FanFic.nl

Impossible

5.2

"Waar heb je pijn?" vroeg Carlisle geduldig. Hij had vast mijn overpeinzingen gezien, maar hij had me niet gestoord.
"Overal. Mijn hoofd. En mijn buik." Hij keek naar mijn gezicht, fronste. Was mijn mascara uitgelopen? Ik hoorde zacht gegrinnik. De bestuurder van de auto leek de situatie amusant te vinden.
"Is er wat, Edward?"
"Vertel ik je nog wel." Ik hoorde zijn stem, zo prachtig en melodieus. Zacht, maar sterk. Even werd mijn aandacht volledig afgeleid van wat er gebeurt was, maar een bobbel in de weg tikte mijn hoofd tegen het raam en sleurde me terug naar de realiteit. Plots voelde ik ook dat mijn lip bloedde, en dat mijn wang gezwollen was.
"Voorzichtig, Edward," bromde Carlisle.
"Je hebt behoorlijk stevige klappen gekregen," zei hij daarna tegen mij, "probeer je zo min mogelijk te bewegen. Ik denk dat je een hersenschudding hebt." Ik zuchtte. God, Paul zou vreselijk gaan zeuren. Zie je wel, ik zei toch dat het niet slim was! En hoe haal je het in godsnaam in je hoofd om een steegje in te lopen! Moet ik nou werkelijk altijd op je passen? hoorde ik hem knorren in mijn hoofd. Ik wierp een blik op de achteruitkijkspiegel en zag die knul, Edward of hoe heet 'ie, geamuseerd grijnzen.
"Ik wil naar huis," zei ik.
"Je mag zo naar huis. We bellen je ouders, en in de tussentijd kan je bij ons op adem komen."
"Ik denk niet dat dat een goed idee is." Ik dacht aan de woede die Paul zou voelen als hij wist dat ik bij de Cullens was, laat staan in hun huis.
"Zet me maar af aan de rand van het reservaat." Ik wilde me rechter zetten, zonder de steun van de bank, maar zakte bijna meteen terug in het leer.
"Ik denk niet dat dat gaat."
"Nou, ze willen niet dat u bij het dorp komt. En al helemaal niet dat ik in uw huis kom."
"Waarom denk je dat?"
"Dat weet u." Ik keek hem strak aan, hoopte in zijn ogen enige betraptheid te zien. Niets. Hij staarde alleen maar terug.
"Mag ik u wat vragen?"
"Natuurlijk."
"Bent u een vampier?"

Reacties: