FanFic.nl

I Died Yesterday [5-shot]

29.11.2011

Met een zacht gezoem schuift het raampje omhoog, verbergt mijn gezicht voor de rest van de wereld. Ik draai het volume van mijn radio van heel zacht naar nauwelijks hoorbaar, glimlach als ik er toch nog Karma Police van Radiohead in herken. De geur van nieuw leer hangt om me heen. Het maakt me misselijk, vooral in combinatie met wat ik zo doen ga. Het spijt me niet. Het is zijn eigen schuld. En als ik het niet doe, doet niemand het. Ik adem diep in, zucht een keer. In mijn verbeelding zie ik mezelf een walkietalkie oppakken, hoor ik een krakende stem aan de overkant iets vragen, iets als “Are you ready?”� en dan zeg ik: “I was born ready,”� zoals ik altijd al een keer heb willen doen. Ik glimlach nog eens, richt mijn blik weer op de open voordeur van het hotel. Straks komt hij hier naar buiten, en dan gaat hij op zijn motor zitten en rijdt hij weg. Nergens heen. Gewoon zomaar, denk ik. Dat doet hij elke vrijdagavond, al sinds ik hier sta om hem in de gaten te houden. Ik kijk op mijn horloge. Vijf over half acht. Hij zou er zo moeten zijn.

Het lange haar van de bassist verschijnt in de deuropening, zwaait heen en weer als hij eerst naar rechts kijkt, en dan naar links. Geen enge groupies, geen overenthousiaste fans. Hij zucht opgelucht, stapt de gang in. Zijn ogen volgen zijn losse schoenveter als hij naar de lift loopt. Geen zin om hem vast te maken, net zo min als hij zin heeft nog langer in zijn kamer te blijven. Bills zeurderigheid, Toms ego en Gustavs eeuwige stiltes maken hem gek. Hij stapt de liftdeur in, laat zijn duim over alle knopjes glijden voor hij die met “BG”� erop indrukt. Nonchalant leunt hij tegen de bespiegelde wand. Eigenlijk kan hij niet tegen liften - het gevoel in zijn buik maakt hem misselijk - maar vandaag doet hij net alsof hij er niets van merkt. Diep in gedachten verzonken stapt hij de lift uit, loopt naar buiten, klapt de standaard van zijn Harley in. Het zadel deukt iets in als hij zitten gaat, laat hem glimlachen. De motor start, de grond glijdt langzaam onder zijn voeten weg. Het is voorbij voor hij het weet. Nog geen twintig seconden zit hij, rijdt hij. Het laatste wat hij denkt is “Misschien had ik mijn veter toch moeten strikken,”� het laatste wat hij gezegd heeft is “Dag Bill, Tom. Gustav.”� Hij heeft er niets van gemerkt. Hij zag de Rolls Royce niet aankomen, voelde niet hoe die tegen het achterwiel van zijn motor botste. Toen zijn hoofd de grond raakte was hij dood, en zelfs als hij dat toen niet was, had hij de zwarte wielen die over hem heen reden niet overleefd. Rood bloed kleefde aan het rubber, in minder dan een minuut was de auto verdwenen.

Reacties: