FanFic.nl

BANG~relation

~Shopping?~

Ik scheur het blaadje van het note-boekje en stop het weg in mijn Akatsuki-jas. Ik scheur er nog een blaadje van het note-boekje en maak er een klein vliegtuigje van. Ik ga met mijn arm naar achteren en gooi het papiertje door de woonkamer. Hij vliegt best een end en komt bij de deuropening neer net als Konan de woonkamer binnen stapt. Ze pakt hem op en kijkt mij aan.
“Wat een papierverspilling”� zegt ze als ze hem terug gooit.
“Het is maar één velletje”� verdedig ik mezelf, maar als je zelf uit papier bestaat vind je natuurlijk elk gebruik van papier verspilling.
“Pain heeft een missie voor je”� verandert Konan het onderwerp.
Ik spring meteen op van de bank. Mijn eerste echte missie!
“Ik kan niet wachten”� zeg ik en ik meen het echt.
Konan stoot een gemeen lachje uit.
“Fijn te horen. Je missie is wat spullen halen uit het dorp hier vlak bij”� zegt ze.
Mijn stemming gaat van honderd meteen weer naar nul maar ik laat het Konan niet merken.
“Wat voor spullen?”� vraag ik.
Misschien moet ik wel een paar gevaarlijke wapens halen. Maar die kans is marginaal.
“Wat dacht je van boodschappen? Iemand moet toch wc-papier, eten en drinken kopen ”� zegt ze.
Wat ik al dacht. Ik moet voor dienstmeisje gaan spelen. Ik pak mijn vliegtuigje van de grond en vouw hem open. Ik pak mijn pen erbij, klaar om iets op te schrijven.
“Zeg maar wat ik moet halen”� zeg ik.
“Je moet tomaten, sla, olijven, komkommer, appels, bananen, peren en aardbeien hebben. Maar koop ze niet bij de supermarkt mij bij de groenteboerin”� zegt ze.
Ik schrijf de producten op en zet er een aantekening bij dat ik naar de groenteboerin moet gaan en niet de supermarkt.
“Was dat alles?”� vraag ik verbaasd.
“Ja”� zegt Konan.
“Maar hoe zit het dan met het brood, de melk en ik weet niet hoe veel andere dingen die moeten worden gekocht?”� vraag ik.
“Die koop ik”� zegt ze.
O fijn. Ik heb al zijn rot missie moet zij nog eens mee ook.
“Oké. Waar spreken we af dan?”� vraag ik.
Ze kijkt mij met spot aan.
“Afspreken? Dacht je dat we samen gingen?”� vraagt ze.
“Uhm… ja?”� zeg ik.
“Natuurlijk niet. Dat is toch veels te verdacht! Het is ieder voor zich”� zegt ze.
Dank God! Wat een opluchting dat ik niet met haar hoef. Maar de manier waarop ze de spot met me draait is wat minder leuk. Ik besluit er verder niet op in te gaan. Ik knik ja dat ik het begrepen heb en loop naar mijn kamer om mij klaar te maken voor vertrek.

In mijn frisse witte met lichtgroen horizontale en verticale gestreepte blouse en witte driekwart broek met witte lintjes die kralen aan het uiteinde hebben en zwarte sandalen zonder stokken loop ik de Akatsuki-basis uit. Ik heb mijn boodschappenlijstje in mijn broekzak en sta op het punt te verstrekken als iemand mij tegen houd. Even herken ik haar niet maar het is Konan met haar zwarte lange pruik op witte blouse en blauwe lange spijkerbroek met dichte schoenen en korte schokken aan. Ze heeft nu geen blauwe oogschaduw op maar zwart en heeft een licht rode lippenstift op.
Ik moet zeggen dat ze zelfs met die pruik op er mooi uit ziet.
“Waar dacht jij heen te gaan?”� vraagt ze.
“Naar het dorp”� zeg ik.
“In die kleding?! Ze herkennen je meteen als een van de Akatuski zonder een goede vermomming!”� zegt ze.
Ik voel me als een klein, ontwetend, dom kind dat niets af weet van de gevaren van de buitenwereld.
“Dat zal toch wel mee vallen?”� zeg ik.
Ze pakt mijn arm en trekt mij de Akatuski-basis weer in.
“Ik dacht het niet”� zegt ze.

Even later stap ik weer de basis uit, deze keer onherkenbaar. En ik ben daar helemaal niet gelukkig mee. Konan heeft mij een lange paarse pruik op gezet met knalroze haarspeldjes. Mijn hoofdhuid jeukt en ik heb het ontzettend heet. Maar ze heeft het niet bij alleen maar de pruik gelaten. Ze heeft mij een vreselijk knalroze strakke jurk aangedaan die nog maar net over mijn heupen komt zodat je net niet mijn onderbroek kan zien. De jurk heeft ook een pushup-effect waardoor mijn borst onnatuurlijk hoog lijken te zitten en iedereen vol uitzicht heeft op mijn decolleté. Ze heeft een donkerblauwe brede riem om mijn middel vastgemaakt en mij gele hoge hakken aangedaan. Ik heb te veel mascara op, mijn oog schaduw is groen en mijn lippen zijn fel rood. O, en niet te vergeten, het oranje handtasje. Ik voel me de grootste idioot op aarde.
“Je weet zeker dat ze hier intrappen?”� vraag ik.
“Niemand zal je ooit met de Akatsuki associëren in deze outfit”� zegt ze.
Ja, eerder met het gekkenhuis. Maar er is geen tijd meer te verspillen en hoe eerder ik deze outfit uit kan doen hoe beter.
“Laten we gaan”� zeg ik.
Als we in het dorp aankomen splitsen we op. Ik ga naar de groenteboerin en Konan naar de supermarkt. De gele hoge hakken lopen vreselijk. In het bos was het al vreselijk maar in het dorp blijven mijn hakken telkens tussen de gleuven van de stenen vast zitten. Onderweg naar de groenteboerin overkomt mij dit om de havenklap en verzwik ik drie keer mijn enkel. Alsof er op deze hakken er naartoe lopen al niet erg genoeg is kijken de mensen me raar aan en lachen sommige mij zelfs uit. Ik negeer het maar gewoon, maar ik voel me zeer ongemakkelijk. Ik zucht van opluchting als ik er eindelijk ben. Een grote winkel is het niet. De kisten met groenten en fruit staan gewoon buiten. Er staat achter de kisten met groente en fruit een kleine tafel met daarop een metalen kistje met een slot erop, die dient als kassa. Achter de tafel staat een wat oudere dame, de groenteboerin. Ik haal mijn boodschappenlijstje uit mijn vreselijk oranje handtas. Dan schiet het mij te binnen dat ik geen tas voor de groenten en het fruit heb meegenomen. Wat ben ik toch stom!
“Tasje?”� vraagt de groenteboerin aan mij.
“Ja graag mevrouw”� zeg ik opgelucht.
Ik zag de bui al hangen dat ik in de basis een tas zou moeten halen, maar gelukkig heeft de groenteboerin genoeg plastic tasjes. Ik begin mijn lijstje af te werken. Konan heeft niet gezegd hoeveel ik van alles nodig heb, dus ik schat maar wat. Het zal wel goed zijn. Als ik alles heb loop ik naar de kassa. Ik zeg hoeveel ik van alles heb en de groenteboerin begint op papier uit te rekenen hoeveel het mij gaat kosten.
“U bent hier zeker niet vanuit de buurt?”� vraagt ze onverschillig terwijl ze rekent.
“O, uhm… nee, ik uhm… ben van ver”� zeg ik overrompeld door de vraag.
De mensen in de ‘winkel’ spitsen hun oren om te horen wat het rare meisje te melden heeft.
“Uit welke village komt u?”� vraagt ze.
Shit! Wat moet ik nou antwoorden?! Een paar jongens kijken mij achterdochtig aan.
“Ik kom uit the village hidden in the… uhm… leafs”� zeg ik.
“Konoha hè?”� vraagt ze.
“Jep”� zeg ik met niet veel overtuiging.
“Zo ver is dat ook nou weer niet van hier”� zegt ze.
Wat moet ik daar nou op antwoorden?! Dan schiet mij iets te binnen.
“Wel op deze hakken”� zeg ik terwijl ik mijn rechtvoet even omhoog hou.
De vrouw schiet in de lach ook al was het niet zo grappig. Als ze uitgelachen is maakt ze haar berekening af zegt hoeveel ik moet betalen.
“Dertig tachtig alstublieft”� zegt ze.
Ik haar mijn portee uit mijn handtasje en geeft het geld aan haar. Ik pak mijn groenten en fruit en begin weg te lopen.
“Mevrouw wacht! U vergeet-”�
Plotseling trekt de groenteboerin mijn pruik van mijn hoofd. De groenteboerin wou zeker mijn arm vast pakken maar pakte per ongelijk mijn neppe haar. De argwanende jongens maken hun ogen tot spleetjes. Shit! Betrapt! Ik wil weg rennen maar met deze hakken lukt dat nooit. Ik schop ze beiden uit. Ik bleek iets te enthousiast te zijn want een jongen op straat die er niets mee te maken heeft weet nog maar net een van mijn hakken te ontwijken voor de punt tegen zijn hoofd komt. Ik ren zo snel mogelijk op blote voeten weg. Alle mensen kijken mij aan en argwanende jongens rennen achter mij aan. Shit shit shit!
Dan hoor ik iemand lachen, ik kijk opzij net op het moment dat ik langs Konan ren. Ze lacht zich dood. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn?! Dit was al vanaf het begin haar plan. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Eerst ga ik even rennen voor mijn leven.

Reacties: