FanFic.nl

Impossible

6.3

De deur ging opnieuw open, de blonde man stapte naar binnen. Mijn hoofd was steeds meer pijn gaan doen, en ik voelde me enorm opgelucht dat hij wat van het menselijk lichaam wist.
"Waar heb je neuzen en ribben leren breken?" vroeg hij geamuseerd. Ik begreep zijn vraag niet. Wat had ik gedaan?
"Emmett moest niet veel meer doen om hem neer te krijgen. Vond 'ie jammer," zei Edward. Oh, die vent die mijn elleboog had gekregen.
Het deed pijn om na te denken. Ik slikte. Het bloed op mijn lip was opgedroogd en liet een vreemde, roestige smaak achter. Ik voelde me misselijk, alsof ik liters slagroom had gegeten.
Ik zat nog steeds rechtop, maar stiekem steunde ik met mijn handen op de tafel, voor het geval ik mijn evenwicht (dat toch al niet zo schitterend was) zou verliezen.
"Ik ga je eerst wat geven om infecties te voorkomen. Met die regen en dat vuile straatje." Hij haalde een spuit te voorschijn, met een naald van (mensen, ik overdrijf niet!) minstens twee meter! Ik deinsde achteruit.
"Ach, ik kan wel wat hebben, van dat beetje regen ga je niet dood," stotterde ik. Het ijzeren wapen leek nog een halve meter aan lengte te winnen, en ik verkrampte van angst. Edward grinnikte zachtjes.
"Nee, en van zo'n naaldje ook niet," zei dokter Cullen vastberaden. Ik kroop achteruit, sprong van het bed af en sprintte naar de deur. Edward stond pijlsnel voor me en schudde zijn hoofd.
"Het doet heus geen pijn, hoor, je voelt er niets van." Ja, hij had makkelijk praten, hij moest niet dienen als dartsbord!
Maar hij had gelijk. Toen ik me weer omdraaide, zag ik de dokter voor me staan, en nog voor hij mijn huid had aangeraakt, viel ik flauw.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.