FanFic.nl

Weg [7-shot]

2.184 KM TO GO

Bill
Hallo, mam, krast mijn balpen op het papier. Mijn duim tikt tegen de tafel, uit automatisme neem ik nog een slokje van mijn lauwwarme, prikloze cola. Achter me zapt Tom van Discovery naar MTV, en van daar een of andere Spaanse zender. De zachte, golvende stem van de nieuwslezeres schalt door het hotelkamertje, en als ik heel goed luister kan ik de woorden “Valencia”� en “autobíºs”� onderscheiden.
‘Hé, Tom?’
Geen reactie. Mijn zombiebroer staart naar het scherm, het flikkerende licht weerkaatsend op zijn gezicht.
‘Tom? Hallo?’
Niets.
‘Hé! Leef je nog? Tom?’
‘Kijk kijk kijk kijk. Kijk hoe knap zij is,’ weet hij uit te brengen, zijn ogen geen seconde van het kleine TV’tje afwijkend. Ik zucht, maar ik kan niet anders dan opstaan en gaan kijken. Bruin golvend haar, twee donkere ogen, de mooiste kaaklijn die ik ooit gezien heb, haar blazer misschien net iets te laag dichtgeknoopt, en dat alles boven een klein gekleurd balkje dat haar aan ons voorstelt als “Margarita Cabello”�. Zachtjes fluister ik het, probeer iedere letter uit. Margarita Cabello. Margarita. Mijn Margarita. Er kan onmogelijk een nog mooiere naam bestaan. Ik kan het me al helemaal voorstellen - mijn lippen in haar nek, mijn hand op haar wang, en dan fluister ik zachtjes iets als ‘Ik hou van je, Margarita,’ of ‘Je bent zo mooi, Margarita,’ of ‘Trouw met me, Margarita.’ En dan zegt ze dat ze niets liever zou willen dan met me trouwen, en dan doen we dat, op een wit strand, bij de ondergaande zon. Tom is bruidsmeisje. En dan kussen we elkaar boven de helderblauwe zee, de zoute lucht door haar prachtige bruine haren. Dan gaan we daarna zwemmen, want dan is iedereen allang al naar huis, en dan wordt haar jurk zo nat dat ze hem onmogelijk aan kan houden. Dus dan vraagt ze of ik haar helpen wil - en dat wil ik, ja, ik wil! - en dan trek ik voorzichtig alle strikjes los, en dan kus ik haar nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. En nog een keer. En dan vallen we in het zachte zand, zodat zij niet de enige meer is zonder kleren aan, en dan - fuck. Reclame. Nee! Nee, alsjeblieft, kom terug! Nee! Wacht! Niet weggaan, ik hou van je!
‘Bill, gast! Leef je nog?’
Tom staat bij de tafel, mijn glas cola in ene hand, de brief - of nou, brief - in zijn andere. Ik knik aarzelend, voor mijn ogen schommelt nog het beeld van Margarita’s haar, heen en weer golfend, zo mooi, zacht, licht. Wat zou ik dat graag voorzichtig invlechten, haar hoofd op mijn schoot, en dan valt ze daar in slaap, en dan…
Een lach tovert zich op Toms gezicht. Hij zet het glas op tafel alsof het er doorheen moet, en begint te schrijven, het puntje van zijn tong uit zijn mond hangend.
‘Hé, wacht!’ schreeuw ik, en met twee grote stappen sta ik naast hem. Hij duwt me weg, probeert te zorgen dat ik zijn pen - nee wacht, mí­jn pen - niet van hem afpak. Ik prik hem in zijn zij, roep dat het ‘mí­jn brief was,’ besef me hoe dom dat klinkt en schiet in de lach.
‘Biiii-ill, nu ben ik uitgeschoten, stomme trut!’ lacht hij, maar ik steek mijn tong uit en trek het blaadje onder zijn hand vandaan. Mijn ogen vliegen over de slordig neergekrabbelde letters, ik giechel als een klein meisje om zijn “Bill is spontaan verliefd geworden, en nu reageert hij niet als ik roep.”� De pen verwisselt weer van eigenaar, niet helemaal vrijwillig, maar verder dan een paar woorden in mijn prachtige - kuch - handschrift kom ik niet.
‘Hé, ik was!’ roep ik - heel kinderachtig, ik weet het, maar dat kan me niets schelen - en ik spring heen en weer om over zijn schouder te kunnen kijken. Tom trekt zijn wenkbrauw op, mompelt ‘Geen cola meer voor jou,’ en grinnikt zachtjes. Hij lijkt soms merkwaardig veel op een schaap als hij dat doet, trouwens. Ik krijg de achterkant van de pen in mijn wang geprikt, en een verontwaardigd ‘Ik lijk helemaal nóóit op een schaap!’
Oh, zei ik dat hardop? Nou ja, pech voor hem. Ik neurie een liedje dat ik zelf niet eens ken, trek het papier uit zijn handen en krabbel iets neer over Toms vreemde liefde voor het eten van hooi. Net als ik door wil gaan over zijn haar, en dat we dat af moeten scheren om er wol van te maken, voel ik iets nats en plakkerigs in mijn nek. De cola druipt mijn shirt in, langzaam naar beneden. Kletsnat katoen kleeft op mijn rug, ik kan de druppels van mijn haar voe- ‘MIJN HAAR! Tom, klootzak!’
Gillend rent hij weg, al struikelend over de schoenen waarvan ik een uur geleden zei dat hij ze op moest ruimen. Ik spring over de bank heen, laat me op hem vallen.
‘Auw! Gott, Bill, dat was - hé!’
Ik trek zijn sok van zijn voet, kietel hem tot hij het uitschreeuwt, tegen mijn schouder schopt en zijn hoofd tegen de poot van de bank stoot.
‘Ha! Dat krijg je als je mijn lieve haartjes martelt!’
‘Maar ik deed het niet expres! Oké, nou, een beetje wel, maar dat moet je maar gewoon vergeten,’ mompelt hij, voor hij zijn sok uit mijn hand trekt en hem binnenstebuiten weer aantrekt. Goed, waar waren we? De brief. Ja. De brief. Ik zucht, lach, zucht opnieuw. Dit komt nooit meer goed.

Reacties: