FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Juugo

Juugo

Wanneer ik weer wakker werd, opende ik mijn ogen langzaam. De kamer was donkerder dan toen ik hier binnenkwam en mijn hoofd voelde alsof het elk moment kon openbarsten. Toen ik rechttop ging zitten, werd die pijn nog eens erger en ik voelde ook pijn op andere plaatsen. Blijkbaar was ik serieus fout gevallen.
Ik keek de kamer rond die er verlaten bijlag. Het was Juro’s mooie hotelkamer en ik zat op zijn chaise longue.
En toen dacht ik terug aan de reden waarom ik flauwgevallen was en zuchtte hard.
“Sorry Dorako.”� Fluisterde ik met mijn hoofd in mijn nek. Ik voelde me schuldig, al wist ik zelf dat ik er niets kon aan doen dat een andere vent mij gekust had tegen mijn wil.
Ik stond vol pijn op, beet hard op mijn lip en liep moeilijk naar de deur om te zien of er iemand in de gang was. Wanneer ik er bijna was, vloog die redelijk hard open en Juro wou blijkbaar met grote passen de kamer in komen tot hij mij zag staan. Hij had iets in zijn hand dat hij direct achter zijn rug probeerde te verstoppen.
“Wat is dat?”� Vroeg ik zo nonchalant mogelijk en ik knikte naar dat ding in zijn hand.
Hij stak het voor zich uit. Het was een doorschijnend bruin flesje met een witte vloeistof erin.
“Dit moest je sneller wakker maken, maar ik zie dat het niet meer nodig is.”� Juro zei het normaal, maar ik merkte dat hij direct oogcontact liever vermeed.
“Waarom moest ik sneller wakker worden dan?”� Vroeg ik achterdochtig.
“Je sliep drie volle dagen en nachten.”� Hij zette het flesje op een klein tafeltje in een hoek van de kamer en plofte neer in een zetel. Ik zette mezelf weer op de chaise longue neer. Juro bukte zich naar voren en leunde ellendig op de leuning van de zetel. Het was duidelijk dat hem iets dwars zat.
Logisch, dacht ik en ik besloot er niet op in te gaan. Juro wachtte op reactie, maar die gaf ik niet. Bijgevolg bleef het dus een tijdlang stil. Ik staarde maar wat rond in de kamer en bleef voornamelijk bij de muurtekeningen hangen. Zoals ik al eerder zei, waren het vooral strijdtaferelen, maar hoe langer ik er naar keek, hoe meer details ik zag. Aan de randen van het gevechtsveld, stonden vrouwen en kinderen toe te kijken. Ze hielden elkaar stevig vast. Sommigen knuffelend, anderen hand in hand. Het was duidelijk dat ze rouwden om hun mannen en vaders die waarschijnlijk gingen sneuvelen in de woeste, bloederige strijd.
“Weet je nog wat er gebeurde?”� Vroeg Juro zacht, waarbij hij mij uit mijn concentratie haalde. Ik knikte zonder hem aan te kijken. Hij wiebelde nerveus op de zetel, die lichtjes kraakte en irriteerde mij daardoor. Ik keek hem geïrriteerd aan, maar dat was een misstap. Juro keek verlangend en stond vrijwel meteen op, waarna hij voor mij kwam staan. Instinctief draaide ik mijn hoofd weg van hem. Juro nam mijn kin sterk vast en draaide mijn hoofd zachtjes naar hem toe. Ik stribbelde niet tegen en was best wel bang.
“Ik ben te min voor jou, hé?”� Vroeg hij op een verdrietige manier. Hij loste mijn kin en keek me smekend aan.
Ik dacht aan Dorako en knikte langzaam. Ik wou hem niet kwetsen, maar wat kon ik doen?
Hij knielde voor me neer en vroeg: “En wat als je je geheugen terug krijgt?”�
“Mijn geheugen?”� Vroeg ik verward. Van zo ver ik wist, wist ik alles van mijn kindertijd.
“Je geheugen is gemodificeerd op de dag dat je negen werd. Het was verplaatst met dat van een ander meisje dat je ouders hadden.”� Bij het woord ouders had hij even geaarzeld.
“Waar is dat meisje dan?”� Vroeg ik zacht en een stemmetje in mij vertelde het ergste. Ik negeerde het stemmetje en keek Juro hoopvol aan. Hij wende zijn blik af en ik snakte naar adem.
“Hoe durf je!”� gilde ik.
Juro negeerde me en vroeg nogmaals of ik mijn geheugen terug wou. Knikkend keek ik hem aan.
“Dan moet je mijn bloed drinken.”� Zei Juro en ik trok een gezicht bij de gedachte aan het idee dat geliefden elkaars bloed drinken.
“I..is dat dan geen liefdesteken?”� Vroeg ik nogal angstig, omdat ik Juro niet als lief wou!
“In dit geval niet.”� Grinnikte hij en veegde zijn net zo sneeuwwitte haar als dat van mij naar achteren, zodat zijn hals vrij was.
Ik aarzelde en dat merkte hij.
“Anders bijt je in mijn arm, dat is ook goed.”� Hij stak zijn arm uit.
Ik schudde snel mijn hoofd, want ik hield wel van het traditionele Vampiersbeeld, buiten het feit dat ik het nu zelf moest doen. Ik ging langzaam naar zijn hals, mijn ogen kleurden bloedrood en mijn vlijmscherpe hoektanden gleden moeiteloos in de bleke hals van … mijn broer….

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.