FanFic.nl

The Truth

Proloog

Proloog
Gelach vulde het café waar we in zaten. Buiten was het al donker geworden, maar dat boeide mij weinig. Ik zat hier, op de schoot van Riley, de beste jongen die er bestond. Zijn armen had hij om mij heen geslagen en met mijn hoofd leunde ik tegen zijn borst.
“Valery, ik ga. Mijn ouders verwachten mij om één uur terug. veels te vroeg, maar goed…”� hoorde ik Riley zeggen, die mij zachtjes dwong om op te staan. Met tegenzin luisterde ik naar hem en nam afscheid van hem.
“Sms als je thuis bent,”� mompelde ik zachtjes tegen hem en sloeg mijn armen om hem heen, het liefste wilde ik dat hij samen met mij wegging, maar ik kon toch moeilijk vertellen waarom? Vampiers, Weerwolven, wie geloofde er nog in? Goed, betrapt, ik… wat wilde je ook als je zelf een Weerwolf was. Mijn vader wilde er niks van weten, zodra ik er ook maar over begon (in de vorm van: “Geloof jij in…), begon hij over een ander onderwerp.
“Maak je niet druk. Zeker weten dat je niet met mij mee wilt rijden?”� vroeg hij nog.
“Nee, ik ga lopend naar huis. Ik moet sowieso nog dingen doen,”� mompelde ik. De vampier zoeken, dacht ik bij mezelf. Riley gaf mij nog een kus, waarna hij toch echt weg ging om zijn jas en tas te pakken.
Verveeld zat ik alleen aan de tafel en speelde nog wat met mijn glas, gevuld met cola. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een paar jongens naar mij staren, maar alle drie wisten ze hartstikke goed dat ik al bezet was. Elke jongen in Seattle wist dat, althans, degenen die bij mij en Riley op school zaten en die drie herkende ik wel van gym.
Na een kwartier begon ik het zitten en niks doen toch aardig zat te worden en luisterde ik aandachtig wat er in de omgeving gebeurde. In de verte hoorde ik een schreeuw van iemand. Ik luisterde beter en schoot direct omhoog toen ik de schreeuw nog een keer hoorde, Riley!
Mijn ogen schoten nog even snel naar de tafel die omgevallen was. Cola lag verspreid over de vloer en ik voelde de blikken van andere mensen in mijn rug. Ik had al teveel tijd verspilt, Riley lag nu vast en zeker ergens te creperen van de pijn. Zonder acht te slaan op de mensen in het café stormde ik naar buiten. De regen die met bakken uit de lucht kwam negeerde ik, evenals de wind waar ik geen eens last van had.
Nauwelijks lette ik op waarnaar ik liep, alleen op het geschreeuw in de verte. Zodra ik een hoek om was en bij de haven terecht kwam zag ik een vampier al op Riley af rennen.
“Riley!”� riep ik zo hard als ik kon, om de roodharige ook maar even af te leiden. Beiden keken zo’n beetje tegelijkertijd om en ik keek voornamelijk naar de vampier. Haar achtervolgde ik al een hele tijd en nu stond ze hier, vlak voor mijn neus, klaar om vermoord te worden, door mij… hoe zeer ik ook niet wilde veranderen in het bijzijn van Riley wist ik dat het bijna onmogelijk was om het tegen te houden.
Langzaam liet ze hem los en keek mij met een grijns aan, dat was het moment waarop ik mezelf niet meer tegen kon houden.
Met een aardige snelheid renden we op elkaar af. Toen ik bijna bij haar was sprong ik omhoog en voelde ik mij al veranderen. Met een klap kwamen we tegen elkaar aan en met één snelle beweging had ze mij op de grond gekregen. Voor ik het wist was ze al weg en krabbelde ik overeind. Voorzichtig keek ik om mij heen, maar van zowel Riley als de roodharige vampier was geen spoor meer te bekennen. Na even gekeken te hebben of er niemand over straat liep, wandelde ik voorzichtig weg.
Riley’s naam spookte constant door mijn hoofd en het feit dat mijn grootste angst toch werkelijkheid was geworden, een dierbare verliezen aan een vampier…

Reacties: