FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Woensdag 03 februari 2004 [1]

De volgende dag had de griep Tom ook te pakken gekregen. De tweeling lag naast elkaar in bed, dicht tegen elkaar, drie dekens op hun fragiele lichaam gelegd. Bill wou het omdat hij niet alleen wou zijn, Tom had er zijn geheime redens voor, en Simone vond het handig om alles ineens naar één kamer te brengen.
Het was middag toen de eerste wakker werd, en dat was Bill. Hij was ondertussen gewend aan de buikpijn en krampen, dus verbaasde hij zich erover toen hij opstond zonder pijn. Zijn hele lichaam was nog wel stijf en plakkerig, en hij had het eigenlijk nog steeds koud, maar het was al een hele verbetering.
Hij bleef een tijdje kijken naar Tom, die fronste in zijn slaap en gevaarlijk heen en weer rolde in het bed. De dekens rolden zich om hem heen, en na een tijdje zat hij vast. Toen hielp Bill hem even, en trok er al één deken af. Die zou hij vast niet missen.
Het was een fleecedekentje, donkerrood. Bill sloeg het om zich heen. Met de ene kant tot aan zijn voeten en de andere kant tot aan zijn wangen liep hij de kamer uit. Op de overloop klonk het stil, doodstil.
Voorzichtig daalde hij de trap af, het koude hout van de trap kietelde zijn voeten, de zachte stof van het dekentje streelde langs zijn enkels.
In de keuken dronk hij een glas water en merkte hoeveel honger hij eigenlijk had. Dus smeerde hij snel een beetje boter op een sneetje brood en roosterde dat. Met het nog warme stuk toast liep hij terug naar boven.
Toen hij zijn slaapkamerdeur dicht deed, zag hij Tom rechtop zitten. Met zijn handen veegde hij wat zweet van zijn gezicht. Bill beet zijn tanden in het toast en ging naast zijn broer zitten.
'Hoe gaat het ermee?' gniffelde hij. Tom gromde zachtjes, zei dat hij Bill haatte omdat hij hem aangestoken had, en Bill antwoordde daarop 'hou ook van jou, hoor'.
Bill peuzelde zijn ontbijt op, en het deed hem zichtbaar goed. Zijn maag gromde nog zachtjes, maar hij voelde niet alles weer naar boven komen. Dat was positief.
De afgelopen uren had hij eigenlijk maar aan één ding kunnen denken. En nu was hij zeker. O-zo zeker. Zekerder kon hij nooit worden. Hij was verliefd.
En niet zo'n beetje ook. Hij had al een paar toekomstbeelden bedacht, en ze eindigden allemaal even mooi. Nalani Kaulitz, dat klonk toch vreselijk mooi?
'Tom?' Bill aarzelde. Moest hij het wel zeggen? Het was niet het perfecte moment, nu ze ziek waren. Maar Tom had ook net een vriendin, en het was per slot van rekening wel zijn tweelingbroer. Hij besloot het maar gewoon te zeggen.
'Ik ben verliefd.'
Tom voelde zijn maag omkeren. Hij slikte de krop in zijn keel door, en vroeg met schorre stem 'Op wie?'.
Bill zuchtte, haalde een hand door zijn natte haar en kamde het zo wat naar achter. 'Ken je Nalani Küchler? Ze zit bij ons met tekenen.' Tom knikte, niet tot meer in staat. Plots voelde hij iets zuur in zijn keel en sprong overeind, met hoofd eerst de kamer uit. In de badkamer gooide hij zich op zijn knieën en gaf over, terwijl tranen uit zijn ogen sijpelden.
Hij had het niet zien aankomen, maar hij had het moeten verwachten. Bill was dan wel kieskeurig, en nogal moeilijk op dat gebied, dat betekende niet dat hij niet verliefd werd. En nu had hij het zich onmogelijk moeilijk gemaakt.
Hij had een vriendin, zijn allerbeste vriendin, terwijl hij eigenlijk verliefd was op zijn tweelingbroer, die nu ook verliefd bleek te zijn.
Dit is echt de slechtste soap ooit, dacht Tom en duwde zich overeind. Hij spoelde door en bekeek zichzelf in de spiegel. En wat zou Bill ooit in hem zien? Hij was lelijk.
Oké, zelfmedelijden past niet bij mij, sprak hij zichzelf in zijn hoofd toe. Lélijk was hij niet. Lichtgebruinde huid, lange dreadlocks, een piercing, bruine ogen. Daar was toch niets mis mee?
Waarom viel Bill dan niet voor hem?
Oh, ja, tweelingsbroers.
Hij wreef in zijn ogen en geeuwde. Hij kon nog wel wat slaap gebruiken. En misschien was het allemaal wel een stomme droom, en lag Bill in zijn armen als hij wakker werd.
Hij wilde niet glimlachen, maar die gedachte maakte het hem wel heel moeilijk. Met een zo neutraal mogelijk gezicht stapte hij echter de kamer weer in.
'Gaat het, Tom?' vroeg Bill toen hij binnenkwam. Hij knikte een beetje suffig en kroop weer onder de dekens. Hij had het koud, vreselijk ontzettend koud. Zijn tanden klapperden op elkaar.
Hij voelde hoe Bill achter hem kwam liggen, zijn armen om hem en de dekens heen sloeg en gecontroleerd ademhaalde. De adem streek in Toms gezicht. Hij kneep zijn ogen toe en wenste dat hij snel in slaap zou vallen.

Bill liep naast Tom, hand in hand. Er klonk een zacht melodietje door de ruimte, waaraan geen begin of einde leek. Maar zo lang ze bij elkaar waren, maakte het toch niet uit.
Er klonk gelach, zacht en vrouwelijk. Bill verbrak de verbinding, rende verder en zocht naar de oorsprong van het geluid.
Nalani verscheen. Achter het meisje verscheen een bundel licht, Tom merkte dat ze in een tunnel stonden, en achter Nalani was het einde van die tunnel.
Bill liep naar haar toe, sloot haar in zijn armen en kuste haar passioneel op de mond. Onder Tom zakte de vloer weg, hij probeerde zich vast te houden aan iets maar er was niets. En dus viel hij, diep het zwarte gat in. Er kwam geen bodem. Misschien wí¡s er geen bodem.
Aan de oppervlakte zag hij Bill, die grijzend een schop pakte en het gat begon dicht te scheppen met zwart zand.

'Bill!' Tom schrok wakker, keek angstig om zich heen.
'Ik ben hier, rustig maar.' zei Bill, kwam de kamer binnen met een kommetje thee. 'Dit is voor jou. Dan gaat het misschien wat beter.' Tom drukte zich meteen tegen Bill aan toen die naast hem kwam zitten, en nam de thee over.
Het was een van Toms akeligste nachtmerries ooit.

Reacties: