FanFic.nl

Impossible

4.2

De wind sloeg in mijn gezicht toen ik naar buiten liep, in het licht van de straatlampen zag ik de regendruppels neervallen. Ik trok de kraag van mijn jas wat omhoog en liep snel door, probeerde of ik de druppels kon ontwijken. Ik zuchtte opgelucht toen ik mijn auto zag staan.
Ik opende het portier en smeet mijn boodschappen op de achterbank. Ik liep naar de bestuurderskant en wilde net mijn deur openen toen ik gegil hoorde. Gestommel, alsof er een gevecht was. Ik keek rond. Het geluid kwam uit het steegje, zo'n honderd meter verder. Ik voelde mijn hart bonsen en wilde het negeren en instappen, toen ik het opnieuw hoorde.
Miscchien was er iemand in moeilijkheden. Ik haalde diep adem en liep er heen. Ik hoorde mijn sneakers in de plassen kletsen, hoopte dat e rniets aan de hand was en dat mijn verbeelding emt me op de loop was gegaan. Dat heb je als je enge verhaaltjes leest en ze dan ook nog voor waar neemt.
Ik liep de hoek om. Niemand. Ik hoorde gerommel achter een container, beet op mijn lip en sloop verder. Nog voor ik drie stappen gezet had, hoorde ik iemand achter me. Ik voelde een arm als een bankschroef rond mijn nek.
ik aarzelde geen moment en plantte mijn alleboog in de ribben van mijn belager. Hij liet me piepend los, ik rende terug naar de grote weg.
Ik kon niet terug. Vier, vijf man stond aan het begin van het straatje. Ik herkende de man uit de snackbar. Zijn vrienden die erbij waren keken me met dezelfde grijns aan.
"Schatje toch, je hebt hem pijn gedaan. Dat vindt Dave niet leuk." Ik keek over mijn schouder en zag de kerel naar me toe lopen. Ik deinsde achteruit, probeerde iets te verzinnen. Ik slikte.
"Laat me met rust!" gilde ik hysterisch.
"Je gaat het leuk vinden, geloof me maar." Ik was dan misschien naïef, maar dí t geloofde ik niet!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.