FanFic.nl

Aroma

Chapter Five

Ik keek voortdurend naar de klok, ik wist dat het opviel. Carlisle merkte het, heel vlug zelfs, maar het eerste halfuur vroeg hij niets Maar zijn geduld was absoluut niet eindeloos, al leek het soms wel zo voor mij.
"Moet je nog ergens heen, Carli?"
"Nee, ik..." Ik klapte dicht. Ik beet zachtjes op mijn wang en keek twijfelend naar het raam waardoor Edward verdwenen was.
"Maak je geen zorgen, hij komt wel terug. Waarom maakt het je zoveel uit?" Ik keek in zijn gouden ogen, voelde een vreemde betrprheid de kop op steken.
"Ik weet het niet. Ik voel me een beetje schuldig. Weet je zeker dat ik niet naar een hotel moet?" Carlisle grinnikte, Alice protesteerde.
"Natuurlijk weten we dat zeker, we gaan je echt niet in één van de motels stoppen, en iets beters vind je heus niet in Forks!" zei Rosalie verwaand. Ik lachte.
"Ik heb wel eens slechter geslapen." Carlisle bulderde van het lachen, en Emmett wilde meteen weten waarom.
"Nou, we hebben haar ooit eens een hele nacht gezocht. Ze had verstoppertje gespeeld en was gewoon on slaap gevallen in de berkenboom waar ze was ingekropen. Ik pikte haar spoor op, als smoes zei ik dat ik de tak had horen kraken."
"Het verbaasd me dat ze je geloofden, die boom gaf zelfs geen kik toen mijn vader me kwam halen. En die woog toen drie keer zoveel als ik."
"Weet wat mij verbaasd? Dat jij er altijd in slaagt om problemen aan te trekken. Er is altijd wel iets met jou!"
"Begin nou niet, jij bent misschien wel het grootste probleem dat me ooit is overkomen."
"Of ik heb pech dat ik jou ken," schaterde hij. Ik hield het niet meer, hing hikkend van het lachen over de sofa.

Plots voelde ik de wind over mijn haren sluipen, en ik keek met een ruk om. Edward en Jasper stonden achter me. Hun ogen waren nog lichter dan die van de anderen, maar die van Edward werden steeds zwarter. Maar ik was niet bang. Jasper hield zijn hoofd schuin, lichtjes verbaasd.
"Niet bang? Zelfs niet een heel klein beetje? Wauw, respect." Hij wilde geen antwoord en ging langs Alice zitten.
"Kom jij uit Texas?" vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek verrast op.
"Ja. Is het zo duidelijk?"
"Nee, niet echt, maar ik had daar ooit een vriendin. Die had een veel erger accent dan jij." Geen moment verloor ik uit het oog dat Edward nog steeds achter me stond, en opnieuw wierp ik een blik over mijn schouder.
"Het spijt me," zei ik zacht, "gaat het weer een beetje?" Hij zei niets, staarde me alleen maar aan.
"Ik kan me niet beheersen, en jij zegt dat het je spijt? Je kan het toch niet helpen?" Zijn stem klonk als muziek, veel aangenamer dan het haastige gegrom van een uur eerder.
"Nee, maar..."
"Nee, je gaat NIET naar een hotel!" zei Alice streng.
"Hoeft ook niet," zei Edward sussend, "het gaat al veel beter. Ik wen er wel aan."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.