FanFic.nl

Hush

Ninth

Ik was rusteloos, ik ijsbeerde door mijn kamer. Juan lag in het grote bed te slapen, en elke beweging die hij maakte, merkte ik op. Ik was als de dood dat hij eruit zou vallen. Hij had zijn duimpje in zijn mond, ik voelde opnieuw de leegte in mijn hart. Catharina had hier moeten zijn, het was haar kind, en ik wist dat ze met heel haar hart had gewenst dat zij voor hem had kunnen zorgen. Het was het minste wat ik voor haar kon doen. Ook al betekende dat dat ik bij een stel wildvreemden moest wonen.
Ik had mijn oren gespitst, geen enkel geluid vanaf de benedenverdieping ontging me. Ik zou het weten wanneer iemand naar boven zou komen, en als het nodig was, zou ik klaarstaan om te vechten. Ik moest en zou het kind beschermen.

De trap, vlugge voetstappen. Ik sperde mijn ogen open en deinsde achteruit, tot ik precies tussen het bed en de deur stond. De brandende dorst maakte me alleen maar agressiever, en de eerste die een vinger uitstak naar de baby, was er geweest!
De deur ging open, het kleine elfenmeisje stapte naar binnen. Alice was haar naam. Ze had nieuwsgierig gekeken toen ik binnenkwam, Juan interesseerde haar enorm. Ook nu loerde ze naar het bed en mijn verdedigende houding.
"Maak je geen zorgen," zei ze," ik doe hem niks. En jou ook niet. Carlisle beloofde om te helpen, dan zal geen van ons het wagen je kwaad te doen. Mag ik hem zien?" Anders dan bij leah, geloofde ik haar wel. Ze was oprecht, ze zou niets slechts doen. Ik liet mijn verdediging wat afzwakken, maar bleef wel op mijn hoede. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar het slapende kind. Juan was perfect. Ik glimlachte bij het zien van mijn zusters zwarte krullen.
Alice kwam dichterbij, voorzichtig, ze wist dat ik haar nog niet honderd procent vertrouwde.
"Wat een schatje," zei ze zacht. Ik zag hoe haar uitdrukking verzachtte, en vertederd ging ze op het bed zitten. Mijn adem stokte toen ze haar hand uitstak naar hem, ik stond meteen achter haar, maar deed niets. Iets aan haar won mijn vertrouwen langzaam maar zeker.
"Mag ik hem aanraken?" Haar okergele ogen keken me smekend aan, ik knikte voor ik er erg in had.
"Wat is hij warm. Is dat normaal?" Vroeg ze me nou of een halfvampier normaal was?"
"Weet ik niet. Hij was altijd zo. En hij lijkt niet ziek, dus ik denk het wel." Ze knikte en richtte haar aandacht weer op Juan.
"Hij is prachtig. En wat ruikt hij lekker." Ik trok haar weg van het bed.
"Weg!" siste ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.