FanFic.nl

Dubbel

1

Jill:
ik staar een beetje uit het raam en kijk naar niets in het bijzonder. Onze schoolbus zal er pas over twintig minuten zijn en dus vertrekken Tim en ik pas over tien minuutjes richting de bushalte. In de weerspiegeling van de ruit zie ik Tim met haar IPod op mee drummen met de muziek die ze aan heeft. Naar vermoeden iets als Metallica. Tim is mijn tweelingzusje. Als je haar naam zo hoort zou je niet eens verwachten dat ze een meisje is. Het blijft grappig als mensen haar nog een tweede keer vragen of ze echt wel een meisje is. Mijn ouders hebben haar Tim genoemd omdat ze eerst dachten dat een eeneiige tweeling betekende dat het altijd één jongen is en één meisje. Dit hebben ze waarschijnlijk verwisseld met het idee van de twee-eiige tweeling. Dit is de reden dat zij eigenlijk een jongensnaam heeft. Maar dit is niet de enige reden dat mensen haar voor jongen aanzien. Tim en ik zijn een beetje apart qua het uiten van onszelf. Dit begon al op vroege leeftijd mede doordat onze ouders toch nooit de tijd hadden om ons te bekritiseren over ons uiterlijk en gedrag. Ze zijn altijd druk met zakenreizen en weinig tot niet thuis. Vandaar dat onze voogd Martin Koopen bij ons inwoont. Hij is al heel lang goed bevriend met onze ouders en heeft ons voor een groot deel opgevoed. Aangezien hij neuroloog is in het plaatselijk ziekenhuis in Magdenburg heeft hij een nogal filosoferende kijk op het leven. Alles wordt van duizenden kanten bekeken vandaar dat hij ons erg vrij laat in onze keuzes. Dit gaf ons alleen maar meer mogelijkheden voor het ontwikkelen van onszelf.

Tim heeft al vanaf het moment dat zij kon lezen iets gehad met de hiphop stijl. ‘Het zag er zo zorgeloos uit.’ Had zij gezegd op haar vijfjarige leeftijd. Pas op haar zevende ging zij zich meer in deze categorie kleden. Strakke shirtjes met een groot vest eroverheen samen met een wijd zittende spijkerbroek en sneakers. Tot op de dag van vandaag heb ik haar nog alleen maar gezien met de donkerblauwe spijkerbroeken van het merk Diesel en ik denk dat dat onveranderlijk blijft. Ze heeft haar donkerblonde haar in dreadlocks zitten met hier en daar een zwarte dreadlock ertussen. Vrijwel altijd in een lage staart met als het kan haar capuchon van haar vest eroverheen. Met een record van maarliefst negen gaatjes in elk oor wint ze het van de meeste mensen op school qua piercings. Tatoeages daar is ze als de dood voor. Ze heeft het niet op naalden roept ze dan altijd.
Mijn zusje, sorry, zus, is helemaal gek van muziek. Haar lijst met artiesten is redelijk klein maar wat ze luistert, luistert ze met echte passie. Van bijna alle nummers die ze beluisterd kent ze de gitaarpartijen. Ze is ook gek van gitaarspelen namelijk. Die twee hobby’s vullen zich perfect aan. In haar vrije tijd gaat ze meestal skaten op het pleintje vlak bij het park. Iets waar onze voogd, Martin, niet heel erg blij mee is. ‘dat kind bezorgt mij meer werk aan verzorging dan in het ziekenhuis!’ zegt hij vaak als Tim weer eens terug komt met een gekneusde pols op een paar schaafwonden. We kijken er inmiddels al niet meer van op.

Ik snuif even en kijk dan weer uit het raam. Het is nog maart en in onze achtertuin zie je dan nog maar amper een bloemetje groeien. Afgelopen winter was erg streng geweest en heeft lang aangehouden. Pas begin februari hield het sneeuwen op en kwam de dooi eindelijk. Het leek wel eeuwen te duren. De winter laat de tijd stilzetten en je besef van tijd vergeten. De sleur neemt je mee en je kunt niets anders dan maar mee gaan en hopen dat de lente snel nadert. Je voelt het aan de omgeving. Zodra de winter echt geëindigd is begint de zon plots anders te stralen en lijken mensen een tikkeltje vrolijker. Een klein tikkeltje maar. Toch is het opmerkelijk.

Tim:
vanuit mijn ooghoek zie ik mijn zusje uit het raam staren. Dromer dat ze ook is. Ik trommel vrolijk mee met een nummer van Metallica terwijl ik luister naar de gitaar riff. Met deze heb ik nog enigszins moeite. Die hamer-on wil nog niet helemaal naar mijn zin lukken. Jill snift even en kijkt dan opnieuw uit het raam. Aan haar blik te zien is ze ver weg met haar gedachtes zoals gewoonlijk.

Jill en ik lijken redelijk op elkaar en eigenlijk ook weer niet. Qua uiterlijk al helemaal niet! Iets wat we allebei graag zo houden. Ik ben meer van de hiphop en metal en Jill meer van het gothic en rock. We zijn weliswaar tweeling ik blijf de oudste van ons twee. Welgeteld vijf hele minuten. En dat doet er zeker toe! Beide hebben we bijna dezelfde tint huid. Dit mede doordat het net winter geweest is en we weinig buiten zijn geweest. We hebben beide een lange rechte neus en onze lippen zijn niet heel erg vol. We hebben lichte wenkbrauwen en onze ogen maken het enige verschil. Beide hebben we van nature één donkerbruin oog en een oog met blauwe, groene en bruine vlekken. Bij mij het linkeroog, bij Jill het rechteroog. We hebben wel eens opgezocht hoe dit mogelijk kon zijn. We werden niet veel wijzer dan ‘een foutje in ons DNA’. We hebben er vrede mee.

Ik wriemel even aan een van de ringetjes in mijn rechteroor. Achttien heb ik er in totaal. In elk oor negen. Drie aan de onderkant, drie in de oorschelp en een aan dat maffe dingetje vlak bij het gehoorgat. Whatever, ik heb nooit echt opgelet bij bio. Het menselijk oor, wie komt erop om dat eens grondig te gaan bestuderen en vervolgens aan een stel middelbare schoolgaande kinderen uit te gaan leggen! Mijn definitie van zulke mensen is in twee woorden te omschrijven. Martin Koopen. Onze voogd die zulke dingen het normaalste van de wereld vindt. Na zestien jaar blijf ik hem nog knettergek vinden. Teveel woorden die totaal nergens op slaan. Toch blijft hij een toffe gast die keer op keer mijn kneuzingen en wonden wilt behandelen.

Ik kijk opnieuw naar Jill. Ze speelt wat met haar zwartgeverfde haar. Ze wilde al op vroege leeftijd haar haren een andere kleur geven. Waarom weet ik ook niet precies. Waarschijnlijk om onderscheid te maken tussen ons. Wel, dat is haar goed gelukt. Ze heeft stijl haar tot op haar schouders. Tussen de zwarte haarplukken bevinden zich witte plukjes. En met wit bedoel ik echt wit. Niet dat platina blond nepgeval, maar gewoon spierwit. Het steekt er fel tegen af maar geeft het wel dat kleine beetje meer. Tegenwoordig heeft ze haar haren met veel laagjes laten knippen en op de een of andere onverklaarbare wijze valt het altijd perfect naar beneden alsof het gestijld is. In tegenstelling tot mijn haar wat altijd alle kanten op stond en vreselijk pluisde. Vandaar dat ik voor dreadlocks gekozen heb. Weinig onderhoud en het zit altijd goed. Helaas heeft mijn lieve zusje uit wraak een paar van mijn mooie dreads zwart gekalkt tijdens een van mijn dutjes. Ik kan nu niets anders dan wachten tot het er uit gegroeid is. Maar aan de andere kant is het niet zo heel erg.
Jill heeft altijd al een voorkeur gehad voor zwart. Zwarte kleding, zwarte schoenen, zolang het maar zwart is. Ze is ook gek op dingen die er stoer uitzien of iets met kant eraan hebben. Ze draagt vaak opvallende kleding die ze meestal zelf opleukt. Strakke broeken, wijde broeken, rokken, rokjes, jurken, het maakt haar niet veel uit. Zolang het maar in haar smaak valt. Dat geldt ook voor topjes en shirtjes. Haar complete kledingkast bestaat ongeveer voor 80% uit basis shirts die ze zelf helemaal vermaakt heeft. Verder draagt ze echt een vrachtkist vol aan accessoires. Ik heb nooit begrepen wat een mens met zoveel spullen moet maar bij haar ben ik het gewoon gewend. Als ik dan ook echt geen geschikte oorbel in mijn eigen minuscule verzameling vind, jat ik er vaak een stel bij haar. Helaas heeft ze dat echter altijd door. Ik blijf me erover verbazen hoe ze precies weet welke oorbellen ze heeft. Qua schoenen is het met mijn zus snel gedaan. Ik met mijn voorliefde voor sneakers heb er een paar of drie die ik geregeld afwissel. Mijn lieve zusje echter heeft zich beperkt tot één stel zwarte laarzen met veterwerk. Ze heeft vast nog wel ergens een stel hakken of iets in die trant, maar dat is alleen omdat mijn moeder haar altijd op hakken wilt zien lopen en continu een stel nieuwe hakken voor haar aanschaft. Dan mag ik blij zijn dat ze mij af en toe nog voor jongen aanziet. Anders had ik nu ook met hakken aan door het huis heen moeten zien te lopen zonder zeker tig keer op mijn plaat te gaan!

Een volgend nummer klinkt door mijn IPod en ik kijk luid gapend op mijn brede horloge rond mijn pols. Stik, we hadden al vertrokken moeten zijn. Langzaam sta ik op om snel mijn jack te pakken die over de bank in de woonkamer ligt. “Jill, we moeten even opschieten. De bus is er al over vijf minuten.”� Roep ik naar mijn twin die verschrikt overeind springt en haar rode Arafat sjaal rond haar nek bind en haar leren jas aandoet. Ik gris onze rugtassen van de grond en werp de hare toe. Jill loopt het huis uit terwijl ze haar rits sluit en ik doe de voordeur op slot. We wandelen snel naar de bushalte en ik haal mijn IPod uit mijn oren. In de bus kun je onmogelijk je spullen heel laten. En daarbij zijn twee oren van groot belang!

Om precies tien over zes komt onze bus bij de bushalte en stappen wij in. De buschauffeur kijkt niet op of om en sluit de deuren vrijwel gelijk achter ons. We lopen door de bus heen waar al veel mensen zitten en staan. Het vechten is begonnen en we hebben ons officieel op het oorlogsterrein begeven. Het zijn vooral een paar 5e en 6e klassers die het leuk vinden om te vechten in de bus. Ze pakken gewoon degene waarvan hun koppen ze niet aanstaat. Wij zijn ook al enige keren slachtoffer geweest. Tegenwoordig laten ze ons iets meer met rust. Waarschijnlijk doordat ik van een van die gasten ‘per ongeluk’ zijn neus gebroken had. Wat?! Kan ik er wat aan doen dat zijn gezicht precies op de hoogte kwam van mijn elleboog? Had die gast maar niet aan Jill moeten komen. Wie aan haar komt, komt aan mij!
Na een paar ruziënde bruggers te hebben ontweken en een paar lelijke opmerkingen te hebben genegeerd ploffen we ergens neer. Een hel van precies twaalf minuten. Zo lang duurt het voor onze bus vanuit Loitsche naar Wolmirstedt rijdt. Helaas is de bus de enige optie om bij school te komen. Of we moeten zin hebben in een veertig minuten durende fietstocht met rond dit seizoen 70% kans om nat op school aan te komen door de regen. Nee bedankt, dan liever een paar minuten bij deze meute.

Als onze bus halt houdt stromen de mensen langzaam uit de bus. Wij stappen als een van de laatste uit en ik trek de kraag van mijn jack ietsje hoger op tegen de nog koude wind. Kurfürst - Joachim - Friedrich Gymnasium staat er op de borden vlak voor de ingang van onze school. Kortweg gezegd; het KJF college. Op deze pokke school zitten Jill en ik nu welgeteld vier hele schooljaren. We hebben nu nog enkele maanden school en dan zijn we klaar met het vierde jaar. Ik kan nu al niet wachten op de zomervakantie.

“goedemorgen mensen!”� roept onze lerares Duits. Jill en ik zijn zoals gewoonlijk weer een beetje te laat in de les en we beginnen dan ook nu pas met het uitpakken van onze boeken en andere spullen. Ik heb altijd al een hekel gehad aan Duits. Wat maakt het nou uit of er een extra d’tje of dubbel t achter een woord moet?! Zolang het maar leesbaar is, is alles toch oké?
“we beginnen vandaag met naamvallen.”� Zegt onze lerares terwijl ze de bladzijde nummers op het bord kalkt. Doet ze het er om?! Leraren vinden het gewoon leuk om ons te treiteren. Dat is een feit!

na een eeuwig durende lesdag lopen Jill en ik naar huis toe. Ik spuug op mijn hand en wrijf mijn eigen spuug over de kras op mijn handpalm. Die brugger mag geluk hebben dat hij mijn oog niet uitgestoken had! Dan had hij namelijk geen vingertjes meer gehad verzeker ik je. Als we bij de voordeur staan maakt Jill die open en eenmaal binnen gooien we onze jassen over de kapstok en schoppen we onze schoenen uit. Ik slenter naar de keuken toe en vis twee blikjes sprite uit de koelkast. Snel nog een zak snoep uit de lade en vervolgens ren ik met twee treden tegelijk naar boven. Nog één trap en ik kom in onze kamer. We hebben de zolder voor ons alleen en in het midden van de zolder staat tegen de muur een opgeklapte schuifwand die we alleen gebruiken als we echt privacy willen. Dat ding is alleen een beetje nutteloos want hij verspert precies het trapgat. En geloof me, ’s nachts slaapdronken door het trapgat zien te komen als deze nog eens de helft kleiner is geworden is niet makkelijk. Vandaar dat de schuifwand altijd dicht zit.
Ik laat me neerploffen op het wollige tapijt midden in de kamer en gooi mijn blikje naar Jill toe die zich op haar bureau stoel plant en het lipje van het blikje open trekt. Ik graai de afstandsbediening van mijn cd speler die ergens verstopt lag in het tapijt en druk op het Play knopje. Slipknot. Heerlijk. Jill gromt wat maar draait zich dan om. Deze muziek kan ze wel waarderen, maar dan moet ze daarvoor wel in de stemming zijn. Vandaag dus niet echt zo te merken. Ze heeft zich omgedraaid naar haar bureau en pakt een stukje stof wat duidelijk een jurkje moet worden. Mijn ogen glijden naar de kast achter het bureau. Vanaf het trapgat gezien staat in de rechter hoek Jill’s bed. Voor het voeteneinde staat een enorm bureau in een U vorm. Haar bureau staat altijd compleet volgestouwd met allerlei knutselspullen. De naaimachine rechts, de lades naaigaren daarnaast, bakken vol linten en stof onder het bureau en schoolboeken op de plank boven de naaimachine. Gelijk aan de rechterhand van het trapgat staan een paar enorme kasten. In het midden is een deur voor de kledingkast van Jill. In dekast voor haar kledingkast staat haar verzameling. Mijn zusje maakt namelijk poppen. Ze is gek op kleien en maakt haar poppenhoofdjes dan ook zelf. Dit doet ze door met klei de hoofdjes te creëren, daarmee een malletje te maken om die vervolgens te gebruiken voor de Resinhars waarmee ze werkt. Voor de rest van de lichaamsdelen heeft ze standaard malletjes behalve voor de handen, voeten en hoofdjes daarvoor maakt ze zelf de malletjes al gebruikt ze sommige wel vaker. De gekleide poppenkopjes bewaart ze ook. Die liggen ergens in een bak helemaal boven in de kast ergens geloof ik. In de ene kast zitten onderin duizenden attributen die ze nodig heeft voor het maken van deze hoofdjes van klei. Malletjes, klei, oogjes, spateltjes noem maar op. Ik noem haar wel eens voor de grap griezeldokter vanwege al die rare spullen. Toch heb ik respect voor haar hobby. De poppen zijn namelijk altijd geweldig. Sommige verkoopt ze online, andere bewaart ze. De mooiste heeft ze op een plankje boven haar bed staan. Dat zijn er tot nu toe pas drie.

Verder staat in haar gedeelte van haar kamer naast haar bed een klein nachtkastje met daarnaast een kleine tien Watt versterker. Naast de versterker staat haar basgitaar trots in zijn standaard. Een richwood. Gekregen voor haar dertiende verjaardag. Jill en ik zijn beide nogal gek op muziek. Bij mij begon het al vroeg met de gitaar van onze voogd van de muur afslopen en vervolgens zelf wat aanklooien. Eenmaal zeven jaar werd ik op les gezet bij een student die vaak speelde in die Gröninger bad in Magdeburg. Jawel, als zevenjarig meisje ging ik al alleen met de bus. Ik heb bij die student, van wie ik de naam niet eens meer weet, ongeveer vier jaar op les gezeten. Uiteindelijk ben ik gestopt toen ik toch niets meer van dat flaphoofd leerde. Hierna ben ik voornamelijk zelf aan de slag gegaan met dingen uitvogelen. Jill kon natuurlijk niet achterblijven en heeft zich ook gewaagd aan het gitaarspelen. Helaas heeft ze voor gitaar nooit echt aanleg gehad. De akkoorden waren te lastig terwijl ze vrij goed was in het tokkelen. Vandaar dat ze overgeswitcht heeft naar het bas bespelen. Ik blijf erbij dat dit lastiger is omdat je echt alle noten moet leren. Maar Jill vermaakt zich er prima mee dus laat ik het maar. Daarbij is het juist wel leuk dat zij bas bespeelt want nu kunnen we vaak samen spelen.
Mijn kamergedeelte is een stuk slordiger dan dat van Jill. Ach, ik vind het beter. Een beetje troep zorgt voor sfeer. Ik heb mijn bed gelijk links van het trapgat zitten. Hiernaast een lage kast met een tv erop en mijn cd speler met daarnaast een enorme stapel cd’s. in de linkerhoek staan mijn versterkers en gitaarspullen. Twee elektrische gitaren en twee akoestische waarvan eentje afkomstig van Martin.

Voor de lage kast staat nog een afgedankte bank met zeker honderd lapjes stof erop genaaid om te voorkomen dat dat ding uit elkaar dondert. Ik weiger die bank weg te doen, hij zit goed en heeft een goed uiterlijk naar mijn mening. Voor mijn bank ligt nog een dik tapijt en naast mijn gitaren in de hoek van mijn gedeelte staat nog een bureau met kast waar alle andere zooi ligt zoals schoolboeken etc. naast de tv kast is er nog een deur voor mijn kledingkast waar tevens mijn skateboards liggen. Verder ligt er her en der nog wat troep in mijn kamergedeelte. Precies goed.

“meiden, komen jullie eten?!”� wordt er van beneden geroepen. Martin is dus al thuis. Ik heb het niet eens opgemerkt. Ik zet de cd speler uit en slof naar Jill toe. “kom je?”� vraag ik. Jill houdt het poppenjurkje voor zich uit. “ik denk dat er nog een kantrand onder moet.”� Zegt ze tegen niemand in het bijzonder. Het rode fluwelen jurkje heeft eindelijk mouwtjes gekregen en wat glittertjes langs het boordje. “schattig.”� Zeg ik. Jill legt het jurkje neer en staat dan op. “kom, eten. Ik durf te wedden dat het weer pizza is.”� Ik grinnik. Pizza, niets mis mee toch? Martin komt soms iets later thuis van zijn werk en vrijwel altijd besteld hij dan iets als pizza. Ik heb er geen problemen mee. Maar Jill wel. Die zegt dat je niet kan leven van drie keer in de week pizza. Wat een onzin, ik leef toch nog?!

“goede avond meisjes. Leuke schooldag gehad?”� hoe kan hij het nog vragen. School en leuk gaan niet samen. Dat is een feit! “ja ging wel. Tim flipte alleen tijdens Duits.”� Zegt Jill waarna ze haar pizzadoos pakt en naar de bank in de woonkamer loopt. Ik gris ook mijn pizzadoos mee samen met twee messen waarvan ik er een aan mijn twin geef. “hoezo dat nu weer?”� vraagt Martin verbaasd. Ik geef hem één blik en hij weet genoeg. Grinnikend gaat hij zitten. “kop op Tim, je zult er je hele leven profeit van hebben dat je netjes brieven kunt schrijven zonder spelfouten.”� Ik snuif even. Ja vast, iemand beoordelen omdat er een d teveel staat. Dat is onzin.
We eten rustig onze pizza op terwijl we wat doelloos naar de tv staren. Martin kijkt ons telkens grijnzend aan en ik begin me er behoorlijk aan te irriteren. “wat is er?”� roep ik na een tijdje gefrustreerd. Martin begint te lachen. “het blijft grappig jullie zo te zien. Jullie hebben zeker niet door dat jullie vrijwel gelijk een hap nemen elke keer?”� Jill en ik kijken elkaar aan. “geen flauw idee.”� Zeggen we beide in koor. Martin schudt lachend zijn hoofd en gaat verder met zijn pizza. Hij geniet er gewoon van als we iets exact hetzelfde doen. Behalve dan als we beide gelijk tegen hem in gaan om iets onbenulligs. Dan word het hinderlijk en dan zijn Jill en ik weer blij.

Na het eten vluchten Jill en ik weer naar boven. We doen nog wat huiswerk en vervolgens doen we beide waar we zin in hebben. Jill gaat weer aan haar poppenjurk werken en ik ga ondersteboven op de bank hangen met een tijdschrift. “film kijken?”� vraagt Jill na een uurtje en ik knik. “ik kies de film!”� roept ze vrolijk uit en ik zucht. Als het weer zo’n vreselijke chicklitt is ga ik over mijn nek. Ik slof de twee trappen af en ontvoer een fles sprite en een zak chips mee naar boven. Eenmaal weer op mijn bank neergeploft start Jill de film en zucht ik opgelucht als het geen chicklitt is. Deze film gaat over een of ander magisch rijk wat onderdrukt word en waarbij een of ander boeren knaapje uitgroeit tot een held die het koninkrijk red. Erg cliché maar altijd beter dan zo’n zwijmelfilm.
Rond een uur of elf ruimen we de zooi van het film kijken op en lopen we beide naar de badkamer. Onder het tandenpoetsen proberen we een gesprek te voeren wat eindigt in tandpasta op de spiegel en een enorme lachbui. Jill en ik hoeven niet altijd veel te praten, alleen al een blik zegt genoeg. Op onze kamers kleden we ons snel om en gaan we in bed liggen. Jill pakt haar schrijfblok en begint weer van alles neer te krabbelen. Dat houdt dus in dat ik nog een uurtje met licht aan moet slapen.

Reacties: