FanFic.nl

I never believed in love at first sight {Jonas Brothers}

In London ~2~

PoV Brit:
Er klonk een mompelend geluid. 'Gaat het we goed met je?' vraagt Nick aan mij. 'Dat was ik niet dat was Emma!' Snel loop ik naar de andere kant van het bed. Ik trek het laken een stukje naar beneden zodat ik Emma's hoofd helemaal kan zien. 'Hey Brit.' mompelt ze. 'Emma, hoe gaat het?' 'Goed.' 'Em, niet flauwvallen of gaan hyperventileren ofzo, maar kijk even wie je aangereden heeft.' Langzaam draait Emma haar hoofd om en dan kijkt ze recht in de ogen van Nick. 'Ja, euhm, hoi.' stottert Nick. -ongemakkelijke stilte- Gelukkig komt er een verpleegster binnen. 'Emmalot Nieuwland?' vraagt ze. 'Ja.' 'Hoe voel je je nu?' 'Goed' zegt Emma en ze moet nog meer blozen. 'Mooi, je heb geluk gehad jongedame. Je mankeerd niks en mag hier gelijk weer weg. Het had slechter kunnen aflopen.' 'Oh gelukkig' mompel ik. Ik heb echt een hekel aan ziekenhuizen, ik word al misselijk van die lucht. Ik help Emma het bed uit en ondersteun haar een klein beetje terwijl we naar de uitgang van het ziekenhuis lopen. Nick loopt achter ons aan. 'Ik kan jullie wel even bij het hotel afzetten hoor, wij slapen daar ook en dan hoeven jullie niet zover te lopen.' bied hij aan. 'Wij?' vraag ik. 'Ja, wij. Ik, Kevin en Joe. En Frankie. We houden hier een kleine vakantie.' 'Oke, is goed.' =alsof iemand ooit zo'n aanbod zou weigeren.- We lopen het ziekenhuis uit en steken de parkeer plaats over. In een hoekje staat de zwarte auto geparkeerd, de auto van Nick. Langzaam -lees: heel voorzichtig- reed Nick ons terug naar het hotel. Hij parkeerde de auto en Emma en ik wilden uitstappen, maar hij hield ons tegen. 'Het spijt me echt dat ik je heb aangereden' zegt Nick tegen Emma. 'Dat geeft niet, het was mijn schuld. Ik liep door rood.' 'Nee echt, het spijt me. Zouden jullie vanavond nadat jullie gegeten hebben, een dvd willen komen kijken in onze kamer? Om het goed te maken?' Nick pakte Emma's hand vast en keek haar met puppyeyes aan. Ze kom niks anders dan lachen en blozen en ja-knikken. 'Em, ik snap dat je dat graag wilt en ik wil ook wel maar denk even na. We kunnen vanavond niet. We moeten na het eten gelijk naar onze kamers en je weet hoe meneer van Wijk dat controleert: serieus. Ik denk niet dat we ertussen uit kunnen sneaken.' 'Na het eten zei je?' Nick`s ogen begonnen te glinsteren. 'Wat als nou niet komen eten, dat kan ook op onze kamer met roomservice, dan denkt die meneer van Wijk vast dat jullie nog in het ziekenhuis zijn.' Emma slaakte een gilletje van blijdschap. Ze klom de auto uit en liep samen met Nick, nog steeds hand in hand, het pad naar het hotel op. Ze straalden helemaal. Ik zuchtte even. Wat zijn die twee toch lief samen. Hoe kon ik daar nou "nee" tegen zeggen?

PoV Joe:
Kreunend loop ik door het woongedeelte van de hotel kamer en plof neer op een stoel. 'Weer verloren van Frankie?' vraagt Kevin vanachter zijn laptop. 'Ja, en hij heeft alweer DE high-score, oftewel ZIJN high-score verbroken. Hoe krijgt hij het voor elkaar? Heb jij trouwens nog iets gevonden?' 'Nee, nog steeds geen foto`s of blogs over het ongeluk van Nick. Er zal wel geen paparazzi bij zijn geweest. Gelukkig!' Er wordt op de voordeur van de hotel kamer geklopt. 'Dat zal Nick zijn, ik doe wel even open.' Door een smal halletje loop ik naar de deur toe. Het eerste wat ik zie als ik hem open is Nick met een grijns op zijn gezicht. Hij loopt hand in hand met een meisje zo langs me heen. 'Hey, wat is dit? Slachtoffer hulp?' roep ik hem nog na, maar hij negeert me. Dat kan maar een ding betekenen. 'Hij is toch niet...' mompel ik. 'Ik denk het wel, lief he?' Ik schrik me dood, goed, er staat dus nog een meisje voor de deur. Ze ziet dat ik geschrokken ben, 'Hoi, ik ben Brit.' 'Joe', stel ik ook mezelf voor. 'Laat me raden jullie blijven eten?' 'Nou, alleen als je me binnen laat...' Ge-wel-dig, Joe! Waar ben je mee bezig. Je hebt haar buiten laten staan. Echt super charmant van je. Snel laat ik haar binnen. Dan bel ik de roomservice, dat worden twee extra pizza`s vandaag.

Reacties: