FanFic.nl

Impossible

7.3

Plots keek Edward op, naar Carlisle.
"Ze rijden de snelweg af." Ze? Carlisle knikte.
"Ik ga Jasper zoeken, hij moet helpen," prevelde hij.
"Wat doet Jasper?" vroeg ik toen de dokter weg was, "Hij gaat toch niet met Paul vechten?!"
"Nee, maak je geen zorgen. Jasper heeft gewoon... een erg rustgevende invloed." Ik knikte, luisterde gespannen of ik een auto hoorde naderen.
"Kunnen jullie horen tot aan de snelweg?" Mijn stem klonk oprecht verbaasd. Ik kon het me gewoon niet voorstellen. Edward glimlachte, aaide nog steeds over mijn hoofd.
"Ja. Het is wel handig." Hij wilde nog iets zeggen, maar ik hoorde een wagen met gierende banden tot stilstand komen. Ik schrok op, maar Edward duwde me terug op het bed.
"Rustig, Carlisle, Jasper en Esmé zijn buiten. Paul en Jacob willen alleen jou zien." Was Jake erbij? God, ja, dat had ik kunnen weten. Stomme oversized babysitters... Edward grinnikte weer.
"Wat is er eigenlijk heel de tijd zo grappig?" vroeg ik lichtjes geënerveerd.
"Dat vertel ik je nog wel." Ja, niet dus.
Ik hoorde gedempt gepraat beneden, twee stel voeten die de trap oprenden. De deur zwaaide open, Paul en Jacob stonden in de opening. Toen die laatste zag dat Edwards hand op mijn hoofd lag, begon hij te koken van woede.
"Blijf met je poten van haar af!" siste hij. Edward deed meteen wat hij zei, en deinsde achteruit.
"Hoe haal je het in je hoofd haar aan te raken!" riep Paul. Zijn stem bulderde als een stoomwals door mijn hoofd en verpletterde het laatste restje moed dat ik nog had. Mijn kop stond op barsten, ik wilde Edward smeken om verkoeling.
"Niet zo luid, ze heeft een hersenschudding." Carlisle stond ook in de kamer, achter hem een jongen die dezelfde prachtige ogen als Edward had. Zijn krullen dansten om zijn hoofd en zijn ogen haakten zich vast aan mij. Ik zag hoe ze langzaam zwart kleurden, en opeens voelde ik me angstiger voor hem dan voor mijn broer.
"Wat is er gebeurt?" Vroeg Jacob daarna, iets zachter en rustiger, maar nog steeds te luid voor me. Ik wou dat ik de koude hand nog had.
"Edward?" fluisterde ik, "mijn hoofd doet pijn." Edward keek aarzelend naar de twee indianen die hem in de gaten hielden, maar schudde toen vastberaden zijn hoofd en kwam naar me toe.
"Het spijt me," zei hij, "dat ik je los liet." Jacob siste tussen zijn tanden door, Paul deed geen moeite en gromde luidop.
"Wil iemand ons nu eindelijk vertellen wat er aan de hand is?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.