Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Locked Up » The Big Finale ~ Part II
Locked Up
The Big Finale ~ Part II
Nadezhda PoV;
'Ik ben nog nooit zó moe geweest,' kreunde Bill toen we het zwemmen achter de rug hadden, maar nu herziet hij zijn mening. Het bos was lang, o-zo lang. Volgens mij zijn we overal waar we mogelijk verkeerd kónden lopen, verkeerd gelopen. Maar nu staan we voor het kasteel, en leest Bill een briefje van 'X' voor. Het enige dat ik opvang, is dat we naar rechts moeten.
Het zal ook wel. Ik ben chagrijnig. En moe. En kribbig. En irritant. Maar dat komt allemaal op hetzelfde neer. Dat dit maar snel gedaan is.
We slaan dus, zoals geschreven stond, rechts af. We komen in een knusse kamer, waar de haard knappert en de temperatuur is. Ik flikker haast het raam uit als ik de deur op slot gedraaid hoor worden. Maar Bill knijpt even in mijn schouder om me weer tot bedaren te brengen. Hoe kan ik kalm zijn als we opgesloten worden?
Bill stapt door de kamer, maakt een plofgeluid - Ik denk door te gaan zitten. Als het plofgeluid uit hém komt, lijkt me dat niet echt gezond. - en ritst iets open - zijn duikpak, neem ik aan, veel keuze is er niet. Eigenlijk is er géén keuze. Ik kijk rond. Divans, wollige tapijten, en twee zakken in het hoekje.
Dat zijn kleren, ik herken de zakken van op tour. zegt Bill glimlachend, loopt in boxershort - die droog is, zelfs na die uren van water doorklieven, ongelofelijk! - naar de hoek en ritst de zakken open. Hij haalt een zwarte joggingbroek boven, steekt zijn benen er dankbaar in en glimlacht nog breder. Ik weet wat droge kleren kunnen doen op zo'n moment als dit, dus zorg ik dat ik ook snel bij hem sta om me om te kleden.
Zwarte joggingbroek, check. Wit T-shirt met in het rood 'Locked Up' erop, check.
Ik veeg mijn voeten af aan het tapijt voor ik de witte sportschoenen aandoe. Moesten ze ons maar niet op blote voeten door het bos laten dalken, dan krijg je dat.
Ik rek me uit, sla mijn armen om zijn nek en druk mijn hoofd tegen dat van hem. Hij wrijft voorzichtig over mijn heupen.
Bill, spreken we elkaar nog na dit? vraag ik, die vraag rust nu al een tijd zinderend in mijn hoofd. Wat als hij me hierna niet meer wilt kennen? Dan ben ik weer vriendjeloos, terwijl ik er net aan begon te wennen.
Nadezh, dit zijn geen zaken voor nu, maar als je het wilt weten: Ik wil voor eeuwig bij je blijven. Laten we nu verder gaan. Hij drukt kort zijn lippen tegen de mijne, ik krijg niet eens de kans goed door te krijgen hoe zacht en warm zijn mond eigenlijk is. Hij trekt me mee naar de deur, die hij voorzichtig open trekt.
Een kamer, volgepropt met kleren en meubels en spullen en andere rommel. Er is totaal geen orde in het geheel. Aan de overkant is een dubbele deur, met aan de klink een groot hangslot.
Aan de binnenkant van de deur plakt een briefje, dat ik snel lostrek. Het plakbandje blijft er vergeten kleven.
Beste Nadezh en Bill
Hopelijk vinden jullie mijn kasteel én de kleren die jullie mogen dragen mooi.
Het is de bedoeling dat jullie door de deuren gaan. Maar jullie mogen kiezen hoe. Ergens in de ruimte ligt een sleutelbos, waarvan één sleutel de juiste is. Ook zijn er steekpennen, waarmee je het slot open zou kunnen maken zonder sleutel, of gereedschap om het slot te breken. Het is aan jullie om te kiezen.
X. lees ik hardop voor.
We zetten ons op onze knieën en beginnen door de rommel heen te ploegen.
We zijn toch zeker een half uur verder voor we iets vinden, een kleine hamer. Te klein om het slot mee kapot te slaan, dus zal het wel dienen om de steekpennen er in te kloppen, zodat het slot klikt. Dat heb ik eens gelezen in een boek.
Bill staat recht, stapt over een berg kussens heen en legt de hamer op de kast. Dan springt hij plots rondjes in de lucht, terwijl iets in zijn handen rinkelt. Nieuwsgierig kruip ik naar hem toe, trek me aan zijn arm overeind en klop het stof van mijn broek. Wat is dat.
Hij duwt een sleutelbos in mijn gezicht. En nu kan je veel van me zeggen, maar dat ik dí¡t niet meer normaal vind, is wel heel logisch. Geen sleutelhangers, geen frutsels, niets. Minstens honderd zilveren sleutels, allemaal van ongeveer dezelfde grootte en breedte. Hoe moeten we daar de juiste tussen gaan vinden?
Bill worstelt zich naar de deur, stopt een willekeurige sleutel in het slot en probeert. Natuurlijk iet, wat had hij dan gedacht? Dat hij - toevallig - meteen de juiste te pakken had?
Nu volgt hij gewoon het ringetje, sleutel erin, proberen, sleutel eruit. Na twaalf sleutels ben ik het beu ze te tellen, leun tegen de deur en kijk naar zijn gezicht, dat in een geconcentreerde grimas staat. Best sexy, maar geef hem toch maar weer die schattige lach.
Yes! Hij houdt mijn gezicht plots in zijn handen, plant een dikke smakkerd op mijn voorhoofd en duwt de deur open. Het slot valt met een doffe bons op de grond, de sleutel zit er nog in en de sleutelbos hangt er maar wat bij te hangen.
Achter de deur ontrolt zich een hoge wenteltrap, volledig van ijzer. Bill is al op de vijfde - oeps, zesde - trede en roept me snel te zijn. Ik volg hem, hijs mijn benen zo hoog mogelijk op en hol achter hem aan. Trede na trede blijf ik mijn voeten opheffen, steeds hoger en hoger en hoger. We komen voorbij kale muren, en muren met raampjes. Maar veel zie ik er niet door, want het wordt steeds donkerder buiten. Zijn we dan al zo lang onderweg?
Ik juich in stilte als de trap eindelijk ophoudt, en struikelend loop ik achter Bill aan. Houten planken als vloerbedekking, balken die het dak stutten. Zonder twijfel de zolder.
Er staat een groot raam open, koele lucht waait er door binnen en streelt mijn gezicht. Mijn haren wapperen zachtjes, en dat doet wel goed, zweet plakt op mijn nek van het trappenlopen. Ik wil later een huis met liften. Serieus!
Oh nee. kreunt Bill, leunt met zijn hand tegen de muur naast het openstaande raam en trapt met zijn voet tegen iets dat op de grond ligt en dat ik niet kan definiëren. Het is een kabelbaan.
Ik kijk naar de gevlochten staaldraden, en dan naar buiten. Het gaat helemaal over het meer. Zó lang? Mijn mond zakt open.
Bill bukt, raapt dat op wat ik niet kon plaatsen en bekijkt het langs alle kanten. Het heeft de vorm van een onderbroek, alleen is het veel dunner.
Aha, daarmee moeten we ons vastgespen aan die kabel. zegt Bill, terwijl hij een velletje van zijn lip knaagt. Als hij denkt dat ik dat ga doen...!
Goed, ik heb het gedaan. Ik hang nu aan de kabel, we roetsjen naar beneden. Het gaat snel, tranen stromen uit mijn ogen maar ik huil niet. Gewoon, mijn ogen tranen. En het is koud, zo koud. Maar we zijn er bijna, de helikopter wordt steeds groter.
En plots hoor ik gelach, geroep en gejuich. Met alle moeite beweeg ik mijn hoofd opzij, een kabeldraad komt steeds dichter. En daaraan hangt Kol te bengelen, iets achter haar trapt Taylor wild in het rond. Shit, ik was hen al vergeten!
Bill komt hard op de grond, klikt zich snel los en gaat opzij. Bij de andere twee verloopt het iets minder soepel, Taylor botst op tegen Kol, die verward haar beveiliging probeerde los te doen. Ik wil niet lachen, maar dat zag er enorm grappig uit.
Kom Dezh, hup. Ik zie een doos met daarop de afbeelding van een vuurpijl, enorm veel onderdeeltjes en een aansteker. Oké, ik kan al raden wat we moeten doen.
En er ligt inderdaad een plannetje om een vuurpijl in elkaar te steken.
Mijn handen trillen plots enorm, en ik snap waarom. Nog één proef - denk ik - en het is afgelopen. Het komt er nu op aan geen tijd meer te verliezen.
Ik pak de tube secondenlijm, gluur over Bills schouder op het plannetje en probeer er wijzer uit te geraken, maar echt technisch aangelegd ben ik niet. Totí¡í¡l niet, eigenlijk.
Ik ga naast hem op mijn knieën zitten, geef hem bepaalde dingen aan als hij daar naar vraagt en probeer hem niet te storen. Af en toe werp ik een steelse blik op Kol en Taylor, maar dat bezorgt me alleen maar zenuwen.
Ja, klaar. hoor ik tweestemmig zeggen, en ik durf niet eens naar de andere vuurpijl te krijgen. Ik spring snel achteruit om het lontje uit te rollen, Bill gooit me de aansteker, maar die laat ik per ongeluk vallen.
Ik gris hem van de grond, ram mijn duim tegen het tandwieltje aan en kijk naar het vlammetje dat opspringt. Het lontje gaat aan, het vuur beweegt zich sissend verder.
Komaan!
Reacties:
Als het plofgeluid uit hém komt, lijkt me dat niet echt gezond.
Nadezh, dit zijn geen zaken voor nu, maar als je het wilt weten: Ik wil voor eeuwig bij je blijven. Laten we nu verder gaan.
Jaja. Dat wil ik nog wel eens zien dan
ENENEN AAARGH o.o
KAYLEY, HOE GAAT HET NOU VERDER?
Jezus, wat een cliffhanger -goh-
*kauwt nerveus op onderlip*
Nu wil ik écht weten wie er wint man!
;O
xoxo<3
o.o
like. O.O
eeh.
eh.
eh.
ikdenknietdatiknogmeerzeggenkan. o.o
WAT EEN MOMENT OM TE STOPPEN O.O