FanFic.nl

Impossible

5.1

Ik hoorde het zachte gezoem van een motor. Zelfs met gesloten oogleden merkte ik het geflits. Zwart-rood-zwart-rood-zwart-rood. Ik voelde dat ik zat, mijn rug steunde tegen een omfortabele zetel. Ik hoorde het gebonk van wielen over een betonweg, bij de overgang van plaat naar plaat. Ik zat in een auto. Was ik bewusteloos geweest?
Het volgende dat ik voelde, waren de pijnlijke steken, overal in mijn lichaam. Mijn hoofd, mijn ribben en mijn armen. Daar was het het ergste.
Ik opende mijn ogen. Ik zag het luxueuze interieur van de wagen, oplichtingen van de straatlampen die we voorbij reden. Mijn mond was ontzettend droog. Ik zag niet wie er aan het stuur zat. Ik zag wel wie er naast me zat. Dokter Cullen keek me bezorgd aan. Ik wilde hem duizendenéén dingen vragen.
Hoe hij wist dat ik daar was.
Waarom hij me geholpen had.
Hoe hij überhaupt had geweten dat ik wel een beetje hulp kon gebruiken.
Ik probeerde wanhopig de de draaikolk van woorden in mijn hoofd om te vormen tot grammaticaal juiste zinnen.
"Rustig maar. Het is voorbij." Ik ademde diep in en uit.
"Weet je nog wat er is gebeurt?" Ik probeerde na te denken, maar de zware, bonkende hoofdpijn hielp me niet echt.
"Ik...ik liep naar mijn auto. En toen hoorde ik wat in die straat. Ik dacht dat iemand hulp nodig had, en ik ben gaan kijken. Maar toen waren er die mannen, en ik..." Mijn lip trilde, tranen liepen over mijn gezicht. Ik tastte naar mijn hoofd, trok meteen terug toen ik mezelf pijn deed.
"Maar..." Ik zag weer voor me hoe de Cullens me te hulp waren geschoten. Hun onmenselijke kracht, hun snelheid. De zinnen van het boek stonden in mijn geheugen gebrand. Koude wezens.

Reacties: