FanFic.nl

Impossible

4.3

Ik trilde van angst toen ze met z'n allen op me af kwamen. De eerste die bij me was, was degene die al een stoot gekregen had. Hij greep me bij mijn keel, ik duwde met allen kracht die ik had aan de zijkant van zijn neus. Ik hoorde een misselijkmakend gekraak, een dierlijke brul.
Ik had zijn neus gebroken, precies zoals Jacob me geleerd had. Hij was razend, stompte me met bebloede handen in mijn maag. Ik hapte naar adem en greep naar mijn middel. De man die me in het restaurant al had lasig gevallen, onmiskenbaar de leider, greep me bij mijn haar, ik piepte toen hij er een venijnige ruk aan gaf.
Ik was verloren, dat wist ik nu al. Wie weet hoe lang het zou duren voor hier iemand voorbij kwam. Iemand die niet zo stom was als ik. Hoe idioot was ik ook om alleen naar Seatle te gaan en dan door donkere steegjes te gaan lopen! Daar stonden kerels als hij gewoonweg op te wachten.
Hij kuste me ruw, zijn handen knepen hebberig in mijn borsten, ik klauwde als een kat naar zijn gezicht. Hij sloeg tegen mijn kaak en ramde me met mijn hoofd tegen de betonnen muur achter me. Ik zag sterretjes voor mijn ogen, het duizelde me. Hij kustte me opnieuw, ik beet in zijn lip. Hij sloeg me opnieuw met mijn hoofd tegen de muur, vier keer achter elkaar nu. Ik voelde mezelf wegzakken, de pijn was moordend. Ik hoorde hun gelach voor ik in elkaar stuikte.
Hij schopte tegen me, ik voelde mijn ribben steken en probeerde alles tegelijk te beschermen tegen zijn aanvallen. Ik kon niet voorkomen dat mijn gzicht een paar klappen kreeg. Ik zag niets, hoorde alleen hun triomfantelijke kreten.
Plots hield het schoppen op. Een andere figuur was tussen mij en mijn belagers in komen staan. Ik had hem niet zien of horen komen. Ik keek omhoog, voelde me nog steeds ellendig. Ik zag alleen een rug, een grote, brede rug. Hij stond in een verdedigende houding voor me, en nog geen seconde later, stonden er nog twee anderen naast hem. Ik haalde piepend adem.
"Jullie kunnen beter gaan," zei een fluwelen stem. Ik wist niet wie het was, het enige wat ik voelde was de stekende pijn in mijn hoofd en de kneuzingen die ik waarschijnlijk morgen nog veel harder zou voelen.
"Waarom? Jullie zijn met drie, wij met zes. Ik denk dat jullie beter kunnen gaan!" snauwde iemand.
"Zelfs als we alleen waren, zouden we jullie aankunnen." Gegrinnik. Ik deed moeizaam mijn ogen weer open, zag flitsen van iemand die naar voren stoof en een ander wegsmeet. Ik schrok. Was het mogelijk om zo snel en zo sterk te zijn? Ik hallucineerde al. De anderen waren aan de buurt, het was nog steeds de eerste jongen die voor me was gaan staan die de klappen uitdeelde. De andere twee keken toe, ik wilde hen smeken om hun vriend te helpen. Eén van hen draaide zich om en liep naar me toe. Mijn hart versnelde voor de zoveelste keer die avond.
Het was dokter Cullen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.