FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

7.

De dag was verder nog goed verlopen, iets uit schema, maar David maakte er vandaag geen drama van. Nieman kon dat begrijpen, maar ergens ook weer wel. Bill was slapen en David, Georg, Gustav en Tom zaten rond de keukentafel. Er moest dringend vergaderd worden over de situatie. Gustav had een notitie blokje en een paarsgekleurde pen voor zich liggen. Hij zou alles noteren wat nodig was. “Moeten we hem naar een psychiater sturen?”� vroeg David. “Hij zou dat absoluut niet willen, weet ik nu al,”� zei Tom. “Ja, we kennen hem, hij zou er een drama van maken,”� zei Georg. “Misschien die dokter nog eens opbellen, hij was precies erg geïnteresseerd in Bill zijn situatie,”� zei Gustav. “Lijkt me slim, schrijf dat maar op als puntje één,”� zei David. Gustav begon te schrijven. “Ik vond die dokter maar een freak,”� mompelde Tom. “Ik vond hem er ook niet echt ‘geweldig’ uitzien,”� zei Georg. Hij stak wat chips in zijn mond. “Moet jij nu altijd eten?”� Tom nam de zak chips weg en gooide hem op het aanrecht. “Doe kalm dude, het is maar chips!”� reageerde Georg. “Het gaat hier wel over Bill! Hij betekent veel voor mij hoor,”� mompelde Tom. “Jongens, ruzie maken heeft geen zin, geef me liever argumenten hoe we Bill kunnen helpen,”� zei David wijs. Gustav duwde zijn bril wat hoger. “We kunnen beter nu gaan slapen. Morgen kan één van ons langs gaan bij die dokter, mij lijkt het best dat Tom dat doet,”� zei hij. Iedereen keek nu naar Tom. “Ja, ik ga wel, maak jullie maar geen zorgen, ik zorg dat het goed komt met Bill, dat beloof ik nu plechtig! Ik heb er alles voor over dat hij weer normaal zal kunnen leven, zonder al die rare gedragswisselingen,”� zei hij. “Goed, lijkt me prima, misschien moet iemand toch mee gaan met je Tom,”� zei David. “Ik ga wel mee,”� zei Gustav. “Oké, laten we morgenvroeg nog even overleggen over de feiten, maar nu gaan we slapen,”� zei David. Iedereen ging nu naar zijn eigen kamer, slapen.

Bill wiegde zichzelf op en neer. Hij kon en wilde niet slapen. De stemmen die in zijn kamer hingen waren onophoudelijk. Ze bleven aanhouden en werden steeds luider. Hij kon wel niets verstaan van wat de stemmen zeiden. Even deed zijn situatie hem denken aan een film. Hij kreeg nu nog meer angst en trok de lakens over zijn hoofd. Een gewicht kwam op hem. Creep was er weer, dat wist hij zeker. “Ben je bang liefje?”� Creep trok het laken van zijn hoofd. “Huil je nu?”� Creep lachte en zette een verdwaalde haarlok op zijn plek. “Ga weg, vies mormel, laat me met rust,”� bracht Bill uit. “Maar liefje toch, het enige wat wij willen is dat je een van ons wordt. Wij maken je gewoon gek, niets ergs,”� Creep haar koude adem streelde over Bill zijn wang. “Echt, ik kan niet wachten tot je een van ons bent, het wordt echt leuk,”� giechelde ze. “Wat is er nu zo leuk aan dood zijn?”� Bill trok een wenkbrauw op. “Véél! Je mag soms beslissen over leven en dood van een persoon, dat is heel leuk, en je mag mensen die je vroeger niet moest, laten lijden!”� Creep lachte even psychopathisch. “Mensen laten lijden is ziek! Jij bent ziek! Gewoon gestoord!”� riep Bill. Hij gooide een kussen naar Creep. “Liefje toch, hoe denk je dat ik ben gestorven, ik kreeg een spuit, omdat ik gestoord en gek was!”� Weer die psychopathische lach. “Ik wil niet dood, ik wil geen spuit, ik wil niet gek zijn, ik wil niet naar jou wereld, ik wil niet hoor je me! Ik. Wil. Niet!”� Bill was recht gesprongen. “Laat me nu toch gewoon met rust, waarom ik? Waarom!”� Bill zakte huilend in elkaar. Creep ging voor hem zitten en ging met haar scherpe nagel onder zijn kin. “Ik wil gewoon niet, laat me met rust, ik wil niet gek zijn,”� snikte Bill. “Niet huilen liefje, dat maakt je niet aantrekkelijk, wij willen geen huilebalken in onze clan.”� Nu had Creep nog niet gezegd waarom ze Bill erbij wilde. “Waarom ik?”� herhaalde Bill. “Mag ik niet zeggen,”� giechelde Creep. “Van wie niet?”� vroeg Bill. “Van mijn meester, maar nu heb ik al teveel gezegd liefje, ga slapen, je broer komt er aan, hij hoorde je huilen, ik zie je wel weer,”� grijnsde ze en mee was ze verdwenen. Verbaasd, bang en verdrietig bleef Bill alleen achter op de vloer. En Creep had gelijk, Tom kwam binnen. “Bill? Is alles wel goed, ik hoorde je huilen tot op mijn kamer.”� Tom knielde voor Bill neer. “Ik ben gek Tom, ik ben officieel gek, breng me maar naar een psychiater!”� snikte Bill. “Ssst, kalm, je bent niet gek, absoluut niet!”� suste Tom.

Bill lag tegen Tom aan te slapen in de zetel. Het duurde lang voor hij kalm was. Tom zette een verdwaalde haarlok weer op zijn plek, precies zoals Creep deed. “Tom?”� Bill was wakker geworden door het gekriebel in zijn gezicht van Tom’s vingers. “Ja?”� Bill zuchtte en kroop dichter tegen Tom. “Laat me niet alleen.”� Na die woorden viel hij weer inslaap. “Zou ik nooit doen broertje,”� fluisterde Tom. Na een tijd nadenken viel ook Tom inslaap. Wat hij droomde was nu wel niet bepaald leuk, maar het kon er mee door. Bill zijn nachtmerrie die hij op het moment had, was tien keer erger.

Reacties: