FanFic.nl

The Truth

1. Tell me the truth, please? (Compleet Hoofdstuk!)

Het was een jaar geleden dat Riley mee genomen werd door de roodharige vampier en elke dag miste ik hem nog steeds, we hadden niet eens de kans om afscheid te nemen! En het feit dat er meer vampiers in de stad waren gekomen, voelde zo niet goed.
Nu was het avond en de spanning was goed te voelen tijdens het avondeten. Meestal als mijn vader niks zei over zijn werk, was er iets aan de hand. Mijn oog gleed naar een brief die op de hoek van de licht bewerkte, houten tafel lag en iets in mij zei me dat ik er naar moest vragen.
“Pap?”� begon ik voorzichtig. Hij tilde zijn hoofd op en met zijn donkere ogen keek hij vol woede naar mij. Ik slikte even en bewoog mijn hand richting de brief. In een snelle reflex legde mijn vader zijn hand er op en trok ik de mijne terug. Even bekeek ik hem goed en het zag ernaar uit dat hij niet naar zijn werk was geweest. Zijn donkerzwarte haar lag nog net zo door de war als vanochtend en eigenlijk viel het mij nu pas op dat hij zijn pyjama nog droeg. Er was echt iets aan de hand! Hij liet nooit een dag zitten zonder zijn werk in de garage.
“Lees maar,”� mompelde hij en schoof de brief langzaam naar mij toe. Verbaasd keek ik hem aan. Zo kende ik hem niet! Normaal gezien was het juist zo: dat als hij niet wilde dat ik iets las, ik het ook niet te lezen kreeg. De brief pakte ik van hem aan en vouwde het witte papier open, waarna ik nieuwsgierig begon met lezen.

Hallo vader,
Sorry dat ik zo lang niks van mij heb laten horen! Het is nogal hectisch hier in La Push, maar daar gaat het nu niet om. Zoals je al geruime tijd weet ben ik verloofd met Emily Young, een nichtje van de Clearwaters.
Aankomende dinsdag is de bruiloft en ik hoopte dat jij en Valery zouden komen. Ik wil mijn zus namelijk erg graag leren kennen en geen gescheiden leven meer met haar leiden. Jullie behoren tot de familie en Billie vraagt nog elke keer naar je, jullie waren zulke goede vrienden, samen met Harry! Ook Emily wilt mijn zusje graag ontmoeten en haar schoonvader…
Bij deze zijn jij en Valery uitgenodigt.
Groet, je zoon, Sam.

Geschokt staarde ik naar de brief en vervolgens naar mijn vader, had ik nog een broer? Die verloofd was en waarom was hij er zo boos over? De vraag hoe het allemaal in elkaar zat, lag op het puntje van mijn tong en ik aarzelde dan ook niet om het te vragen.
“Je hebt het recht om te weten, “ merkte mijn vader zachtjes en stond op. Nieuwsgierig volgde ik hem met mijn ogen en keek toe hoe hij een boek uit een kast haalde, precies het boek wat ik nooit mocht lezen!
“Dit is mijn dagboek Valery,”� zei hij en liep weer terug naar de tafel. Kalm pakte ik het boek aan en sloeg het open. Terwijl hij datums door gaf, las ik de opgegeven stukken en steeds meer en meer werd mij duidelijk gemaakt.
Waarom had hij mij dit nooit verteld? Zijn leven als weerwolf, de inprenting op mam… de geboorte van Sam en uiteindelijk die van mij, de dood van ma. Was pa daarom veranderd qua karakter? En dan had je nog de recentere datums met hun verhalen. Zonder dat ik het wist, had hij allang door dat ik een weerwolf was. En dan de legende aan het begin van dit dagboek, een eeuwenoude legende, die ik nu pas hoorde, eigenlijk las? En dan had je de datums waarop een aanval was gebeurd. In de media hadden ze het over vermiste kinderen, ik wist wel beter en mijn vader dus ook.
“Waarom heb je mij dit nooit eerder verteld?”� vroeg ik zachtjes en keek op, naar mijn vader.
“Het ligt te pijnlijk om erover te vertellen, daarom schrijf ik alles op.”�
“We gaan toch wel naar de bruiloft?”� nieuwsgierig keek ik hem aan en hoopte op een ‘ja’. Het feit dat ik een broer had, was al iets en daarnaast, ik wilde hem leren kennen!
“Je hebt je plicht hier in Seattle,”� merkte mijn vader op. Een lichte grom kwam vanuit mijn keel, waardoor mijn vader opkeek.
“Die plicht kan mij nu niks schelen! In mijn eentje kan ik niks uitrichten op al die vampiers! Ik wil mijn broer leren kennen en hij mij en sowieso wist ik hiervoor niet eens dat ik een broer had, dus heb ik het volste recht om te mogen gaan!”� na dat gezegd te hebben keek ik mijn vader vastberaden aan, hopend op een ja.
“Dan ga je alleen. Ik breng je vrijdag weg, maar daarna ga ik direct door naar huis.”� Geschokt keek ik hem aan. wilde hij niet eens bij de bruiloft van zijn bloedeigen zoon zijn? “Geen discussie meer!”� zei hij snel voor ik mijn mond open wilde doen en hem kon overhalen om toch te gaan.
Zonder een woord te zeggen stond hij op en liep naar zijn slaapkamer, die grensde aan de keuken.
“Ik ga naar buiten,”� riep ik richting de deur. Er kwam geen antwoord vandaan en ik liet het maar zo.
Buiten begon het al langzamerhand donker te worden en dat betekende dat mijn plicht begon, bijna dan. Er waren nog steeds mensen buiten en als ik nu zou veranderen, was ik ontdekt.
“Waarom twijfel je nu opeens?”� hoorde ik een stem zeggen, die mij vaag bekend voorkwam. Voorzichtig sloop ik dichterbij en ontdekte een steegje, waarin twee figuren stonden. De stank die van hen af kwam was verschrikkelijk en ik wist direct waarmee ik te maken had, vampiers!
“Ik twijfel niet Victoria! Het is gewoon… die wolf,”�
“Voor die wolf zijn we veilig. In haar eentje kan ze ons niks aan doen,”� hoorde ik de vrouwenstem zeggen en die jongensstem leek toch aardig veel op Riley….
Mijn handen balde ik tot vuisten en probeerde mijn woede in te houden. Zou hij mij nog herkennen? Nee, vast niet…
“Dat is waar, maar wat als ze de hulp vraagt aan andere wolven?”�
“In heel Seattle loopt er maar één wolf rond en dat is zij. Voor zover ik weet zijn er in de gehele omgeving geen wolven, op haar na dan,”� hoorde ik de vrouw zeggen. Riley mompelde iets, maar ik kon niet verstaan wat hij zei. Even keek ik snel naar de lucht en het begon al echt donker te worden, op straat waren ook nog weinig mensen te bekennen, waarna ik de hitte door mijn lichaam voelde en het niet lang duurde voor ik als lichtbruine wolf op straat stond. Voorzichtig volgde ik die twee en al snel zag ik ze een soort van pleintje op gaan, al was het meer omringt door oude gebouwen en lag er een auto ondersteboven.
Even keek ik om het hoekje en zag Victoria nergens meer, wel zag ik Riley een paar vampiers - nieuwelingen misschien? - op hun kop geven. Geschokt keek ik toe hoe ze een jongen op de grond smeten en die aanvielen. De angstige schreeuw zorgde ervoor dat ik even mijn kop afwendde en toen oog in oog stond met de roodharige vrouw. Een grijns verscheen op haar gezicht en ik gromde zacht.
“We treffen elkaar weer, wat gezellig!”� zei ze en vulde de steeg met gelach. Waarom was ik nou in godsnaam in mijn eentje? Ik kon niks tegen haar en de andere vampiers doen, niks… en dat frustreerde enorm!
“Het is makkelijker als je in je mensengedaante komt, maar ach, ik laat je lopen dit keer,”� zei ze grijnzend, waarna ze verdween. Te neer geslagen liep ik weg van de vampiers en hoopte stiekem dat ik ooit versterking kreeg. In mijn eentje kon ik ze inderdaad niet aan, jammer genoeg.

Reacties: