Zei ze. En nog voor iemand anders een woord kon zeggen had ze zich al omgedraaid en was weggelopen. "Ik ga ook maar. Het was een vermoeiende dag." Zei ik. Toen draaide ik me ook om en liep terug naar de kerkers.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.