FanFic.nl

A Malfoy Isn't Always Evil

Chapter 7: Wraak Deel 2

Chapter 7: Wraak Deel 2
Dolf keek de Dooddoener recht aan, en de spreuk die op hem kwam afgevlogen. Hij had schrik, natuurlijk. Wat moest hij nu doen? Hij voelde het zweet op zijn voorhoofd, hij pakte zijn staf en richtte die op de Dooddoener.. Maar de spreuk was sneller dan hij kon denken. De spreuk raakte hem in zijn borstkas, en Dolf zakte neer. Hij voelde vreselijke pijn in zijn borst, en daarna ook door zijn hele lichaam. Hij hield zijn hand voor zijn borst en hoestte, bloed kwijlde hem uit zijn mond. Hij keek naar de Dooddoener die dichterbij kwam. ‘’Laat haar met rust’’! Riep hij en spuugde weer bloed uit. Hij richtte zijn staf op de Dooddoener. Hij was woedend, ook al deed hem dit pijn, dit was nog niet het belangrijkste! Hij moest met Sanny weg, en snel! Maar niet voordat de Dooddoener gestraft zou zijn! ‘’Ventus’’! Riep hij met een schorre stem. Een harde windvlaag vloog uit zijn toverstaf op de Dooddoener af, hij werd omvergeblazen. De Dooddoener stond meteen weer op. Dolf zuchtte en gebruikte de spreuk weeral, maar nu met nog meer woede. De Dooddoener vloog tegen een muur op, wanneer die nu wel gewoon bleef liggen. Zou hij buiten westen zijn? Geen tijd om over na te denken! Dolf pakte Sanny goed vast en verdwijnselde. Verdwijnselen, nou ja het Ministerie van Toverkunst zou daar niet blij mee zijn, maar dat maakte Dolf nu niks uit. Het was een zaak van leven en dood!

Toen Dolf verdwijnselde, kwam hij aan bij een park. Hij liep naar het bankje en legde daar Sanny neer, hij zelf voelde de pijn weer terug komen.’’Au’’.. Pijnigde hij en keek naar zijn hand die vol bloed zat. ‘’Laat dit asjeblieft snel voorbij zijn’’. Slikte hij. Hij keek naar Sanny, die nog steeds niet wakker was. ‘’Sanny’’.. Hij voelde verdriet in zich op komen, hoe kon dit zover komen? ‘’Wordt asjeblieft wakker’’. Zei hij en voelde een traan over zijn wang. Hij keek naar de lucht, het was al best donker, en erg laat. Het kon best gevaarlijk zijn. Dolf hoorde geritsel in de bosjes en zuchtte, niet dat nu ook nog. Hij pakte zijn staf weeral, en met de andere hand ging hij naar zijn borst, dat nog steeds bloedde. Dolf hoorde niks meer en dacht dat het vast de wind zou zijn. Hij keek weer naar Sanny, maar toen sprong er een zwarte gedaante uit de bosjes, die een spreuk op hem afvuurde, een non-verbale. Dolf wilde wegspringen of een spreuk roepen ter verdediging, maar hij werd geraakt in zijn benen. Hij was verlamd, hij viel neer op de grond en zag hoe zijn staf wegrolde. Waarom moest hem dit nu overkomen? Waarom? Hij zag dat de zwarte gedaante Sanny had opgepakt. ‘’B.blijf van haar af’’! Riep Dolf woedend. Hij strekte zijn arm en kon zijn staf net nog pakken. ‘’Oppugno’’! Was de eerste spreuk die bij hem opkwam. Een zwerm zwarte kraaien vlogen op de gedaante af die hem pikten, alleen het bleek niet te werken. De gedaante negeerde het en wilde weglopen met Sanny. ‘’Paralitis’’! Riep Dolf nu, de spreuk raakte de gedaante op de rug. De gedaante draaide zich om en de capuchon van de mantel ging af. Een blauwig gezicht, met een kaal hoofd en smerige tanden keek hem woest aan.’’Jij bent een lastig kereltje Malfidus’’! Riep Voldemort en richtte zijn staf op Dolf. ‘’Jij bemoeit je met je eigen zaken, dat zeg ik je niet nog een keer’’! Voordat Voldemort een spreuk kon afvuren, kwam er al een andere spreuk vanuit een donkere kant, waar bomen stonden. Voldemordt draaide zich om en keek richting de bomen, een tweede spreuk werd afgevuurd. Voldemort schrok zo te zien van de spreuk en verdween. Zonder Sanny.

Dolfs verlamming was uitgewerkt en hij rende nu naar Sanny toe, waar hij bij knielde. Hij keek naar het groepje bomen, waar hij een gedaante opmerkte. Toen Dolf weer naar Sanny keek werd die meegesleurd door een andere gedaante. ‘’LAAT HAAR LOS’’! Riep Dolf nu woedend. Hij richtte zijn staf op de gedaante.’’Perfticus Tota..’’. Maar de gedaante was weg. ‘’WAAROM’’! Riep Dolf woedend, verdrietig en vol frustratie. Hij stond op en wilde achter de gedaante aan rennen, in de richting waar die heen was gerend. De ene gedaante die Voldemort had weggejaagd kwam te voorschijn en had een wond in zijn gezicht. Dolfs mond viel open toen hij zag wie het was..

Reacties: