Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Twilight » Impossible » 7.4

Impossible

3 aug 2010 - 11:58

391

0

230



7.4

"Ze kan het beter zelf vertellen. Wij weten maar een deel." Ik keek droevig naar Carlisle. Ik wilde het niet zeggen. Ik zou alles weer voor me zien, ik zou me weer vreselijk ellendig voelen.
"Het is voorbij, Maggie. Je broer heeft het recht te weten wat er gebeurde." Ik keek in Edwards grote, gouden ogen. Ik zuchtte trillerig.
"Ik... ik had mijn ketting gehaald, en toen ging ik nog ergens wat eten. En toen waren daar die kerels, en één van hen begon me lastig te vallen. Maar de klant voor me liet me op zijn plaats staan, zodat ik niet meer bij dat groepje stond, en ik was het al vergeten toen ik naar mijn auto liep.
Maar toen hoorde ik wat in de straat verderop (ik zei er wijselijk niet bij dat het een donker steegje was) en ik ging kijken, omdat ik dacht dat er misschien iemand was die problemen had. Ik zag niemand, dus ik wilde weer terug, maar ze stonden ineens allemaal achter me, en ik kon niet meer weg, en..." Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en snikte met lange halen. Edward begon me weer te aaien en vervolgde mijn verhaal.
"Ze waren met zes, en ze heeft van één van hen de neus en zijn ribben kunnen breken voor ze haar echt te pakken hadden. Ze sloegen en intimideerden haar, ze werd met haar hoofd tegen een muur geslagen. Vandaar de hersenschudding. Toen ze op de grond viel, begonnen ze haar te schoppen. Emmett was er het eerste bij. Hij weerde hen af terwijl wij -Carlisle en ik- ons om Maggie bekommerden. We hebben haar in onze auto gezet en brachten haar naar hier. Ze heeft een hersenschudding en een paar kneuzingen, maar voor de rest niets ernstigs." Ik huilde nog steeds, schrok op toen ik een gloeiend hand op mijn wang voelde. Jacob bukte zich en probeerde me te troosten.
"Zie je wel, ik zei toch dat het niet slim was! En hoe haal je het in godsnaam in je hoofd om een steegje in te lopen! Moet ik nou werkelijk altijd op je passen?" Had ik niet voorspelt dat Paul dat ging zeggen? Ik zuchtte en probeerde me te vermannen, maar de spanning liet zich niet meer tegenhouden. Ik jankte als een klein kind, met aan de ene kant Edward, aan de andere Jake.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.