FanFic.nl

Boy Toy

5.

Ik bleef nog een lange tijd liggen waar hij me had achtergelaten. Opgerold, armen om mijn knieën geslagen, zijn smaak in mijn mond, zachtjes huilend en huiverend. Ergens geloofde ik nog steeds niet dat het allemaal echt was gebeurd. Ik had altijd gedacht dat Tom, diep vanbinnen, toch een zekere mate van respect voor me voelde. Nu wist ik beter, en hij had het niet duidelijker kunnen uitdrukken in woorden.
Ten langen leste raapte ik mezelf bij elkaar, sloop door het stille huis naar mijn kamer, en liep rechtstreeks naar mijn badkamer. Onder het hete water schrobde ik mijn huid rood en poetste ik mijn tanden tot mijn tandvlees bloedde. Het maakte niets uit. Ik voelde nog steeds zijn handen, proefde nog steeds zijn sperma in mijn keel.
Gevoelloos, en plots dodelijk vermoeid, kroop ik in bed. Ik had zelfs de kracht niet om me opnieuw aan te kleden. De donkere zijden lakens streelden mijn huid en ik bleef nog lange tijd rillend in het donker voor me uit staren. Pas diep in de nacht wist ik de slaap te vatten, een slaap waarin ik van de ene nachtmerrie in de andere rolde.
Toen ik eindelijk wakker schrok, kleefde mijn beddengoed aan mijn bezwete huid. De zon stond alweer laag aan de hemel, en gedesoriënteerd wierp ik een blik op mijn wekker. Ik had bijna zestien uur geslapen. Ergens in mijn achterhoofd besefte ik dat ik een zware test van chemie had gemist, een test waar ik al een week voor had gestudeerd, en die gedachte verdween even snel als ze gekomen was. Grappig hoe een mens zijn prioriteiten kan verleggen in één dag.
De rest van de namiddag en avond liep ik doelloze rondjes. Tom was weg, naar één of ander liefdadigheidsbal, maar toch keek ik om de zoveel tijd over mijn schouder, alsof ik verwachtte dat hij plots achter me zou staan. Ik probeerde wat te eten, maar ondanks mijn rammelende maag maakte het idee alleen al me misselijk. Ik opende mijn algebraboek, en na een halfuur aan een stuk dezelfde pagina lezen sloeg ik het weer dicht. Ik bladerde door een strip tot ik besefte dat er geen woord bleef hangen. Uiteindelijk gaf ik het op en ging weer naar bed.
Ik sliep slecht die nacht, schrok wakker van elk geluid. Uiteindelijk, om kwart na twee, was er het geluid van banden over de oprijlaan en het geknars van de garagepoort.
Klaarwakker lag ik in bed, starend naar de streep onder de deur toen hij het licht in de gang aanknipte en luisterend naar zijn gedempte voetstappen over het eeuwenoude tapijt, hoorde hoe hij vertraagde en uiteindelijk voor mijn deur stopte. Ik voelde mijn spieren verkrampen toen de deurklink omlaag ging.
Hij vroeg niet of ik wakker was en of hij binnen mocht komen. Stilzwijgend volgde ik hem doorheen de kamer. Hij droeg nog steeds zijn nette broek en schoenen, maar de vest had hij uitgetrokken en de mouwen van zijn hemd waren opgerold.
‘Tom.’ Ik ging rechtop zitten en sloeg mijn armen om mijn knieën. Tot mijn verbazing klonk mijn stem volkomen normaal, alsof mijn voogd elke nacht mijn kamer in kwam sluipen. Eerlijk gezegd kon ik me niet herinneren of Tom mijn kamer ooit al aan de binnenkant had gezien.
Hij ging zitten op de rand van het bed, en even dacht ik dat hij was gekomen om zijn excuses aan te bieden, om te smeken om mijn vergiffenis. Even zag ik een beeld voor me van Tom met een betraand gezicht, op zijn knieën met gevouwen handen. Tot...
‘Je bent van mij, Ayumu.’
Waarom had ik ook maar een seconde geloofd dat hij zich schuldig voelde? Ik beet op mijn lip.
‘Je bent mijn voogd, Tom. Niet mijn eigenaar.’ Hij leunde naar me toe, plantte een hand aan elke kant van mijn lichaam in de matras.
‘Ik ben allebei, en jij bent niet zomaar mijn pleegkind. Dit is jouw doel, dit is waar jouw leven naartoe heeft gewezen. Ik heb je gemaakt tot mijn perfecte gezel.’ Hij helde nog wat verder naar voren. ‘Ik heb je leven gered.’
Ik wist dat hij gelijk had, maar even voelde ik de drang om hem te vragen wat voor keuze ik had gehad. Ik was dertien jaar oud toen hij me adopteerde, met geen enkel vooruitzicht op een toekomst. Sinds die dag was hij mijn wereld geweest, en op een bepaalde manier was hij dat nu nog steeds. Misschien zelfs meer dan ooit.
‘Ik weet het,’ fluisterde ik. ‘Maar je… je had niet hoeven doen… wat je gisteren deed.’ Ik durfde het niet anders te omschrijven, bang dat de woorden het allemaal nog zoveel echter zouden maken.
Hij zuchtte, en een vinger tilde mijn kin voorzichtig op zodat ik hem moest aankijken. Ik dwong mezelf om niet te huiveren onder zijn aanraking.
‘Daar heb ik spijt van, Ayumu. Het was niet hoe ik me onze eerste keer had voorgesteld.’
Ik vergat te ademen. Ondanks alles had ik niet willen geloven dat Tom echt seksuele verlangens voor mij koesterde. Maar zijn aanrakingen, zijn ogen, zijn woorden bevestigden het keer op keer. Hij wilde mij. Ik vroeg me af hoe lang al, ik had in ieder geval nooit het flauwste vermoeden gehad.
‘Ik heb je zien opgroeien van een mooie kleine jongen naar een prachtige jongeman. Ik ben niet blind, Dreamwalker, en ik ben zeker niet van steen.’ Zijn stem was zacht en zijn duim streelde lui over mijn onderlip. Nu kon ik me niet langer beheersen.
‘Oké, Tom. Ik heb mijn lesje geleerd, ik zal je niet meer tegenspreken. Beloofd.’ Ik probeerde bij hem vandaan te kruipen, maar zijn ogen werden spontaan een tint donkerder en ik aarzelde.
‘Het is te laat,’ zei hij, liet zijn gewicht nog wat meer op mijn borst leunen zodat ik geen kant meer op kon. ‘We kunnen niet meer terug naar wat we gisteren waren.’
Ik schudde mijn hoofd, het enige deel van mijn lichaam dat ik nog kon bewegen. ‘Nee, Tom. Dit is verkeerd, laat me los.’ Als antwoord greep hij mijn polsen en pinde ze boven mijn hoofd vast. Zijn lippen kusten zich een weg van mijn hals naar mijn kaaklijn tot aan mijn oor. Rilling na rilling skiede over mijn ruggengraat.
‘Nee- ik wil niet- Tom, stop!’
‘Je wilt het wil,’ mompelde hij. ‘Ik zal je ervan leren genieten. Ik zal je laten zien hoe goed het kan voelen, en dan wil je niets anders meer.’
Woede laaide op en nam de overhand op mijn paniek. ‘Godverdomme, Tom, ben je opeens een verkrachter? Ga van me af!’
‘Ik verkracht je niet.’ Ik lachte hard en vreugdeloos in zijn gezicht?
‘Oh, echt? Ik herinner me anders niet veel bereidwilligheid gisterenavond!’ Hoe noem jij dat soms, subtiele verleiding?’ Een paar seconden was de kamer doodstil, op mijn snelle ademhaling na.
‘Dat noem ik een lesje dat je hopelijk niet meer vergeet. Wil je er nog één?’ Ik was inmiddels zo kwaad dat ik mijn angst vergat. Ik duwde me zo goed mogelijk omhoog op mijn ellebogen en keek hem recht aan.
‘Wat ga je doen?’ siste ik. ‘Ga je me slaan, is dat het?’
‘Wil je dat echt weten?’ We staarden elkaar aan tot ik de koude diepte van zijn ogen niet meer kon verdragen en mijn blik afwendde. Tranen sloten mijn keel af. Ik zag zijn handen, zijn armen, spieren als kabeltouw en ik wist dat hij me tot pulp kon slaan als hij zin geduld verloor. Met veel moeite toomde ik mezelf in.
‘Wat had je dan verwacht, Tom? Dat ik in jouw armen zou vallen? Denk je dat ik gisterenavond ook maar een seconde heb genoten?’ Mijn stem brak. ‘Je wou me vernederen en daar ben je in geslaagd.’ Tom reageerde door zijn vingers loom door mijn haar te halen. Ik staarde leeg en vlak terug, hoewel mijn hart pompte en mijn tranen zich een weg naar buiten probeerden te branden.
‘Een goede les, dus,’ zei hij. ‘En als je geen herhaling wilt, word je maar beter rustig en doe je wat ik zeg.’ En hij overbrugde de afstand tussen ons met één beweging en kuste me. Ik probeerde uit zijn omhelzing los te breken, maar hij hield me stevig op mijn plaats.
‘Geef me tenminste wat tijd om na te denken,’ smeekte ik nog. Elk excuus was goed genoeg om uit te stellen wat ik wist dat nu zou volgen. Hij schudde zijn hoofd.
‘Er is geen tijd meer. Ik heb je veel te lang vrij gelaten.’
‘Vrij gelaten?’ Mijn ongeloof stond op mijn gezicht te lezen. ‘Tom, ik ben al bijna vijf jaar jouw perfecte fucking miniatuurversie geweest!’
‘Niet vloeken,’ berispte hij mij. Ik barstte uit in hysterisch gelach.
‘Shit, Tom, op welke planeet leef jij? Je hebt me net verteld dat wij samen zijn, of ik het nu wil of niet, en dan wil jij mij lessen geven in wat kan en wat niet kan?’ Mijn gelach stond in volledig contrast met de ernst van de situatie. En ergens was het vooral triest. Toms geest had een paar zeer vreemde dode hoeken, en die benadrukten nog maar eens hoe fucked up hij eigenlijk was. Heel even voelde ik een steek van medelijden.
Met nog steeds dezelfde rustige stem vervolgde hij, ‘De keuze is aan jou, Ayumu. We kunnen het nu doen, of ik kan je eerst nog een keer leren aan wie je toebehoort.’ Zijn adem fluisterde door mijn haar en hij zoende me licht op mijn slaap. Ik slikte een laatste keer, in een wanhopige poging de tranen binnen te houden.
‘Ik haat je,’ fluisterde ik toen de eerste druppel over mijn gezicht rolde. Hij boog zijn hoofd.
‘Ik weet het.’ En met een stevige greep rolde hij me op mijn buik, spreidde mijn benen en leerde me waarom ze het “genomen worden”� noemen.
Die nacht verkocht ik mijn ziel aan de duivel, en het contract werd getekend met bloed en pijn en verterend genot. Hij nam me en maakte me zijn eigendom.
En hij zei dat hij van me hield.

Reacties: