Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Wenn Haß in Liebe verändert |one-shot| » Wenn Haß in Liebe verändert
Wenn Haß in Liebe verändert |one-shot|
Wenn Haß in Liebe verändert
Ik weet wat er mis met me is. Ik voel me zo naar van binnen. Ik heb nergens zin meer in, alsof alle levenslust uit me is gezogen. Ik wil niet eten, ik wil niet gamen, ik wil niet jammen. Ik wil mijn gitaar in totaal niet meer vast houden. Ik heb het zo gehad en ik weet waarom.
Maar ik wil er niet aan denken.
De concerten werden niet afgezegd, de fotoshoots en interviews ook niet. Ik moet gewoon door, maar alles is minder. Ik kan niet meer mijn ziel geven in mijn gitaarspel, ik ben mijn schoonheid kwijt bij een fotoshoot en bij de interviews weet ik niets te zeggen.
De band lijdt er onder maar het management is er zeker van dat ik er wel weer boven op kom. Dat het wel weer beter zal gaan. Geldslurpers, uitbuiters, egocentrische eikels. Ze denken alleen maar aan zichzelf.
Met een groeiende haat kijk ik naar het plafond van de bus. Ik heb een haatvolle persoonlijkheid, ik haat mensen zo snel, om de meest onbenullige dingen. Ik haat David omdat hij constant aan de telefoon is en ik de gesprekken niet kan volgen omdat ik alleen zijn stem hoor. Ik ben te nieuwsgierig, ik kan het niet uitstaan om niet het hele gesprek te horen. Ik haat Georg omdat hij altijd overal te laat voor is en mij dus laat wachten, ik kan niet tegen wachten, daar ben ik te ongeduldig voor.
Ik haat zelfs Bill, omdat hij altijd zo blij en energiek is. Ondanks dat ik niet zeker weet of het deze dagen nog wel gemeend is. Ik kan alleen maar hopen van niet, ik word er gek van.
Degene die ik op het moment het meest haat is mezelf. Omdat ik zo onnozel bezig ben. Ik heb geen reden om boos te zijn, geen rede om verdrietig te zijn, ik heb geen rede voor deze zelfmedelijden.
Ben ik niet Tom Kaulitz? Dé Tom Kaulitz? Ik speel in een band, ben een rockster, speel muziek voor mijn geld, leef mijn droom. Hoe ondankbaar ben ik, hoe arrogant of beter gezegd veeleisend ben ik geworden, als ik daar niet meer gelukkig van word?
Ik weet dat het daar niet aan ligt. Toch probeer ik het mezelf in te praten. Ik kan beter boos zijn omdat ik een veeleisende zak ben geworden dan om de waarheid.
Tom?
Als vanzelf houd ik mijn adem in. Dan staat de waarheid zomaar aan mijn bed. Waarschijnlijk om me met alles te confronteren wat ik zo graag wil vergeten. Mijn adem laat ik weer sissend tussen mijn tanden ontsnappen. Het heeft geen zin. We zitten in een bus. Een rijdende bus. Hoe moeilijk is het om daar iemand te vinden? Ik kan me niet verstoppen hier, hoe graag ik het ook zou willen.
Hoe graag ik ook gewoon even alleen gaar wil koken in mijn sopje van medelijden.
Ik weet dat je hier zit, mag ik het gordijntje open doen?
Ik kon natuurlijk heel kinderachtig nee zeggen, maar hem kennende laat hij zich daarmee niet afschepen. Waarom doet hij dit? Hij is toch mijn tweeling? Hij als geen ander moet voelen dat ik nu alleen wil zijn. Hij moet dit nu begrijpen en me met rust laten. Wat doet hij?
Ik ga geen nee voor een antwoord nemen, Tom. Dit kan makkelijk of moeilijk gaan.
Dus we gaan dreigen, Bill? Is het zo ver gekomen met onze broederschap? Dat je niet meer weet hoe ik me voel? Wat ga je doen? Me slaan uit onmacht omdat je niet meer weet wat er in me omgaat? Wie heeft je hierheen gestuurd, Bill? David zeker. Die denkt nog al tijd dat we beste maatjes zijn. Zo als iedereen dat denkt. Niemand weet de waarheid behalve jij en ik.
Godver, met die vloek ragt mijn broertje het gordijntje in een keer aan de kant. Een vluchtte blik naar hem voordat ik mijn ogen weer naar het plafond breng. Er staat geen woede, alleen maar onbegrip in zijn ogen. Tja, wat zal ik zeggen? In tegenstelling tot ik die totaal van mijn broertje ben vervreemd ken ik hem nog als de beste. Ik heb dit nooit gewild, ik heb er altijd tegen gevochten. Bill daarin tegen heeft het allemaal laten gebeuren.
Ik haal mijn blik van het plafond af en staar naar mijn broertje zo als hij daar nu staat. Zijn magere borst is gehuld in zijn rode Icon shirt, dat hij alleen nog op luierdagen draagt, zijn zwarte haren zijn achter zijn hoofd gebonden in een los staartje. Naast zijn bleke gezicht hangt een plukje dat uit het staartje is geglipt. Het is een troosteloos geheel.
Zijn mooie mond staat sober, zijn mondhoeken naar beneden en zijn onderlip die een beetje uitsteekt. Over zijn wangen loopt een traan, verbaasd en geschrokken haast ik mijn blik naar zijn ogen.
De bruine kijkers vol water kijken mij aan met de meest trieste blik die ik ooit heb gezien, ik kan niet meer weg kijken en voel langzaam hoe mijn pantser breekt. Zijn pure ooglid verbreekt voor minder dan een seconde het contact met mijn ogen, verse tranen stromen over zijn wangen. Een gloeiende scheur breekt mijn schild en ik laat het verslagen zakken.
Bill zijn ogen verwijden als ik de brandende tranen uit mijn ogen voel vloeien. Sneller dan het licht zijn we in elkaars armen. De vervaagde warmte vloeit hernieuwd door mij heen.
Alsof we niet zonder elkaar kunnen grijpen we in elkaar kleding, drukken we elkaar dichter en zoeken we steun.
Het is de waarheid. We kunnen niet zonder elkaar. Hij wou het proberen, hij nam afscheid, maar nu is hij terug. Hij heeft spijt. Een trillerige zucht verlaat mijn lippen, een van opluchting.
To-hom? Schokt zijn stem, berouwvol. Ik knik als antwoord, mijn gezicht niet uit zijn hals halend.
Het spijt me, zo-o, snikt hij, en ik knik opnieuw. Ik voel zijn buik tegen de mijne aan schokken van zijn onregelmatige ademhaling. Voorzichtig plaats ik een troostend kusje in zijn nek. Even zijn we stil. Even is het alleen hem en ik in elkaars armen.
Zeg asjeblieft wat, Tom?
Wat moet ik zeggen? Er valt niets te zeggen. Ik vergeef het hem. Het is oké. Hij heeft nooit bij me weg gewild. De rest van de wereld wil ons niet bij elkaar, dat dreef hem van mij weg. Hij wou het proberen, voor de band, voor de fans, voor mamma.
Maar hij weet dat het niet kan nu. Hij voelde dezelfde verscheurende pijn als ik in die maanden. Wij kunnen niet zonder elkaar, we houden van elkaar. Dat is wat telt toch? Ik begrijp het dat hij het wou proberen, het maakt niet uit. Zo lang hij maar begrijpt dat het niet werkt.
Het lukt niet hè? Vraag ik zachtjes, mijn stem is rauw van het lange zwijgen.
Wat niet? Ik trek zijn staartje uit en streel door de haren van mijn broertje.
Het lukt niet om van elkaar weg te blijven. Verhelder ik.
Nee, Bill haalt zijn neus uit mijn hals en pakt mijn zijn slanke vingers mijn gezicht vast, zijn ogen in de mijne borend. Nee, Tom. Het doet pijn. Ik moet bij jou zijn, ik wil bij jou zijn.
Ik knik en vertrouw hem op zijn woorden. Het maakt niet uit wat de rest van de wereld denkt? Vraag ik en mijn broertje schudt zijn hoofd. Met zijn ogen gesloten en terwijl de laatste tranen zijn ooghoeken verlaten.
Nee, laat ze denken wat ze willen. Laat ze het maar niet begrijpen. Als ze ons laten vallen Ik heb niemand anders zo hard nodig als jij.
Schokkend haal ik adem, Bill zijn woorden verwarmen mijn hele lichaam, elk uiterst puntje. Elk donker hoekje wordt in vuur en vlam gezet. Hij heeft me nodig als geen ander. Die woorden nemen alle haat in mijn lichaam weg en vullen het opnieuw op met liefde.
Het niet weten wat de persoon aan de andere kant van Davids telefoon zegt maakt niet uit, de vloek die Georg draagt waardoor hij altijd te laat komt is vast op te heven.
Bill zijn energie en vrolijkheid zal ik weer kunnen delen. Hij zal écht vrolijk zijn, door mij en voor mij. Iets waardoor ik zo veel energie krijg dat ik samen met mijn broertje de rest van de band weer kan pesten. Wij twee voor altijd, wij twee voor de liefde.
Ich liebe dich, Vertrouw ik hem toe. Zijn ogen worden groot van liefde en hij brengt zijn gezicht naar het mijne. Mijn lippen branden van verlangen als ik zijn zoete adem er tegen voel blazen. Lang wacht hij niet, we hebben al te lang gewacht. Vol passie en in gehouden verlangen worden onze lippen tegen elkaar gedrukt. Liefde vol bewegen die lippen die ik al zo lang heb moeten missen tegen de mijne. Eindelijk opnieuw herenigt.
Als hij zijn lippen van de mijne afbrengt duwt hij zijn voorhoofd tegen te mijne aan. Als ik mijn ogen open zie ik dat de zijne nog gesloten zijn. Opnieuw voel ik zijn adem tegen mijn lippen en ik proef zijn zoete smaak. Dit wil ik nooit meer missen, nooit meer.
Ich liebe dich auch, fluistert hij dan terug en ik weet dat ik het nooit meer hoef te missen.
Reacties:
Maar ik wil er niet aan denken.Ik vind het leuk dat dat op de volgende regel staat met een witregel ertussen. Dat geeft het een extra dimensie? Dat benadrukt het "x, maar y" nog meer, zeg maar, die kleine pauze daartussen.
Dan staat de waarheid zomaar aan mijn bed.O, wat zeg je dat mooi!
In tegenstelling tot ik die totaal van mijn broertje ben vervreemd ken ik hem nog als de beste. Ik heb dit nooit gewild, ik heb er altijd tegen gevochten. Bill daarin tegen heeft het allemaal laten gebeuren.
Die tegenstelling maak je zo mooi! En daarna dat over "hij heeft het allemaal laten gebeuren", dat straalt zo'n onmacht over de situatie uit!
Een gloeiende scheur breekt mijn schild en ik laat het verslagen zakken.Man, ik aanbid jouw manier van dingen verwoorden!
Euh, en ik dacht dat je aan het begin iets zei van "commentaar is welkom", dus ik ga ook even de dingen zeggen die me opvielen toen ik het las:
- ergens in het begin zeg je "zich zelf", waar dat volgens mij "zichzelf" moet zijn. Ja, miniem detail.
Wie heeft je hierheen toe gestuurd, Bill?Deze bevat, geloof ik, twee keer hetzelfde, namelijk: "hierheen" en "hier naartoe/naar me toe"
Over zijn wangen loopt een traan, verbaast en geschrokken haast ik mijn blik naar zijn ogen.Hier moet het 'verbaasd' zijn. ^^"
Dit is écht mooi. <3
Echt heel erg mooi!!! <3
Ik ben niet goed in 'tips' geven zeg maar dus sorry :x
Maar het is echt prachtig om te lezen.
xXx Desiree