FanFic.nl

Impossible

2.2

Ik zette de dampende borden op tafel. Mijn ouders waren net thuis gekomen, en ook Paul kwam rond etenstijd binnenvallen. Alsof hij geroken had dat het klaar was.
"Het ziet er echt heerlijk uit, Maggie," complimenteerde mijn moeder. Jacob grinnikte, en ik schopte hem stiekem onder tafel. Hij wist dat het gewoon een diepvriesmaaltijd was. Ik had namelijk, laten we zeggen, andere dingen aan mijn hoofd gehad, en als Paul ernaar vroeg, zou ik stellig ontkennen dat Jacob er iets mee te maken.
Ik at in stilte, net als mijn knorrige grote broer. Hij was slecth gezind, omdat hij boos wilde zijn en er eigenlijk helemaal geen reden voor had, maar hij was het toch. Mijn ouders, vooral mijn moeder, waren net als ik stapelgek op Jacob. Ze kletsten gezellig over koetjes en kalfjes, en ergens ving ik de woorden Billy, auto, Sam en school op. Ik luisterde niet echt, mijn aandacht lag op Jacob's handen. De ene hield zijn vork losjes vast, de andere mijn bovenbeen. Af en toe wreef hij zachtjes, waar ik de kriebeltjes van kreeg. Ik was zo vreselijk blij dat hij mijn Jacob was.

Na het eten maakte hij zich klaar om met Paul naar Sam te gaan, terwijl mijn ouders in de woonkamer gingen zitten en ik de vaat deed. Ik had net alle glazen gespoeld toen ik twee sterke, warme armen rond mijn middel voelde en hij zijn kin op mijn schouder op mijn schouder legde. Hij kuste mijn nek, ik voelde de drang om hem te bespringen, maar beheerste me. Ik moet toegeven dat onze relatie vooral bestond uit passie.
"Ik kom zo snel mogelijk terug, schat."
"Weet ik. Have fun."
"Wees daar maar zeker van. Ik zal de hele tijd aan je denken."
"Alsjeblieft niet!" kreunde Paul.
"Daar heb jij toch geen last van?" snauwde ik naar hem. Hij trok zijn mond in een strakke streep en liep naar buiten.
"Wat gaan jullie doen?" Ik kon het niet laten, af en toe was ik vreselijk nieuwsgierig.
"Wat dollen, misschien naar het strand. Klifduiken in het donker." Ik kreeg de rillingen op mijn rug. Ik was nooit een waaghals geweest, en de gedachte alleen al om vrijwillig van een rots te springen, liet me huiveren.
"Wees voorzichtig, wil je?" Hij glimlachte en kuste me zacht.
"Maak je geen zorgen. We kunnen prima voor onszelf zorgen."

Reacties: