FanFic.nl

22 Balloons

Three Balloons

Het werken is erg laat geworden. Hij had de jongens opgebeld, ze zouden morgen naar hem toe komen. Dan zie ik hem weer. Maar ik wil wel meer over hen weten.
Met een zucht laat ik mezelf in de zetel vallen. Een spinnende kat komt binnen gewandeld en likt aan mijn vingers, die wat losjes over de leuning hangen. Ik leg mijn voeten op het salontafeltje en zak wat onderuit. Mijn ogen beginnen al wat zwaarder te worden en willen haast sluiten. Ik laat het toe en val in een diepe slaap. Het laatste dat ik merk, is Frits, die zich op mijn schoot nestelt.

Ballonnen hebben hun eigen speciale betekenis. Een mens maakt bepaalde dingen niet voor niets.
Ballonnen betekenen feest, liefde, vrijheid. Ze hangen het op om te bewijzen dat deze dag toch erg speciaal is.
‘Jij bent speciaal, Mosa, jij bent mijn eigen ballon.’ De woorden komen zacht en vertrouwd uit Frits' mond, alsof hij dit al geoefend heeft. Geen enkele hapering.
Gewoon beschreven in een boek. Frits is een open boek, die iedereen graag zou willen lezen. Bladzijde na bladzijde. Tot het einde.
Hij pakt mijn hand en trekt me naar zich toe. Hij sluit me in zijn armen en laat een lok haar tussen zijn vingers glijden. Ik snuif zijn geur op. Hij ruikt naar bomen, gras en zeewater.
We staan in zijn woonkamer. We zijn twee weken samen, maar voor mij voelt het al jaren, alsof we getrouwd zijn. Maar te hard van stapel lopen, is niet goed.
Je weet nooit wanneer het de laatste keer is dat je die persoon ziet. Dus te gehecht raken, zou je alleen maar meer pijn kunnen bezorgen.
Een rustig nummer speelt op de radio. Meteen begint Frits te dansen, waardoor ik ook meedoe. Dicht tegen elkaar, net als papier dat je tegen elkaar plakt. Ik leg mijn wang tegen zijn wang aan.
Het is teder en warm, Frits' warmte.
We dansen zeker een uur, zonder te stoppen, zonder elkaar los te laten. Wat is verliefd zijn toch mooi.

Rustig open ik mijn ogen. Tranen stromen over mijn wangen, vallen met een plons op de grond en verspreiden zich over de vloer.
‘Frits!’ zucht ik luid, Frits de kat kijkt raar op, maar duikt meteen weer in zijn slaap. ‘Frits! Waarom?’
Ik sta op, schiet mijn schoenen aan, pak mijn jas en ren de deur uit.
Het onweert, de regendruppels vallen als bommen op de grond, ook in mijn haar en over mijn hele lichaam.
Ik loop door de straten, niemand let op me. Ik ben als een geest, onzichtbaar. Ik ben dood. Dat ben ik al sinds de dood van Frits.
Ik voel me niet levend, ook al doe ik wel zo.
Toneel ha! Dat had ik moeten doen. Nep doen dat kan ik dan weer wel.
Ik stop bij de brug, de golven zingen met de regen mee en laten een prachtige serenade achter. Zachtjes zing ik mee, woorden haastig bij elkaar gezocht en in treurige zinnen gepropt.
‘Je stem is prachtig.’ wordt er gezegd, wat me ook doet om kijken. Andreas staat voor me, veilig onder een paraplu. Met grote ogen kijkt hij me aan.
‘Bedankt, denk ik.’ zeg ik zacht, haast onhoorbaar.
‘Wat doe je hier alleen in de regen?’
‘Nadenken over dingen.’
Hij loopt naar me toe en houdt de paraplu boven mijn hoofd. Nu staan we er allebei veilig onder. Samen lopen we door de straten richting mijn appartement.
Hij heeft zijn arm om me heen geslagen om me warm te houden. Het voelt eigenlijk best prettig. Ik voel me warm en veilig. We zeggen niet veel, alleen welke kant hij op moet, of heb je het koud? Maar voor de rest is het aardig stil.
We komen aan bij mijn appartement. Ik rommel in mijn zak en haal een sleutelbos te voorschijn. Ik steek de goede sleutel in het gat. De deur gaat piepend open, Andreas stapt als eerste binnen, gevolgd door mij, ik sluit de deur achter me en hang mijn jas op.
‘Welkom in mijn domein.’ lach ik. Onderzoekend kijkt hij rond, tilt dingen op en zet ze weer op hun plek als hij ze bekeken heeft.
‘Je leeft leuk.’ zegt hij uiteindelijk. Hij trekt zijn jas uit en gooit hem ergens in een hoekje.
Ik loop naar de keuken en pak twee glazen uit de kast. Misschien moest ik hem vragen of hij überhaupt iets wilt drinken, maar ik ga er maar vanuit dat hij dat wel wil. Ik neem een fles cola uit de koelkast en schenk er de glazen mee vol, voor ik ze op een dienblad zet en ermee naar de woonkamer loopt.
Andreas zit al in de zetel en kijkt op als hij me hoort aankomen.
Ik zet het dienblad op het salontafeltje en plof naast hem neer in de zetel.
‘Vertel me eens over hem.’ zegt hij na een tijdje in stilte van zijn cola genipt te hebben. Ik verslik me haast in mijn drinken, kijk hem met grote ogen aan en prul wat aan mijn haar.
‘Uhm... nou...’ stotter ik.
‘Je móet het niet te vertellen, als je dat niet wilt.’ Hij legt zijn hand op de mijne en streelt met zijn duim over mijn huid.
‘Bedankt.’ Ik haal opgelucht adem en trek mijn hand terug. Het lijkt hem niet te irriteren.
‘Vertel maar over jezelf.’ zeg ik dan maar. Hij knikt en begint te vertellen. Over zijn vrienden. Bill,Tom, Georg en Gustav. Zijn vast de jongens van de foto’s.
Over hun leuke kindertijd. De streken die ze uithaalden.
Mijn jeugd was alles behalve leuk, maar die wil ik ook liever vergeten.
‘Ik denk dat ik maar eens ga.’ zegt hij, na een heel stuk van zijn kindertijd prijs gegeven te hebben.
‘O, doei dan.’ Ik sta op en loop met hem naar de deur.
‘Tot morgen hé.’ lacht hij en drukt een kusje op mijn wang. Ik voel mijn gezicht zachtjes rood aanlopen. Dit is niet goed!
Ik lach maar, leid hem de deur uit en sluit hem.
‘Pff, wat een dag, hé Frits?’


Omg Ik O__O vind het leuk om deze verhaal te schrijven
ben ik goed of ben ik goed XD<3 Nou ik post dit sneller vanaf nu lovejullie
Ps, vergat bijna de titel

Reacties: